Ο Φ. Κάστρο σε μια αντιεροπορική θέση κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων το 1962. Οι ΗΠΑ είχαν αντιδράσει στον εξοπλισμό της Κούβας με σοβιετικούς πυρηνικούς πυραύλους κατηγορώντας την για αγορά επιθετικών όπλων. Βέβαια ήταν φαντασίωση να σκέπτεται κανείς ότι ο Φιντέλ σχεδίαζε να εξαπολύσει επίθεση σε μια χώρα όπως οι ΗΠΑ η οποία τότε διέθετε: 144 πυραύλους Πολάρις, 200 διηπειρωτικούς πυραύλους, 16 αεροπλανοφόρα με 400 βομβαρδιστικά, 700 βομβαρδιστικά Β-52S και Β-58 και 700 αεροπλάνα Β-47

Το πρώτο σχέδιο πυρηνικής επίθεσης των ΗΠΑ ενάντια στην ΕΣΣΔ περιεχόταν στη μελέτη της Ενωμένης Επιτροπής Κατασκοπίας αρ. 329 της 3ης Νοέμβρη 1945 που ονομάστηκε «Το στρατηγικό τρωτό σημείο της Ρωσίας για την περιορισμένη αεροπορική επίθεση».

Στη μελέτη προγραμματιζόταν πυρηνικό πλήγμα ενάντια σε 20 μεγάλες πόλεις της Σοβιετικής Ενωσης, αναφερόταν κατάλογος αυτών των πόλεων και προγνωστικά για την πιθανή ζημιά. Προτεινόταν να ριχτούν ενάντια στη Σοβιετική Ενωση 196 ατομικές βόμβες.

Τον Ιούνη 1946 η επιτροπή των αρχηγών επιτελείων ολοκλήρωσε την επεξεργασία του πρώτου γενικού σχεδίου πολέμου με τη Σοβιετική Ενωση, με την κωδική ονομασία «ΠΙΝΤΣΕΡ». Το σχέδιο ξεκινούσε από το ότι ο πόλεμος ενάντια στην ΕΣΣΔ θα αρχίσει το καλοκαίρι του 1946 ή του 1947. Στα ντοκουμέντα που συνδέονταν με το σχέδιο περιεχόταν προσχέδιο για την καταστροφή 20 σοβιετικών πόλεων με πυρηνικά πλήγματα.

Τον Αύγουστο 1947 η επιτροπή αρχηγών των επιτελείων αναθεώρησε το σχέδιο «ΠΙΝΤΣΕΡ» και κατέστρωσε το νέο σχέδιο «ΜΠΡΟΪΛΕΡ», το οποίο ξεκινούσε από τη δυνατότητα «απελευθέρωσης» της Ανατολικής Ευρώπης και τη συνθηκολόγηση της ΕΣΣΔ.

Το Γενάρη του 1948 στη Φλόριντα (Κι-Ουέστ) πραγματοποιήθηκε σύσκεψη των αρχηγών επιτελείων όλων των όπλων των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ.

Η σύσκεψη επεξεργάστηκε και ενέκρινε το έκτακτο σχέδιο βραχυπρόθεσμου πολέμου με την ΕΣΣΔ με την κωδική ονομασία «ΓΚΡΑΜΠΕΡ». Αυτό που διέκρινε το σχέδιο από τα άλλα ήταν ότι ξεκινούσε από τη δυνατότητα έναρξης πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ, οποιαδήποτε στιγμή και όταν υπάρχει ο παράγοντας αιφνιδιασμού.

Στο δεύτερο εξάμηνο του 1948 η επιτροπή των αρχηγών επιτελείων άρχισε την επεξεργασία νέου έκτακτου σχεδίου πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ με την κωδική ονομασία «ΦΛΙΓΟΥΝΤ». Στο σχέδιο αναγνωριζόταν η αποφασιστική σημασία του αιφνιδιαστικού πυρηνικού πλήγματος ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και προβλεπόταν η καταστροφή πόλεων σαν αποτέλεσμα συγκεντρωτικού πλήγματος 133 ατομικών βομβών.

Απαντώντας στις δοκιμές πυρηνικών όπλων στη Σοβιετική Ενωση, το συμβούλιο εθνικής ασφάλειας εξέδωσε την οδηγία SNB-68 (Σεπτέμβρης 1950), η οποία απαιτούσε την εφαρμογή τέτοιας πολιτικής και τέτοιες ενέργειες που «πρέπει να προκαλέσουν ριζικές αλλαγές στο χαρακτήρα του σοβιετικού συστήματος...».

Οι ανώτατοι στρατιωτικοί κύκλοι εξέτασαν το ζήτημα ενός προληπτικού πυρηνικού πλήγματος ενάντια στην ΕΣΣΔ. Η στρατηγική αεροπορική διοίκηση επεξεργάστηκε ένα σχέδιο με την κωδική ονομασία «ΤΡΟΓΙΑΝ», το οποίο προέβλεπε τους πρώτους τρεις μήνες του πολέμου να ριχτούν ενάντια σε εγκαταστάσεις σε 100 σοβιετικές πόλεις 300 πυρηνικές βόμβες. Σε λίγο όμως αποσύρθηκε το ζήτημα του προληπτικού πλήγματος, διότι διευκρινίστηκε ότι οι ΗΠΑ δε διαθέτουν αρκετές δυνάμεις για να νικήσουν πλήρως τη Σοβιετική Ενωση. Αποφασίστηκε η προετοιμασία συνασπισμού χωρών για επιδρομή ενάντια στην ΕΣΣΔ. Το σχέδιο ενός πολέμου συνασπισμού ενάντια στη Σοβιετική Ενωση καταρτίστηκε στην επιτροπή των αρχηγών επιτελείων από το 1949 με την κωδική ονομασία «ΝΤΡΟΠΣΟΤ». Σχεδιαζόταν ν' αρχίσουν οι πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια στην ΕΣΣΔ το 1957, να ριχτούν ενάντια σε στόχους στη Σοβιετική Ενωση πάνω από 300 ατομικές και 250 χιλ. τόνοι συνηθισμένων βομβών, να προσελκυστούν στον πόλεμο 164 μεραρχίες (οι 69 από αυτές αμερικανικές) και να καταληφθεί τμήμα του εδάφους της ΕΣΣΔ.

Παράλληλα με τα αναφερόμενα σχέδια οι διοικήσεις των διαφόρων ειδών όπλων στις ΗΠΑ επεξεργάστηκαν την περίοδο 1945-1949 ολόκληρη σειρά «ειδικευμένων» προσχεδίων για πυρηνική επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ. Σ' αυτά συγκαταλέγονται τα πλάνα με την κωδική ονομασία «Τοτάλιτι» (1945), «Κόγκβιλ», «Φάμπλσταρ», «ABC-101», «Τσεριότιρ» (1948), «Οφτεκαλ» (1949).

Ο σχεδιασμός πυρηνικής επίθεσης ενάντια στη Σοβιετική Ενωση συνεχίστηκε στις ΗΠΑ και τη δεκαετία '50. Οι σκοποί και οι προθέσεις αυτών των σχεδίων παρέμεναν οι προηγούμενοι. Ετσι, το σχέδιο του 1954-1955 προνοούσε την εκπλήρωση τριών βασικών στόχων: «ΜΠΡΑΒΟ» - την εξουδετέρωση της σοβιετικής ικανότητας για απαντητικό πλήγμα ενάντια στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. «ΔΕΛΤΑ» - την καταστροφή των ζωτικών στοιχείων της σοβιετικής ικανότητας για διεξαγωγή πολέμου. «ΡΟΜΕΟ» - την εξουδετέρωση της ικανότητας της Σοβιετικής Ενωσης να αμύνεται στα ευρωασιατικά θέατρα των πολεμικών επιχειρήσεων.

Στο σχέδιο υπήρχε εντολή, να ριχτούν την πρώτη μισή ώρα της επίθεσης ενάντια σε στόχους της Σοβιετικής Ενωσης 400 ατομικές βόμβες και στη συνέχεια 600-750. Ο διοικητής της στρατηγικής αεροπορικής διοίκησης των ΗΠΑ στρατηγός Λέμεϊ υπολόγιζε να κατατροπώσει την ΕΣΣΔ σε διάστημα περίπου 30 ημερών.

Τον Αύγουστο του 1960 η στρατηγική αεροπορική διοίκηση ανέλαβε την αρμοδιότητα να σχεδιάσει πυρηνική επιδρομή ενάντια στη Σοβιετική Ενωση.

Τον ίδιο χρόνο το επιτελείο κατάρτισε το πρώτο «Ενιαίο επιχειρησιακό σχέδιο - ΣΙΟΠ 1», ενώ το Δεκέμβρη 1961, τη νέα παραλλαγή «ΣΙΟΠ 2». Το καθορισμένο σχέδιο περιλαμβάνει πέντε βασικές παραλλαγές για τη χρησιμοποίηση των στρατηγικών δυνάμεων:

-- Πυρηνικό πλήγμα στις σοβιετικές στρατηγικές δυνάμεις.

-- Πυρηνική επίθεση ενάντια στα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας, με σκοπό την κάλυψη των πτήσεων των αμερικανικών βομβαρδιστικών και την προέλαση των στρατευμάτων γενικού προορισμού.

-- Πυρηνικό πλήγμα ενάντια στα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας πόλεων.

-- Πυρηνική επίθεση ενάντια στην οργάνωση της διοίκησης και διεύθυνσης των σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων.

-- Ολοκληρωτική εξόντωση του πληθυσμού και των βιομηχανικών κέντρων.

Το σχέδιο «ΣΙΟΠ 2» είχε επισημάνει σαν στρατηγικούς στόχους σχεδόν 6 χιλιάδες χώρους κι εγκαταστάσεις.

Με βάση το σχέδιο «ΣΙΟΠ 3» αργότερα και το σχέδιο «ΣΙΟΠ 4» (επικυρωμένο το Φλεβάρη του 1967) ο αριθμός των στόχων διευρύνεται μέχρι 10 χιλιάδες, και το 1971, μέχρι 16 χιλιάδες.

Το Δεκέμβρη του 1975 εγκρίθηκε το ακόλουθο επιχειρησιακό σχέδιο «ΣΙΟΠ 5», που προέβλεπε 4 είδη βασικών επιχειρήσεων των στρατηγικών δυνάμεων.

-- Παραλλαγές μεγάλων επιθέσεων (σε βιομηχανικές μονάδες)

-- Παραλλαγές επιλεγμένων επιθέσεων (σε στρατιωτικούς στόχους)

-- Παραλλαγές περιφερειακών επιθέσεων (σε ξεχωριστές περιοχές).

Ο αριθμός των στόχων ανέρχεται σε 25 περίπου χιλιάδες.

Στο επιχειρησιακό σχέδιο «ΣΙΟΠ 5 Δ», που επικυρώθηκε το 1978, ο αριθμός των στόχων διευρύνθηκε φτάνοντας τις 40 χιλιάδες.

Με την εμφάνιση των πυρηνικών όπλων η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ, στα σχέδιά της για πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ έριξε το κύριο βάρος στην αύξηση των στρατηγικών επιθετικών δυνάμεων.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60 οι ΗΠΑ διέθεταν περίπου 1.900 πυραυλοφορείς πυρηνικών όπλων με πάνω από 4.700 πυρηνικές κεφαλές.

Το 1967 τελείωσε η δημιουργία της στρατηγικής τριάδας που περιλάμβανε στη σύνθεσή της ακόμα τότε 1.054 εκτοξευτές πυραύλων «Μινιτμάν 1», «Μινιτμάν 2» και «Τιτάν 2», 656 εκτοξευτές για βαλλιστικούς πυραύλους υποβρυχίων «Πολάρις Α-2» και «Πολάρις Α-3», καθώς και 615 στρατηγικά βομβαρδιστικά τύπου «Β-52» και «Β-58».

Στα μέσα της δεκαετίας του '60 οι ΗΠΑ άρχισαν την πραγματοποίηση του στρατιωτικού προγράμματος για την κατασκευή βαλλιστικών πυραύλων με ατομικό χειρισμό σκόπευσης. Τη δεκαετία του '70 εισήχθησαν στον πυρηνικό εξοπλισμό 550 πύραυλοι «Μινιτμάν 3» διαθέτοντας ο καθένας από τρεις μαχητικές κεφαλές, 31 ατομικά υποβρύχια εξοπλίστηκαν με 496 βαλλιστικούς πυραύλους «Ποσειδώνας C-3», από τους οποίους ο καθένας ήταν εφοδιασμένος με 10-14 μαχητικές κεφαλές. Η στρατηγική αεροπορία βομβαρδιστικών εξοπλίστηκε με τα ισχυρότερα μαχητικά πυραυλικά συστήματα ΣΡΕΜ. Τούτο είχε σαν αποτέλεσμα τη δεκαετία του '70, χωρίς ν' αυξάνεται η ποσότητα των πυραυλοφορέων, να διπλασιαστούν οι δυνατότητες των στρατηγικών επιθετικών δυνάμεων των ΗΠΑ να επιφέρουν πυρηνικό πλήγμα με μια εκτόξευση ή πτήση στον καθορισμένο στόχο. Αισθητά αυξήθηκαν οι μαχητικές τους δυνατότητες να πλήττουν ισχυρής οχύρωσης στόχους.

Την ίδια περίοδο συνεχίστηκε η κατασκευή νέων συστημάτων όπλων: Στρατηγικοί ιπτάμενοι πύραυλοι θαλάσσιας, εναέριας και χερσαίας στήριξης, διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι «MX», βαλλιστικοί πύραυλοι μέσου βεληνεκούς «Πέρσινγκ-2», στρατηγικό βομβαρδιστικό «Β-1», νέες μαχητικές κεφαλές για βαλλιστικούς πυραύλους, άρχισε η κατασκευή νέων ατομικών υποβρυχίων και η παραγωγή βαλλιστικών πυραύλων «Τράινταντ-1» για τα συστήματά τους.

Τον Οκτώβρη του 1981 ο Πρόεδρος Ρίγκαν ανακοίνωσε το «στρατηγικό πρόγραμμα» για τη δεκαετία του '80 που εμπεριέχει στοιχεία για την παραπέρα αύξηση του στρατηγικού πυρηνικού δυναμικού. Στο πρόγραμμα αυτό ιδιαίτερη προσοχή αποδίδεται στην ανάπτυξη των πυραύλων «MX» και «Μιτζιτμάν», στην κατασκευή και εγκατάσταση του βαλλιστικού πυραύλου «Τράινταντ-2», στα στρατηγικά βομβαρδιστικά, φορείς ιπτάμενων πυραύλων μεγάλης ακτίνας δράσης.

Σε σύγκριση με τα τέλη της δεκαετίας του '40 και αρχές της δεκαετίας του '50, στα αμερικανικά σχέδια για πυρηνική επιδρομή εναντίον της ΕΣΣΔ έγιναν ριζικές αλλαγές. Οι αλλαγές αυτές εκφράζονται με το τεράστιο άλμα σε σχέση με τον αριθμό των στόχων, που είναι ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας για τους σκοπούς του Πενταγώνου (από 70 στόχους το 1949, αυξήθηκαν σε 40.000 περίπου μετά από 30 χρόνια), καθώς και με το ότι οι στόχοι των αμερικανικών πυραύλων τώρα δε βρίσκονται μόνο στο κέντρο της ΕΣΣΔ, αλλά και στις απόμακρες περιοχές, περιφέρειες και νομούς.