Πατώντας πάνω σε μια χρόνια διαμορφωμένη κατάσταση που φέρει τη σφραγίδα και των δικών του κυβερνήσεων, το ΠΑΣΟΚ επιχείρησε χτες να εμφανιστεί σαν υπερασπιστής των υπερχρεωμένων στις τράπεζες λαϊκών νοικοκυριών, παρουσιάζοντας πρόταση νόμου για την απαλλαγή δήθεν των δανειοληπτών από τα χρέη τους. Σύμφωνα με την πρόταση νόμου που παρουσίασαν η Λ. Κατσέλη και ο Ντ. Ρόβλιας, οι δανειολήπτες «που έχουν διαπιστωμένη και μόνιμη αδυναμία να αποπληρώσουν τα χρέη τους, να τα ρυθμίσουν και να απαλλαγούν από αυτά», αποκτούν τη δυνατότητα, μέσα από καθορισμένη δικαστική διαδικασία, να εξοφλήσουν ένα μέρος των χρεών που καθορίζεται από το δικαστήριο και δεν μπορεί να είναι μικρότερο από το 10% των οφειλών. Μετά την εξόφληση αυτού του ποσοστού, η τράπεζα αναλαμβάνει την υποχρέωση να απαλλάξει το δανειολήπτη από το σύνολο των χρεών του.

Σύμφωνα με την πρόταση νόμου, δικαίωμα ένταξης στη συγκεκριμένη ρύθμιση έχουν οι υπερχρεωμένοι δανειολήπτες που δεν έχουν περιουσιακά στοιχεία και τα τρέχοντα εισοδήματά τους δεν επαρκούν για την ικανοποίηση των δανειακών υποχρεώσεων. Μετά τον δικαστικό διακανονισμό, ο οφειλέτης αναλαμβάνει την υποχρέωση να καταθέτει κάθε μήνα για τρία έως πέντε έτη μέρος του εισοδήματός του στους πιστωτές, μέχρι τη συμπλήρωση του 10% και την απαλλαγή του από το συνολικό χρέος.

Επί της ουσίας, η πρόταση νόμου του ΠΑΣΟΚ δεν έχει στόχο να προστατέψει τους εργαζόμενους καταναλωτές, οι οποίοι στενάζουν κάτω από το βάρος των χρεών, εξαιτίας των χαμηλών μισθών και της ακρίβειας που αναπαράγει η πολιτική λιτότητας του δικομματισμού. Το αντίθετο συμβαίνει. Το ΠΑΣΟΚ σπεύδει να εξασφαλίσει στις τράπεζες ένα λογικό ποσό από χρέη που αν δε ρυθμίζονταν δικαστικά σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσαν να εισπράξουν, αφού η πρόταση νόμου αφορά δανειολήπτες χωρίς περιουσιακά στοιχεία και με εισοδήματα που δεν μπορούν να εγγυηθούν στο ελάχιστο την αποπληρωμή συσσωρευμένων χρεών από καταναλωτικά και άλλα δάνεια.

Αλλωστε, οι ίδιοι οι εισηγητές του ΠΑΣΟΚ στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου παραδέχτηκαν ότι οι πιστώτριες τράπεζες έχουν αντικειμενικό συμφέρον να αποδεχτούν το διακανονισμό, καθώς «γνωρίζουν ότι είναι προτιμότερο να επέλθει μια ρύθμιση χρεών που θα διασφαλίζει και με τη δική τους σύμφωνη γνώμη ένα εύλογο ποσό εξόφλησης της οφειλής σύμφωνα πάντα με τις οικονομικές δυνατότητες των δανειοληπτών, από το να προκύψει απαλλαγή από χρέη χωρίς τη δική τους συμμετοχή».