Ποια είναι τα χειρότερα που έρχονται και μπορούμε να εμποδίσουμε με την ενίσχυση του ΚΚΕ;

• Στις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, την ονομαζόμενη «ευελφάλεια».
• Στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την προώθηση των ατομικών. Την προώθηση του 65ωρου-78ωρου, της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, με την ανατροπή του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας και τον κατακερματισμό του σε «ενεργό» και «ανενεργό».
• Στην κατεδάφιση και την προώθηση της ιδιωτικοποίησης των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης.
• Στην υποβάθμιση και εμπορευματοποίηση της δημόσιας Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας και την επέκταση της ιδιωτικοποίησής τους.
• Στην ιδιωτικοποίηση των Τηλεπικοινωνιών, της Ενέργειας, των Μεταφορών, άλλων στρατηγικών τομέων της οικονομίας.
• Στη νομιμοποίηση των δουλεμπορικών γραφείων, την ενοικίαση εργαζομένων.
• Στη στυγνή εκμετάλλευση των οικονομικών μεταναστών.
• Στην ολόπλευρη επίθεση στην αγροτιά και στο αγροτικό εισόδημα με τη νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), αφού η συγκέντρωση της γης, της παραγωγής, της μεταποίησης και της εμπορίας των αγροτικών προϊόντων σε μονοπωλιακούς επιχειρηματικούς ομίλους, αποτελεί στρατηγική επιλογή υπέρ του ευρωενωσιακού κεφαλαίου και κατά της μικρομεσαίας αγροτιάς.
• Στη χρησιμοποίηση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών στην αγροτική παραγωγή και στην κτηνοτροφία από τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους, με σοβαρές συνέπειες σε όλη τη διατροφική αλυσίδα, στο οικοσύστημα, στη δημόσια υγεία.
• Στην ένταση της τρομοκρατίας, της κρατικής καταστολής, των αντιτρομοκρατικών νόμων για το χτύπημα του λαϊκού κινήματος.
• Στη νέα Ευρωσυνθήκη, που απέρριψαν με την ψήφο τους και με το όνομα «Ευρωσύνταγμα» οι λαοί της Γαλλίας και της Ολλανδίας. Η ΕΕ οργανώνεται στρατιωτικά ακόμη περισσότερο σε βάρος των λαών.

Το ΟΧΙ στην ΕΕ συμβάλλει στην αποδυνάμωσή της, ανοίγει δρόμο για τους λαούς να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, τη λαϊκή εξουσία, τη συνεργασία με βάση τα λαϊκά συμφέροντα και όχι των μονοπωλίων, της πολιτικής του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, ευρύτερα.

Ο δρόμος της αντίστασης, της ανυπακοής, της απειθαρχίας, της ρήξης, της διεθνιστικής δράσης και αλληλεγγύης είναι ο ρεαλιστικός και ελπιδοφόρος για τους λαούς δρόμος.

Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για την Ευρώπη των εργαζομένων, της ισότιμης συνεργασίας, για να κερδίσει έδαφος και να επιβληθεί το δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει για το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό σύστημα στον τόπο του, για το δρόμο εξέλιξης που ο ίδιος επιλέγει να ακολουθήσει.

Αυτή θα είναι η συμβολή του ελληνικού λαού, όπως και κάθε λαού σε κάθε χώρα, για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε βάρος του ιμπεριαλισμού, της φτώχειας και της καταπίεσης, σε βάρος των δυνάμεων του πολέμου και της εκμετάλλευσης.