Με αφορμή την επέτειο των 20 χρόνων από την πραγματοποίηση των λεγόμενων ...πρώτων ελεύθερων εκλογών στην Πολωνία στις 4 Ιουνίου 1989, δηλαδή την αντεπανάσταση που είχε προετοιμαστεί χρόνια πριν για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις σοσιαλιστικές χώρες, αφιερώνονται σε μεγάλες αστικές εφημερίδες διεθνώς και αναπαράγονται και στη χώρα μας, δεκάδες σελίδες με τη γνωστή προπαγάνδα περί του τέλους του «σιδηρού παραπετάσματος». Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το αφιέρωμα των «Τάιμς» του Λονδίνου που ισχυρίζονται ότι «η Πολωνία είναι ένα επιτυχημένο κράτος με ελεύθερα μέσα ενημέρωσης, ατομικές ελευθερίες και ειρηνικές εναλλαγές στην εξουσία. Μαζί με την Τσεχία και την Ουγγαρία είναι ένα υπόδειγμα προόδου. Αυτές οι τρεις νέες δημοκρατίες χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση. Αλλά ακόμα και έτσι, είναι σε ασύγκριτα καλύτερη θέση σε σχέση με το κομμουνιστικό παρελθόν τους».

Ολα αυτά λέγονται σε μια στιγμή που οι λαοί αυτών των χωρών βιώνουν καθημερινά την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Στην Πολωνία, για παράδειγμα, με το κύμα ιδιωτικοποιήσεων μεγάλων επιχειρήσεων μετά την ανατροπή, χιλιάδες εργάτες έφυγαν μετανάστες σε άλλες χώρες, που τώρα με την κρίση αναγκάζονται να επιστρέφουν και να μένουν στην ανεργία. Σε όλες τις δήθεν «απελευθερωμένες» χώρες ο αντικομμουνισμός κλιμακώνεται. Η ...δημοκρατία τους δε χωράει αμφισβήτηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Στην Τσεχία η Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας έχει απαγορευτεί γιατί προβάλλει την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Σε όλες αυτές τις χώρες διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του λαού βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για κοινωνικές παροχές που στην περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ήταν απολύτως δωρεάν (Υγεία, Παιδεία, Αθλητισμός, Πολιτισμός και φυσικά κοινωνική ασφάλιση, συντάξεις για τους απόμαχους, δυνατότητες αναψυχής κλπ.). Ας μη θεωρούν επομένως οι ιμπεριαλιστές με τα μέσα που διαθέτουν, ότι έχουν στο τσεπάκι τους λαούς. Ηδη οι πρώτες αντιδράσεις από αυτή τη βαρβαρότητα έχουν αρχίσει, και όσο και αν προσπαθούν να παραποιήσουν την ιστορία οι σημερινοί προσωρινοί νικητές, η πορεία των πραγμάτων, η ταξική πάλη που δε σταματά οδηγεί αντικειμενικά στη «νέα έφοδο των εργατών προς τον ουρανό», για μια σοσιαλιστική κοινωνία που θα ξεπεράσει και τις όποιες αδυναμίες είχε η πρώτη προσπάθεια.