Αντιμέτωπη με μια κρατική πολιτιστική πολιτική, που στοχεύει στην ολοκληρωτική μετατροπή του πολιτιστικού τομέα του τόπου μας σε πεδίο καπιταλιστικής κερδοφορίας και ιδεολογικής χειραγώγησης, βρίσκεται η Εθνική Λυρική Σκηνή. Πρόκειται για πολιτική που συγκεκριμενοποιήθηκε σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και της οποίας χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής της στην ΕΛΣ αποτελούν ο νόμος 2084/92 (Σιούφα) - που αύξησε το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης των εργαζομένων στα βαρέα και ανθυγιεινά (αποτέλεσμα οι τραγουδιστές της όπερας, οι πνευστοί της ορχήστρας και οι χορευτές του μπαλέτου να συνταξιοδοτούνται στα 60) και ο νόμος 2273/94 του ΠΑΣΟΚ που μετέτρεψε τη Λυρική σε ΝΠΙΔ, στο όνομα της διοικητικής αυτοτέλειας και της οικονομικής ευελιξίας.

Εκτοτε, όπως αναφέρουν συνδικαλιστές του Σωματείου Χορωδών ΕΛΣ, η Λυρική λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια διαχείρισης, υπακούοντας στις απαιτήσεις του εγχώριου αλλά και του ξένου κεφαλαίου, στη λογική της πλήρους εμπορευματοποίησης του πολιτισμού και της ταύτισής του με έννοιες όπως επιχειρηματικότητα και ανταποδοτικότητα. Η ΝΔ, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική, εισήγαγε τους μάνατζερ για τον δήθεν οικονομικό εξορθολογισμό στη διοίκηση της ΕΛΣ και σε συνδυασμό με τη μόνιμη υποχρηματοδότηση του θεάτρου δημιούργησαν ένα έλλειμμα της τάξης των 12 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 3,5 εκατ. ευρώ είναι ασφαλιστικές οφειλές προς το ΙΚΑ.

Σήμερα, τονίζουν οι ίδιοι συνδικαλιστές, τα αποτελέσματα τα βιώνουν πρώτοι απ' όλους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, που για πολλοστή φορά δεν πληρώθηκαν στην ώρα τους. Ταυτόχρονα, ακούγονται αντιδραστικές απόψεις περί μεριδίου ευθύνης τους, εξαιτίας των διεκδικήσεών τους, προτάσεις για αναστολή λειτουργίας της ΕΛΣ, ενώ προκλητικότατη χαρακτηρίζουν τη στάση συνδικαλιστών που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ που προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους και να κατευνάσουν τις αντιδράσεις τους ενόψει εκλογών.

Αυτά συμβαίνουν ενώ δεν έχουν περάσει ούτε δύο μήνες από την υπερψήφιση στη Βουλή, από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ., της ληστρικής σύμβασης του δημοσίου με το «Ιδρυμα Στ. Νιάρχος» και αφορά στην παράδοση της Λυρικής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης στους κατά τ' άλλα «ευεργέτες», που θα χρηματοδοτούνται για τη δωρεά τους από το κράτος, με πακτωλό εκατομμυρίων για 100 χρόνια. Επίσης, με τις απαιτήσεις του Ιδρύματος, θα αλλάξει το πλαίσιο λειτουργίας της ΕΛΣ στην κατεύθυνση της μείωσης του προσωπικού, κατάργησης κλάδων εργαζομένων, ελαστικών μορφών απασχόλησης, εθελοντισμού, προγραμμάτων stage, κλπ.

Οι εργαζόμενοι της Λυρικής αλλά και ο λαός δεν πρέπει να ανεχθούν αυτή την κατάσταση, υπογραμμίζουν οι συνδικαλιστές του Σωματείου Χορωδών. Πρέπει να αντιδράσουν, να συνταχθούν στο πλευρό των ταξικών δυνάμεων, που παλεύουν για έναν άλλο πολιτισμό, πέρα από ιδιωτικά συμφέροντα, από την εμπορευματοποίηση και την πολιτιστική και μορφωτική υποβάθμιση. Για μια Λυρική Σκηνή που θα παράγει καλλιτεχνικό έργο υψηλού επιπέδου, με φτηνό εισιτήριο για να είναι προσιτή στα λαϊκά στρώματα και όχι όπως συμβαίνει τώρα με τα εισιτήρια των 40 και 50 ευρώ. Με ελεύθερη είσοδο για μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές. Για μια δημόσια Εθνική Λυρική Σκηνή με κάλυψη όλων των εξόδων της, αλλά και της μισθοδοσίας, αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό. Τονίζουν, επίσης, την ανάγκη κατάργησης των νόμων 2084/92 και 2273/94 του ΠΑΣΟΚ και ακύρωση της σύμβασης με το «Ιδρυμα Στ. Νιάρχος», την άμεση κάλυψη του ελλείμματος και το να μην υπάρξει καμία αναστολή εργασιών ή αλλαγή στον προγραμματισμό της τρέχουσας καλλιτεχνικής περιόδου, καθώς και τη διασφάλιση σταθερής και πλήρους απασχόλησης για τους εργαζόμενους και μετατροπή όσων καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες σε αορίστου χρόνου.

Ο πολιτισμός που θέλουμε δε χωράει έννοιες όπως εμπορευματοποίηση, υπογραμμίζουν. Μόνο έτσι η τέχνη θα μπορέσει να διαπαιδαγωγεί, να προβάλλει αξίες και να σφυρηλατεί συνειδήσεις. Να γίνεται αντίβαρο στην υποκουλτούρα. Για να ικανοποιούνται οι πραγματικές λαϊκές ανάγκες και για να υπάρχει ουσιαστική επαφή του λαού με τα αγαθά της τέχνης και του πολιτισμού.