Η σάτιρα είναι κυρίαρχη σε αυτό το πολύχρωμο πανηγύρι που σταδιακά σκοτεινιάζει, για να καταλήξει σε μια κινηματογραφική «ασπρόμαυρη νοσταλγία». Στην παράσταση συναντώνται διαφορετικές γενιές κωμικών. Ο Γιώργος Αρμένης και ο Αλέξανδρος Μυλωνάς με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και την Χρύσα Ρώπα. Γύρω τους οι έμπειροι στα «αριστοφανικά» Περικλής Καρακωνσταντόγλου, Χρήστος Νίνης, Θέμης Πάνου και Νίκος Καρδώνης. Συμμετέχει 19μελής χορός που αποτελείται από ηθοποιούς, χορευτές και ακροβάτες. Χορογραφία: Δημήτρης Σωτηρίου. Το σκηνικό της Ερσης Δρίνη είναι ένας καταυλισμός - ένας χώρος ονειρικού τσίρκου. Στην ίδια αισθητική τα κοστούμια της παράστασης του Γιάννη Μετζικώφ. Στην πορεία η στολή του τσίρκου αντικαθίσταται από φόρμες εργασίας, η μουσική του Μίνωα Μάτσα χάνει το ελεύθερο αίσθημά της και οδηγείται σε εμβατήρια και δοξαστικούς ύμνους προς την εξουσία.