Οπως σημειώνει ο σκηνοθέτης: «Σήμερα και με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του ποιητή, αναπτύσσουμε πιο συστηματικά τη δοκιμή μας εκείνη, με την ελπίδα ότι συμβάλλουμε έτσι στην αναψηλάφηση του θεατρικού τουλάχιστον Ρίτσου, που παραμένει για μας μια υπόθεση ερεθιστικά ανοιχτή. Οπως το ίδιο ισχύει βεβαίως για το σύνολο του έργου του».
Η παράσταση, που απέσπασε το Βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας «Κάρολος Κουν» (από την Ενωση Ελλήνων Θεατρικών - Μουσικών Κριτικών, το 2001), παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Β. Παπαβασιλείου, σκηνικό - κοστούμια Μαρί Νοέλ Σεμέ, φωτισμούς Ελευθερίας Ντεκώ και μουσική επιμέλεια Γιάννη Μεταλλινού.
Σπουδαίος σκηνοθέτης - ερευνητής του θεάτρου, ο Σουζούκι, με τις σκηνοθεσίες του προσπαθεί να αναδείξει την οικουμενική διάσταση του θεάτρου, με υπέρβαση των πολιτισμικών και εθνικών στοιχείων. Στην ακραία σκηνοθετικά προσέγγιση της «Ηλέκτρας», η αρχαία τραγωδία παντρεύεται με την παράδοση του ιαπωνικού θεάτρου «Νο» και τα πρόσωπα παρουσιάζονται ως ασθενείς σε νοσοκομείο. Η Ηλέκτρα, αποκομμένη από όλους τους οικογενειακούς δεσμούς, ζει απομονωμένη, σιωπηλή, σε ένα νοσοκομείο. Μόνη της φιλοδοξία είναι να εκδικηθεί τη μητέρα της, που την εγκατέλειψε. Η φιλοδοξία της γίνεται σκοτεινή, μανιώδης φαντασίωση, ακριβώς επειδή η εκδίκηση είναι ακατόρθωτη. Η σκηνοθετική γραμμή του Σουζούκι απορρέει από την πεποίθησή του ότι κανείς, σε οποιαδήποτε εποχή και πολιτισμό, δεν είναι απρόσβλητος από τον κίνδυνο να βιώσει μια παρόμοια φρικτή εμπειρία.