Μετά από έντεκα βδομάδες, οι εργαζόμενοι γύρισαν νικητές στο πόστο τους

Η συζήτηση με τους εργαζόμενους για το χαρακτήρα, το πλαίσιο, το περιεχόμενο και την εξέλιξη του αγώνα στον «Παπουτσάνη» θα βοηθήσει, ώστε να βγουν ουσιαστικά συμπεράσματα για την αποτελεσματικότητα της ταξικής γραμμής στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε αντιπαράθεση με τη στρατηγική της συναίνεσης και της ταξικής συνεργασίας, την οποία υπηρετούν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και τα κόμματά τους, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η συνδικαλιστική του παράταξη.

Η συζήτηση αυτή και τα συμπεράσματά της αποκτούν διπλή σημασία μπροστά στη σημερινή εκλογική αναμέτρηση. Με δεδομένη την ξεχωριστή και αναγνωρισμένη από τους εργαζόμενους προσφορά που είχαν οι κομμουνιστές στην εξέλιξη του αγώνα, στην έκφραση της αλληλεγγύης, στο ατσάλωμα των απεργών απέναντι στην εργοδοσία και τους μηχανισμούς της.

Η ταξική ενότητα των εργαζομένων στον «Παπουτσάνη», η διάρκεια και η συνέπεια του αγώνα, η εναλλαγή στις μορφές της πάλης, το αδιαπραγμάτευτο μέτωπο στην εργοδοσία, η καθολική συμμετοχή στην εκτίμηση κάθε φάσης του αγώνα και στο σχεδιασμό της επόμενης, η πρωτόγνωρη αλληλεγγύη από εργαζόμενους άλλων κλάδων, δεκάδων σωματείων και φορέων, είναι τα κυριότερα από τα στοιχεία που συντέλεσαν στην επιτυχή έκβαση του αγώνα.

Πώς οργανώθηκε η μάχη στον «Παπουτσάνη»; Ορισμένα χαρακτηριστικά είναι τα εξής: Η απόφαση για τη μορφή της κινητοποίησης παιρνόταν μέσα από πλατιές γενικές συνελεύσεις, με καθολική συμμετοχή. Καθολική ήταν η συμμετοχή και στις κινητοποιήσεις, την περιφρούρησή τους. Το σύνθημα «ή όλοι στη δουλειά, ή όλοι στον αγώνα» είχε αντίκρισμα ουσιαστικό στις έντεκα βδομάδες που διήρκεσε η κινητοποίηση.

Το ταξικό σωματείο και οι εργαζόμενοι προσπάθησαν και πέτυχαν από την πρώτη στιγμή να βγάλουν τον αγώνα τους έξω από το εργοστάσιο. Να κάνουν την ανάκληση των απολύσεων υπόθεση όλου του κλάδου, των φορέων και σωματείων της περιοχής, συνολικά της εργατικής τάξης. Καθοριστική σ' αυτό ήταν η συμβολή του ΠΑΜΕ. Ηταν ο βασικός φορέας μέσα από τον οποίο όλο το προηγούμενο διάστημα εκφράστηκε με πρωτόγνωρη ένταση και διάρκεια η ταξική αλληλεγγύη.

Η Πανελλήνια Ενωση Εργαζομένων Ελαιουργοσαπουνοποιείων πρωτοστάτησε στο συντονισμό με σωματεία εργαζομένων στον κοινό επιχειρηματικό όμιλο Δαυίδ και κλάδους όπως τα Τρόφιμα και οι Κατασκευές, όπου επίσης δραστηριοποιείται ο όμιλος. Διοργάνωσε συσκέψεις, πήρε πρωτοβουλίες. Στόχος ήταν να δεχτεί η εργοδοσία τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση. Να αισθανθεί στο σβέρκο της την ανάσα χιλιάδων εργαζομένων, που με το δίκαιο αγώνα τους απαιτούσαν την επαναπρόσληψη των συναδέλφων τους.

Αποτέλεσμα αυτής της πρωτοβουλίας ήταν οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης που διοργανώθηκαν σε Θήβα, Χαλκίδα, Πειραιά και Αθήνα, με πρωτοπόρες τις ταξικές δυνάμεις. Κατάκτηση αυτής της πρωτοπόρας δράσης ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρχε μέρα που να μην εκφραστεί η αλληλεγγύη σωματείων και φορέων με επισκέψεις στο εργοστάσιο, με ψηφίσματα συμπαράστασης, με χρηματική και ηθική ενίσχυση του σύνθετου και απαιτητικού αγώνα. Με την ίδια μαχητικότητα αποκρούστηκαν οι απεργοσπαστικές μεθοδεύσεις, οι απειλές για παρέμβαση εισαγγελέα και καταστολή της κινητοποίησης. Μέθοδοι, που πλήθαιναν όσο ο αγώνας προχωρούσε, ατσαλωνόταν, κέρδιζε νέες δυνάμεις.

Κάτω από αυτήν την πανεργατική πίεση, το σωματείο απέσπασε απεργιακές αποφάσεις από την Ομοσπονδία του κλάδου. Κατάφερε να αποκρούσει τις προσπάθειες της εργοδοσίας να τρομοκρατήσει, να εξαγοράσει, να διασπάσει το δίκαιο αγώνα. Ηταν τέτοια η δυναμική, ώστε όταν η εργοδοσία κατέφυγε στη Δικαιοσύνη, απαιτώντας να κηρυχτεί η απεργία των εργαζόμενων παράνομη και καταχρηστική, το δικαστήριο - παρά τα συνηθισμένα - όχι μόνο απέρριψε τις αιτιάσεις της εργοδοσίας, αλλά επιπλέον έκρινε παράνομες και καταχρηστικές τις απολύσεις των εργαζομένων.

Το ταξικό σωματείο δεν έπαψε στιγμή να αναδεικνύει το τι διακυβευόταν σε κάθε καμπή του πολυήμερου αγώνα. Οπως δεν έπαψε να επιμένει στο σύνθετο χαρακτήρα και τις δυσκολίες της μάχης. Ο αντίπαλος ήταν και παραμένει μια υπερκερδοφόρα πολυεθνική, η οποία επιχειρεί με τις απολύσεις να διατηρήσει και να αυξήσει σε περίοδο οικονομικής κρίσης τα κεκτημένα της από την εκμετάλλευση δεκάδων εργαζομένων στο εργοστάσιο της Ριτσώνας. Σύμμαχος της εργοδοσίας ήταν και παραμένει η πολιτική εκείνη και τα κόμματα που αναγνωρίζουν το νόθο δικαίωμα της μεγαλοεργοδοσίας να απολύει, να καταστρατηγεί δικαιώματα και να συμπιέζει κατακτήσεις, στο όνομα τού να αυξήσει τα κέρδη τους. Ολα τα παραπάνω αποτελούσαν αντικείμενο καθημερινής συζήτησης με τους εργαζόμενους.

Στις δύσκολες ώρες, σε κρίσιμες καμπές, το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που στάθηκε στο πλευρό των εργαζομένων του «Παπουτσάνη». Συνέβαλε καθοριστικά στο να ξεπεραστούν αναστολές και φοβίες. Να χτυπηθεί η τρομοκρατία, να αναδειχτεί ο πραγματικός αντίπαλος. Με επιμονή προσπάθησε και βοήθησε τους εργαζόμενους να δουν πιο καθαρά ότι ο ταξικά προσανατολισμένος αγώνας είναι αυτός που μπορεί σήμερα να αποσπά κατακτήσεις. Και πως η στρατηγική του ΚΚΕ, η συμβολή του στην ανάπτυξη, στη στήριξη τέτοιων αγώνων, με επιθετικό πλαίσιο και ταξικά χαρακτηριστικά, είναι η μεγαλύτερη προσφορά του Κόμματος στο σήμερα.

Αδιάψευστος μάρτυρας γι' αυτό είναι οι αυξήσεις στα μεροκάματα της Ζώνης, η καταβολή δεδουλευμένων στους ναυτεργάτες, οι ανακλήσεις απολύσεων σε δεκάδες άλλες επιχειρήσεις εν μέσω οικονομικής κρίσης. Την ίδια ώρα που οι δυνάμεις της συναίνεσης είτε συνυπογράφουν με τους εργοδότες συμφωνίες για την από κοινού αντιμετώπιση της κρίσης, είτε αναμασούν δήθεν αγωνιστικές κορόνες χωρίς κανένα αντίκρισμα, το ΚΚΕ, οι δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα και άλλοι ριζοσπάστες εργάτες ανοίγουν με την πάλη τους δρόμους.

Ο αγώνας στον «Παπουτσάνη», στην εξέλιξή του, είχε άμεσο και ρεαλιστικό αίτημα την ανάκληση των απολύσεων. Αυτό που για άλλους φάνταζε αδύνατο, για τους εργαζόμενους έγινε αδιαπραγμάτευτος στόχος πάλης. Δεν υπέκυψαν σε εκβιασμούς, δε σύρθηκαν σε συνθηκολόγηση, δεν ξεπούλησαν τους συναδέλφους τους. Απέρριψαν την προπαγάνδα περί κρίσης και «εργασιακής ειρήνης», που το κεφάλαιο, τα κόμματά του και οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις χρησιμοποιούν για να δηλητηριάσουν τους εργατικούς αγώνες.

Στην αντοχή και τον προσανατολισμό αυτού του αγώνα, ο ρόλος των κομμουνιστών ήταν καθοριστικός. Δίνοντας αποστομωτική απάντηση τόσο σ' εκείνους που επιχειρούν να πείσουν πως οι ταξικοί αγώνες είναι αναποτελεσματικοί, όσο και σε εκείνους που θέλουν να απογοητεύσουν, να αποθαρρύνουν τους εργαζόμενους, λέγοντας πως η γραμμή του ΚΚΕ και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος προϋποθέτει τη ριζική ανατροπή του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος, προκειμένου να αποσπάσουν οι εργαζόμενοι την οποιαδήποτε κατάκτηση.

Η πραγματικότητα τούς διαψεύδει, αποκαλύπτει τον υπονομευτικό τους ρόλο. Κι, από την άλλη, επιβεβαιώνει πως όσο πιο δυνατό είναι το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα, τόσο θα μεγαλώνουν οι κατακτήσεις στο σήμερα, τόσο θα βαθαίνουν τα θεμέλια της εργατικής αντεπίθεσης. Οσο προχωράει η ταξική οργάνωση και ο συντονισμός ανά κλάδο, όσο μεγαλώνει η εμπιστοσύνη στο ΠΑΜΕ, τόσο θα κερδίζουν έδαφος οι εργαζόμενοι και τα πραγματικά τους συμφέροντα. Αυτό το καταστάλαγμα, που επαληθεύεται ξανά και ξανά, είναι που φοβίζει τη μεγαλοεργοδοσία και όσους την υπηρετούν.

Γι' αυτό και είναι όπλο αναντικατάστατο για τους εργαζόμενους, που έχουν ακόμα πιο δύσκολες μάχες μπροστά τους. Κανένας εφησυχασμός δε δικαιολογείται, με δεδομένο ότι η εργοδοσία δε συμβιβάζεται εύκολα με νίκες των εργαζομένων. Η ταξική ενότητα, η περιφρούρηση του σωματείου, το βάθεμα των ταξικών χαρακτηριστικών του, είναι στοιχεία που το επόμενο διάστημα θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό την αναμέτρηση.