«Χριστούγεννα, πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου...». Στίχος βγαλμένος από τη λαϊκή θυμοσοφία, που το περιεχόμενό του είναι δεμένο με τη ζωή των απλών ανθρώπων του μόχθου. Αυτών που τα έθιμα από τα βάθη των αιώνων ζυμώνονται με τις έγνοιες τους αλλά και την ελπίδα για καλύτερες μέρες, που θέλουν να τις συνοδεύουν με ξεκούραση και γλέντι. Ετσι, η λαογραφία μας κατέγραψε λέξεις όπως «κόλιαντα», «σούρβα», «ρουγκατσάρια», «τζιόπκες» μεταφέρονται από στόμα σε στόμα ως τις μέρες μας αν και ανήκουν πια σε μιαν άλλη εποχή. Τότε που τα χωριά της Ελλάδας έσφυζαν από ζωή και οι άνθρωποί της περίμεναν το Δεκέμβρη και το Γενάρη για να ξαποστάσουν και ν' ακούσουν τις λέξεις αυτές να πλανιούνται στα σοκάκια από τα παιδικά χείλη τραγουδώντας τα κάλαντα. Τούτα τα έθιμα θυμίζουμε σήμερα και τις παραδόσεις του λαού μας, με την πεποίθηση πως αυτός είναι, που θα φέρει τις καλύτερες μέρες σαν τα έθιμα που δημιούργησε.