Η φορολογική επιβάρυνση, δηλαδή το μέγεθος των άμεσων και έμμεσων φόρων, είναι ένας από τους σημαντικότερους δείκτες του ταξικού χαρακτήρα του φορολογικού συστήματος και γενικότερα της οικονομικής πολιτικής.

Την ώρα λοιπόν που το μεγάλο κεφάλαιο απολαμβάνει τη φορολογική ασυλία και οι κυβερνήσεις μειώνουν διαρκώς τους φορολογικούς συντελεστές των επιχειρηματικών κερδών, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι φορτώνονται με νέα βάρη. Τώρα και στο όνομα της διεθνούς κρίσης.

Σε μια πρόσφατη μελέτη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) αναφέρεται ότι η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο όσον αφορά τη φορολογική επιβάρυνση των μισθωτών και των συνταξιούχων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο υπολογισμός του ΟΟΣΑ γίνεται επί του «κόστους εργασίας», ενός όρου που αποκρύπτει ότι ο μισθός εργασίας είναι για τον εργαζόμενο ένα μικρό μέρος των κλοπιμαίων που αποσπά ο εργοδότης απ΄ αυτόν.

Ειδικότερα, ο φόρος που καλείται να πληρώσει ετησίως ένα παντρεμένο ζευγάρι με δυο παιδιά, στην Ελλάδα καλύπτει το 42,7% του συνολικού «εργατικού κόστους», κάτι που κατατάσσει την Ελλάδα στη δεύτερη θέση του σχετικού πίνακα του ΟΟΣΑ για τη φορολογική επιβάρυνση των πολιτών παγκοσμίως, καθώς ο μέσος όρος για τις χώρες του ΟΟΣΑ διαμορφώνεται μόλις στο 27,3%.

Την πρώτη θέση καταλαμβάνει η Ουγγαρία με 43,9%, ενώ χαμηλότερα από την Ελλάδα βρίσκεται η Γαλλία (42,1%), το Βέλγιο (40,8%) και η Σουηδία (38,9%). Στις χαμηλότερες θέσεις της σχετικής κατάταξης βρίσκεται η Ιρλανδία με 5,5% του εργατικού κόστους και η Νέα Ζηλανδία με 3,5%.