Eurokinissi

Οι διακρίσεις για τον Μπόμπι Ρόμπσον δεν σταματούσαν ποτέ

Αυτή ήταν μια από τις τελευταίες ξεχωριστές ατάκες (που γενικώς τις συνήθιζε) του Σερ Μπόμπι Ρόμπσον πριν αφήσει την τελευταία του πνοή δυο εβδομάδες πριν χάνοντας τη μάχη που έδινε χρόνια με τον καρκίνο. Τα προβλήματα υγείας άρχισαν ουσιαστικά το 1991, όπου μετά από πέντε μεταστάσεις, έχασε τελικά τη μάχη στα 76 του χρόνια. Ο θάνατος του Μπόμπι Ρόμπσον ουσιαστικά έκλεισε ένα σπουδαίο κεφάλαιο για το αγγλικό ποδόσφαιρο (και όχι μόνο...) αφού σαν τεχνικός έγραψε τη δική του ιστορία είτε στους συλλόγους που κοουτσάρισε είτε στο τιμόνι της εθνικής Αγγλίας. Πέρα όμως από τις προπονητικές του ικανότητες, ο χαρακτήρας του ήταν αυτός που τον έκανε ξεχωριστό και πάντες να τον αναγνωρίζουν όχι μόνο σαν προπονητή αλλά και σαν άνθρωπο.

Ο Ρόμπσον άρχισε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής το 1950 στη Φούλαμ, όπου αγωνιζόταν ως εσωτερικός επιθετικός. Το 1956 έφυγε για τη Γουέστ Μπρόμιτς όπου επίσης έκανε σπουδαία καριέρα και το 1962 επέστρεψε στην πρώτη του ομάδα, όπου παρέμεινε για πέντε χρόνια, μέχρι να μεταβεί στη Βανκούβερ Ρόαγιαλς, όπου έκλεισε την καριέρα του, έχοντας 20 εμφανίσεις και 4 γκολ με την εθνική Αγγλίας.

Η προπονητική του καριέρα άρχισε αμέσως από τη Φούλαμ, αλλά μετά από μερικούς μήνες έφυγε για την Ιπσουιτς. Από το 1969 μέχρι το 1982 δημιούργησε μία εξαιρετική ομάδα που τερμάτισε δύο φορές στη δεύτερη θέση, κατέκτησε το κύπελλο Αγγλίας το 1978 και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1981. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα 13 χρόνια του στην ομάδα έκανε μόλις 14 μεταγραφές, στηριζόμενος στις ακαδημίες του συλλόγου. Για την προσφορά του, το 2002, η Ιπσουιτς έστησε άγαλμα του Ρόμπσον έξω από το γήπεδό της.

Τα επιτεύγματά του στην Ιπσουιτς (της οποίας απέρριψε πρόταση δεκαετούς συμβολαίου) δεν άφησαν ασυγκίνητη την αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, η οποία του προσέφερε τη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού (αμέσως μετά τον αποκλεισμό στο Μουντιάλ του 1982). Στο πρώτο του παιχνίδι, μάλιστα, αγνόησε τον Κέβιν Κίγκαν και ήρθε σε σύγκρουση με τους φίλους της Νιούκαστλ, ομάδα που μετέπειτα ανέλαβε! Σε 28 αγώνες προκριματικών στην οκταετή θητεία του στα «λιοντάρια» ηττήθηκε μόλις μία φορά (κόντρα στη Δανία), αλλά αυτή η ήττα ήταν αρκετή να αποκλείσει την αγγλική ομάδα από το EURO 1984. Ο Ρόμπσον υπέβαλλε την παραίτησή του ώστε να αναλάβει ο Μπράιαν Κλαφ, αλλά η ομοσπονδία δεν την έκανε αποδεκτή (βρισκόταν και σε κόντρα με τον ιδιόρρυθμο τεχνικό).

Η πορεία της Αγγλίας στο Μουντιάλ του 1986 σταμάτησε από το περίφημο ματς κόντρα στην Αργεντινή και τα δύο πολυσυζητημένα (για διαφορετικούς λόγους) γκολ του Μαραντόνα, ενώ το 1988 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα η πορεία στους ομίλους ήταν απογοητευτική. Το 1990 η Αγγλία έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Μουντιάλ όπου ηττήθηκε από τη Δυτική Γερμανία, αλλά ο ίδιος είχε βρεθεί αρκετές φορές στο επίκεντρο των συζητήσεων σχετικά με τα σχήματα που χρησιμοποιούσε.

Η έναρξη της επόμενης αγωνιστικής περιόδου τον βρήκε στην Αϊντχόφεν, όπου δεν κατάφερε να συνυπάρξει με τον Ρομάριο, αλλά κατάφερε να κερδίσει δύο πρωταθλήματα. Οι ευρωπαϊκές αποτυχίες τον οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου το 1992 και στην πόρτα της Σπόρτινγκ Λισαβόνας, όπου με μεταφραστή τον Ζοζέ Μουρίνιο, τερμάτισε τρίτος την πρώτη χρονιά και στη δεύτερη έφτασε μέχρι την πρώτη θέση (για πρώτη φορά τα τελευταία 15 χρόνια για τα «λιοντάρια»). Οι κόντρες του με τον πρόεδρο τον οδήγησαν στην απομάκρυνση και η Πόρτο εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και τον πήρε αμέσως στις τάξεις της (με βοηθό τον Μουρίνιο). Κατέκτησε το Κύπελλο του 1993 (κερδίζοντας τη Σπόρτινγκ στον τελικό) και τα επόμενα δύο πρωταθλήματα με την τρίτη δύναμη του πορτογαλικού ποδοσφαίρου εκείνη την εποχή.

Το 2002 χρίστηκε ιππότης του Μπάτσελορ, μέλος του «Hall of Fame» του αγγλικού ποδοσφαίρου, επίτιμος πρόεδρος της Ιπσουιτς, ενώτου απονεμήθηκε και το «χρυσό» κλειδί της πόλης του Νιούκαστλ.

Το 1996 ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Τζουάν Γκασπάρ, του τηλεφώνησε με αντικείμενο συζήτησης τον Λουίς Φίγκο, ωστόσο το τηλεφώνημα κατέληξε σε πρόταση συνεργασίας. Ο Ρόμπσον δέχθηκε (έχοντας αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα με μελάνωμα την προηγούμενη χρονιά), παίρνοντας μαζί του και πάλι τον Μουρίνιο. «Αγόρασε» τον Ρονάλντο από την Αϊντχόφεν και κατέκτησε το Κύπελλο, το ισπανικό Σούπερ Καπ και το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1997 (με ηγέτη τον Βραζιλιάνο), με συνέπεια να αναδειχθεί Κορυφαίος Ευρωπαίος Προπονητής της σεζόν. Την επόμενη σεζόν προβιβάστηκε σε γενικό διευθυντή των «μπλαουγκράνα», με τον Λουίς φαν Χάαλ να τον διαδέχεται, αλλά έμεινε μόλις μία σεζόν σε αυτήν τη θέση, αφού επέστρεψε στην Αϊντχόφεν για μία σύντομη θητεία το 1998-99 (τερμάτισε τρίτος και έβγαλε το σύλλογο στο Τσάμπιονς Λιγκ).

Το καλοκαίρι του 1999 εντάχθηκε στο τεχνικό τμήμα της αγγλικής ομοσπονδίας, αλλά η παραίτηση του Ρουντ Γκούλιτ από τη Νιούκαστλ του άνοιξε το δρόμο για το «Σεντ Τζέιμς Παρκ» το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους. Αρχισε τη θητεία του με μία 11η θέση, αλλά το 2002 τερμάτισε τέταρτος και το 2003 τρίτος, οδηγώντας τις «καρακάξες» δύο φορές στο Τσάμπιονς Λιγκ (την πρώτη σεζόν αποκλείστηκε στα προκριματικά). Το 2004 τερμάτισε στην πέμπτη θέση και σε συνδυασμό με μία κακή αρχή τη νέα σεζόν, απολύθηκε στις 30 Αυγούστου του 2004. Αυτό αποτέλεσε και το «αντίο» του στους πάγκους (το 2006-07 διετέλεσε ειδικός σύμβουλος της εθνικής Ιρλανδίας) και έκτοτε αφοσιώθηκε στη συγγραφή της αυτοβιογραφίας του και της μάχης με τον καρκίνο.