Μ' αφορμή τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του και τα 19 από το θάνατό του, είναι ιδιαίτερα κρίσιμο στις σημερινές συνθήκες, όταν φτάνουμε να πρέπει ν' αποδείξουμε τα αυτονόητα - από την ισχύ της θεωρίας του Δαρβίνου μέχρι και τα αίτια της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε - και όταν έχει σχεδόν καθιερωθεί στη συνείδηση ενός ευρύτερου κοινού ότι η ποίηση και η τέχνη εξ ορισμού απευθύνονται στο στενό κύκλο των «πεφωτισμένων», να επιστρέψουμε στη φωνή του Γιάννη Ρίτσου, να την αφουγκραστούμε στο τεράστιο εύρος και βάθος της και να προτάξουμε τις απαντήσεις που έχει - ποιητικώ, πάντοτε, τω τρόπω - ήδη δώσει. Να μιλήσουμε για τον ποιητή που αντιλαμβα­νόταν και όριζε την ποίησή του ως κοινωνική προσφορά, ως έναν τρόπο τού να προσφέρει την ομορφιά στους ανθρώπους και, μέσα από την ομορφιά, την αγάπη για τη ζωή και τον κόσμο, καθώς και το κουράγιο ν' αγωνιστούν για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο.