Στον αντεργατικό χαβά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του κεφαλαίου βαρούν η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και ο ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζοντας την πολιτική που χτυπά το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασίας για όλους.

Ομως για να το κάνουν αυτό, χρησιμοποιούν κάθε γλωσσικό τέχνασμα που υπάρχει για να φανεί ότι λένε κάτι άλλο από αυτό που εννοούν, εννοώντας όμως κάτι άλλο. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον τελευταίο καιρό δώσει ρεσιτάλ φραστικής αναδιατύπωσης των θέσεών του, προκειμένου να κρύψει αυτό που πραγματικά προτείνει.

Και οι δύο διατρανώνουν τη δήθεν θέση τους για μόνιμη και σταθερή εργασία και κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Ομως όταν φθάνουν να μιλήσουν επί της ουσίας αναμασάνε - ο καθένας με το δικό του τρόπο - προτάσεις που χτυπάνε το δικαίωμα στη δουλειά. Μιλάνε για κάλυψη των θέσεων από όσους εξυπηρετούν τις «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» του αστικού κράτους και προτείνουν «μοριοδότηση για τους υπηρετούντες» που αποκλείει τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων από το δικαίωμα στη μόνιμη δουλειά.

Σε αυτούς μένει να απαντήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Να δείξουν ότι δεν τσιμπάνε από τις ρητορείες των δημαγωγών και απορρίπτουν κατηγορηματικά και το κριτήριο των πάγιων και διαρκών αναγκών και τη μοριοδότηση. Και όπως κάνουν μέχρι τώρα να δείξουν ότι τη μόνη πάγια και διαρκή ανάγκη που αναγνωρίζουν είναι το αυτονόητο δικαίωμα όλων στη μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.