Το τελευταίο διάστημα και ιδιαίτερα τώρα με τη δίκη Κατριβάνου(κατόπιν μηνύσεων του υπουργού Δικαιοσύνης), έχουμε ακούσει και έχουμε διαβάσει πολλά από τα ΜΜΕ για την αντιστασιακή δράση του κ. Ε. Γιαννόπουλου. Φυσικά αρμόδιοι να κρίνουν πώς έχουν τα πράγματα, είναι άλλοι.

Εγώ απλώς θέλω να εκφράσω μια απορία μου: Την εποχή της απελευθέρωσης της πατρίδας μας από τη ναζιστική σκλαβιά, ήμουν ένας απλός ΕΠΟΝίτης 14 με 15 χρόνων. Οταν τον Ιούλη του 1947, έγιναν οι ομαδικές συλλήψεις Ζέρβα, αν και δεν είχα κλείσει ακόμη τα 18 μου χρόνια, με συνέλαβαν και μένα και με έστειλαν εξορία.

Εκεί, σε κάποιο χωριό της Ικαρίας - μαζί με άλλους - είχαν φέρει και τρία αδέλφια από τον Πειραιά, που όπως τουλάχιστον ισχυρίζονταν, ήταν εθνικόφρονες. Η μπάλα τους πήρε κι αυτούς, εξαιτίας του ότι στο καφενείο που συχνάζανε, κάνανε παρέα και έπαιζαν τάβλι, με κάποιον γείτονά τους, ΕΑΜίτη.

Η απορία μου είναι: Πώς γίνεται και συλλαμβάνανε τότε αμούστακα παιδιά και εθνικόφρονες ακόμη, ενώ η τσιμπίδα τους δεν έπιανε βαρύγδουπους αντιστασιακούς με δράση και περγαμηνές στον ΕΛΑΣ; Είναι κάτι το αδιανόητο.

Αθήνα