Την Κυριακή θα γίνει το γκραν πρι στίβου στο Καυταντζόγλειο στάδιο της Θεσσαλονίκης, με την παρουσία της «αφρόκρεμας» των ρέκορντμαν και ρεκορντγούμαν. Κύριος εκφραστής όλων αυτών ο Γιουσέιν Μπολτ, ο άνθρωπος - βέλος όπως αυτοπαρουσιάζεται με τη γνωστή σε όλους από τον ίδιο μίμηση.

Αυτού του είδους τα γκραν πρι έχουν θεσμοθετηθεί εδώ και χρόνια από την ΙΑΑF (Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου) και σαν έπαθλο των αθλητών, εκτός από τα ποσά που παίρνουν για συμμετοχή, προβάλλουν σε τραπέζι ράβδους χρυσού οι οποίες διεκδικούνται από τους νικητές.

Ράβδοι χρυσού, ώστε το μήνυμα να είναι ακόμη πιο ισχυρό. Οχι επιταγές, όχι άυλο χρήμα, αλλά ράβδοι χρυσού που σημειολογικά παραπέμπουν στο κυνήγι του μεγάλου θησαυρού που διεγείρει κάθε ανθρώπινη φαντασία. Δεν υπάρχει χαμένος θησαυρός. Ο θησαυρός είναι πάνω στο τραπέζι και περιμένει το νικητή.

Οποιον χρησιμοποιήσει θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να κατορθώσει να κόψει πρώτος το νήμα.

Σε γκάλοπ που έγινε τα προηγούμενα χρόνια οι νεαροί αθλητές δήλωσαν πρόθυμοι να ρισκάρουν τη ζωή τους με αναβολικά, αρκεί να ζήσουν μιας ημέρας δημοσιότητα. Το δίδαγμα του παραπάνω μηνύματος είναι ότι η ζωή αξίζει μόνο όταν είσαι διάσημος.

Ο αθλητισμός, όσοι τον αγάπησαν και όσοι έχουν την τύχη να κάνουν αθλητισμό, δε δίνει πλέον διδάγματα για το «ευ αγωνίζεσθαι», δε δίνει διδάγματα ζωής αλλά θανάτου.

Δεν αθλούμαι για να βελτιώσω τους όρους ζωής, για να ζω την κάθε μέρα πιο δυνατά, πιο δημιουργικά, με ευεξία, αλλά κάνω τα πάντα, για να ζήσω μια μέρα μιας άδοξης δόξας. Μιας δόξας κλεμμένης, κάνοντας το ανθρώπινο σώμα χημικό εργαστήρι αναβολικών και μηχανή παραγωγής κερδών για τις εταιρείες - σπόνσορες των αθλητών.

Ποιος κερδίζει από αυτό το πανηγύρι των πολυεθνικών, που «υιοθετούν» από έναν αθλητή και απαιτούν πάση θυσία νίκη;

Σε περίοδο κρίσης, όπου μειώνονται οι αποδοχές των εργαζομένων, όπου απολύονται, όπου τα παιδιά τους στερούνται είτε διακοπές, είτε ακόμη και μια μπάλα που θέλουν να παίξουν, οι πολυεθνικές συνεχίζουν το πανηγύρι κερδών που έχουν στήσει εδώ και πολλά χρόνια.

Καμιά κρίση δεν τους σταματά. Δείγμα ότι το χρήμα ρέει άφθονο και αυτό γιατί το χρήμα δεν εξαϋλώνεται, γιατί ο πλούτος συνεχίζει να παράγεται από τους εργαζόμενους αδιάλειπτα και κάπου καταλήγει.

Ολοι όσοι πληρώσουν το εισιτήριο για να μπουν στο στάδιο και όσοι θα πληρώσουν έμμεσα βλέποντας το θέαμα από την TV πρέπει να αναρωτηθούν, γιατί όλοι αυτοί οι αθλητές πρέπει να κυνηγάνε τις ράβδους χρυσού και γιατί όλοι οι διοργανωτές πρέπει να μετράνε κέρδη εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ευρώ;

Είναι προφανές ότι και εδώ η κρίση δεν είναι για όλους. Αλλοι συνεχίζουν να κερδίζουν αμύθητα ποσά και άλλοι να υποφέρουν. Κραυγαλέα αντίθεση αποτελεί το ίδιο το στάδιο όπου θα γίνουν οι αγώνες.

Οταν σβήσουν τα φώτα του σταδίου, οι πολυεθνικές θα έχουν αυξήσει σε εκατομμύρια ευρώ τα κέρδη τους πολλοί αθλητές το ίδιο, το στάδιο θα ζει τη δική του κατάσταση. Οι προπονητές των συλλόγων στίβου παραμένουν απλήρωτοι, οι αθλητές δεν παίρνουν τα οδοιπορικά τους, οι ίδιοι οι σύλλογοι για να παίρνουν επιχορήγηση πρέπει να έχουν προσκυνήσει πολιτικά είτε την κυβέρνηση, είτε τον υπουργό. Η υγιεινή φροντίδα αφορά μια ελίτ αθλητών. Τα σχολεία δεν έχουν χώρους άθλησης και η φυσική αγωγή γίνεται «... καιρού επιτρέποντος»

Ο Γιουσέιν Μπολτ ως σύμβολο ενός εμπορευματοποιημένου αθλητισμού δε σκίζει μόνο τον αέρα σαν βέλος αλλά και έναν αθλητισμό που πάνω στο τραπέζι δεν είχε ράβδους χρυσού αλλά κλαδί ελιάς.

Ο Γιουσέιν Μπολτ θα μπορούσε να χειροκροτείται και με μικρότερα ρεκόρ σαν αθλητής και με 9,90 και με 10 δευτερόλεπτα. Ομως, για να υπάρξουν κέρδη πρέπει να υπάρχει θέαμα. Για να υπάρχει θέαμα πρέπει να υπάρχει ρεκόρ, για να υπάρχει ρεκόρ οι αθλητές πρέπει να αντιμετωπίζονται ως άλογα κούρσας με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην υγεία τους και στην υγεία της κοινωνίας που τους βλέπει σαν πρότυπα.

Ζούμε την πλήρη διαστροφή του αθλητισμού και των μηνυμάτων που αυτός ο εμπορευματοποιημένος αθλητισμός εκπέμπει.

Τέτοιου είδους εκπρόσωποι είναι ουσιαστικά εκπρόσωποι ενός κόσμου που πάνω απ' όλα και πρώτα απ' όλα βάζουν το χρήμα. Αρα σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αποτελούν πρότυπα ζωής για τη νεολαία. Η επίσκεψη του Μπολτ σε σχολεία της Θεσσαλονίκης συνδυάζεται άψογα με το επιχειρηματικό πνεύμα που θέλουν να διδάσκονται οι μαθητές.

Ο Βιονικός άνθρωπος (σούπερμαν), όπως παρουσιάζεται, που ήταν πολύ φτωχός, αλλά που έγινε πολύ πλούσιος είναι το αμερικάνικο όνειρο που όλο και ξεφτίζει και για να συνεχίσουμε να το βλέπουμε και να κρατιέται ζωντανό χρειάζονται όλο και περισσότερες ενέσεις αυτοί και όλο και περισσότερα υπνοστεντόν εμείς.

Η κυβέρνηση έτρεξε να ωφεληθεί από το γεγονός, να συνοδεύσει τον Μπολτ στα σχολεία, κυβερνητικά στελέχη να φωτογραφηθούν, να μας πουν πόσο ικανοί είναι στη διοργάνωση και πόση δόξα πήρε η χώρα από αυτήν την εκδήλωση. Εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι είναι ανίκανοι. Λέμε συνεχώς ότι παρουσιάζουν ικανότητες όταν είναι να μαζεύουν χρήμα οι πολυεθνικές και «ανίκανοι» όταν είναι να λύσουν λαϊκά προβλήματα.

Επιχείρησαν να λάμψουν παίρνοντας φως από τα «αστέρια» του παγκόσμιου στίβου. Οσο περισσότερο φωτίζονται τόσο πιο αποκρουστικό προβάλλει το πρόσωπό τους. Πρόσωπο υπεύθυνων για την κατάντια της χώρας, όπως και οι προηγούμενοι που για να δικαιολογήσουν αυτήν την κατάσταση έλεγαν το αμίμητο «Τα ρεκόρ δε γίνονται με μπριζόλες και πατάτες...»

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παρασύρονται από τις βιονικές ικανότητες και τα ρεκόρ και να τρέχουν να στηθούν απέναντι στο θέαμα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θέαμα από τη χαρά που εκπέμπει το πρόσωπο ενός παιδιού που παίζει, που αθλείται. Αυτό το θέαμα να αναζητήσουμε και αυτό να διεκδικήσουμε και με τις επερχόμενες εκλογές. Να γυρίσουμε την πλάτη στους μπλε και πράσινους που έχουν μετατρέψει τον αθλητισμό σε εμπόρευμα για λίγους. Να ισχυροποιήσουμε το ΚΚΕ, για να ανοίξει ο δρόμος ώστε ο αθλητισμός να αποτελεί δικαίωμα για όλους.