Η αναβολή των δύο αγώνων της περασμένης Κυριακής στο Λεκανοπέδιο της Αττικής (ΑΕΚ - Ολυμπιακός, Πανιώνιος ΠΑΟΚ) ήταν ένα τρικ. Δεν περιμέναμε το δείγμα της υψηλής κοινωνίας του ελληνικού ποδοσφαίρου για να διαπιστώσουμε ότι επιμένει να ζει στο δικό της κόσμο. Την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες έβλεπαν τα σπίτια τους και τις περιουσίες να καίγονται, την ώρα που οι πυρκαγιές προκαλούσαν σοκ και δέος και βύθιζαν τη χώρα στη θλίψη, ο φανταστικός κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου, δηλαδή οι αρχές και οι επιχειρηματίες που είναι στο χώρο του αθλήματος, αποφάσιζαν να παίξουν μπάλα. Την ώρα που το σπίτι του διπλανού καιγόταν, αυτοί ήθελαν μπάλα στην ...αυλή τους. Επέλεξαν αυτόν τον τρόπο για να κάνουν... παιχνίδι. Το τηλεοπτικό μου συμβόλαιο να είναι καλά και να πάτε στο... καλό. Η πλάκα που εξοργίζει στην υπόθεση αυτή είναι ότι η Ελλάδα έπαιξε μπάλα, μόνο που κανένας δεν είχε τη δύναμη να αναλάβει την ευθύνη για αναβολή όλης της 1ης αγωνιστικής. Δεν πήρε την ευθύνη η πολιτεία και ο υφυπουργός Αθλητισμού να στείλει επιστολή προς ΕΠΟ και Σούπερ Λίγκα για την αναβολή. Δεν την πήρε ούτε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, ο οποίος επέλεξε να επιτρέψει τη διεξαγωγή των αγώνων. Οπως και οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, εκμεταλλεύτηκαν αυτή τη στάση των αρχών για να γίνουν τα ματς. Ανέβαλαν μόνο τις συναντήσεις οι οποίες ήταν δύσκολο να διεξαχθούν υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Αττική. Αν δεν το αποφάσιζε αυτό η Λίγκα, τότε το σπίτι του Μπάγεβιτς στο Διόνυσο που κινδύνευσε άμεσα θα έπρεπε να είναι στον... πάγκο. Το ίδιο θα συνέβαινε σε όποιο άλλο μέλος της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού και του Πανιωνίου είχε σπίτι σε περιοχές που επλήγησαν από την πύρινη λαίλαπα. Το ίδιο μπορούσε να συμβεί και σε αυτούς που τελικά έπαιξαν μπάλα, υποχρεωτικά. Αυτό δυστυχώς όμως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. «Αναίσθητο» όπως, για μια ακόμη φορά, φρόντισε να μας το υπενθυμίσει.

Η κοινωνία των Ελλήνων φιλάθλων έχει ξεχάσει, δυστυχώς, την τελευταία επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας του λαοφιλέστερου αθλήματος. Σχεδόν ποτέ ομοσπονδία και συνεταιρισμός ΠΑΕ δεν έχουν δώσει ένα ευρώ από το κομμάτι της οικονομικής πίτας στον Ελληνα και κυρίως σε αυτόν που πραγματικά έχει ανάγκη. Το κατεστημένο προσπαθεί να πείσει το θεατή, το φίλαθλο ότι καλά δεν ασχολείται μαζί του. Να τον πείσει ότι μόνο τα λεφτά είναι το παν και τίποτα άλλο.

Το κοινωνικό πρόσωπο του ποδοσφαίρου φαίνεται μόνο σε εθιμοτυπικές εκδηλώσεις. Κουρασμένοι παίκτες που τους σύρουν σε ιδρύματα, γιορτινές μέρες να μοιράσουν δωράκια στα παιδιά. Και όλα αυτά αφού από πίσω υπάρχουν οι χορηγοί που κάνουν... παιχνίδι.

Την ώρα που η χώρα ζούσε με αγωνία και θλίψη, βλέποντας ανθρώπους να παλεύουν να σώσουν τα σπίτια τους, οι «αγάδες» του ελληνικού ποδοσφαίρου νοιάζονταν για το αν οι τιμωρημένοι παίκτες τους θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο επόμενο ματς, αν αναβληθεί η αγωνιστική, αν θα πάνε ή όχι οι ομάδες στα ευρωπαϊκά ματς με ένα ματς παραπάνω στα πόδια τους, για το αν θα πληρώσουν παραπάνω λεφτά στις μετακινήσεις τους, σε περίπτωση αναβολής, για το αν έχουν πρόβλημα με το τηλεοπτικό συμβόλαιο και τους χορηγούς.

«Δεν είχαμε εθνικό πένθος, άρα γιατί να μην παίξουμε μπάλα», απαντούσαν τα αφεντικά του αθλήματος. Δηλαδή, για να βυθιστείς στο πένθος πρέπει να θρηνήσουμε θύματα. Μέχρι εκεί καταλαβαίνουν στο «άρρωστο» μυαλό τους. Τα δικά τους σπίτια, άλλωστε, είναι προστατευμένα και ασφαλισμένα. Ευθύνη, όμως, έχουν και οι ποδοσφαιριστές. Χαμένη υπόθεση. Ακόμη παλεύουν να αποκτήσουν σοβαρή φωνή, αλλά κανένας από τις φίρμες δεν μπήκε μπροστά. Σου λέει, γιατί να εμπλακώ, οι μισοί θα λακίσουν, αν κάνουμε μια κίνηση, μια απεργία, αφού δυστυχώς φοβούνται τα αφεντικά. Δύσμοιρο επαγγελματικό ποδόσφαιρο...