Πραγματοποιήθηκε από 30 Νοέμβρη έως 5 Δεκέμβρη, στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, σεμινάριο, στο πλαίσιο της Εκτελεστικής Επιτροπής της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών (ΠΔΟΓ). Η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ), μέλος της, ως συντονίστρια των γυναικείων οργανώσεων της Ευρώπης, συμμετείχε στο σεμινάριο με εισήγηση πάνω στο θέμα: «Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι επιπτώσεις της στις γυναίκες».Την αντιπροσωπεία της ΟΓΕ αποτελούσαν οι Μαιρήνη Στεφανίδη, αντιπρόεδρος της ΟΓΕ που έκανε και την εισήγηση, και Χριστίνα Σκαλούμπακα μέλος του Προεδρείου της ΟΓΕ. Ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα ολόκληρη την εισήγηση της ΟΓΕ στο σεμινάριο που έχει ως εξής:

Αγαπητές συναγωνίστριες

Οταν μιλάμε για την ανάπτυξη της Ευρώπης, πρέπει να τονίσουμε ότι οι λαοί της Ευρώπης, οι εργαζόμενοι άντρες και γυναίκες, βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία της Ευρωπαϊκής Ενωσης των μονοπωλίων, βιώνοντας δραματικά τη χειροτέρευση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών σε όλες τις παραμέτρους της ζωής τους.

Το ίδιο βιώνουν και οι λαοί των χωρών της Ευρώπης που δεν έχουν ενταχτεί στην ΕΕ, όμως βιώνουν τα δεινά του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.

Η επίθεση της ΕΕ, των κυβερνήσεων των κρατών - μελών και των μονοπωλίων στα λαϊκά στρώματα είναι οξύτατη και στοχεύει στην παραπέρα κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων, της Κοινωνικής Ασφάλισης και των συνταξιοδοτικών τους δικαιωμάτων.

Η ΕΕ εφαρμόζει την πολιτική της στο όνομα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, ωστόσο αυτή η πολιτική εξυπηρετεί το στρατηγικό της στόχο και τις επιδιώξεις της όπως ορίζονται στη Στρατηγική της Λισαβόνας.

Είναι σαφές ότι η ΕΕ δεν είναι η Ευρώπη όπου κυριαρχεί το συμφέρον των λαών. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ο θεματοφύλακας των κερδών των μονοπωλίων σε όλη την Ευρώπη, όπως και χωριστά σε κάθε χώρα. Επίσης, υπερασπίζεται τα ευρωπαϊκά μονοπωλιακά κέρδη στις ενδομονοπωλιακές αντιθέσεις, στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και τα αναδυόμενα, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία.

Με τις Συνθήκες της, τις Ντιρεκτίβες και τις Αποφάσεις της, η ΕΕ, μέσω των κυβερνήσεων των κρατών - μελών, εφαρμόζει όλες τις αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις ενάντια στους εργαζόμενους προς όφελος των μονοπωλίων και των καπιταλιστικών κερδών.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η Στρατηγική της Λισαβόνας κάνουν κατά μέτωπο επίθεση στα εργασιακά μας δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Προωθούν την «ανταγωνιστικότητα» και την «επιχειρηματικότητα», στοχεύοντας με κάθε τρόπο να μειώσουν το μισθολογικό κόστος, θεσμοθετώντας την «ευελιξία», την κινητικότητα των εργαζομένων και την ανάλογη προσαρμογή της αγοράς εργασίας.

Ιδιωτικοποιούν τις κοινωνικές υπηρεσίες, αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών, παραδίδουν την Κοινωνική Ασφάλιση στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ιδιαίτερα ό,τι αφορά τη σύνταξη και τον τομέα της Υγείας - Πρόνοιας.

Ολοι οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι πλήττονται από τις πολιτικές της ΕΕ, αλλά περισσότερο απ' όλους οι εργαζόμενες γυναίκες.

Μελετώντας τη θέση των γυναικών στην ιστορική διαδρομή μέχρι σήμερα, περίοδο πλήρους καπιταλιστικής κυριαρχίας, διαπιστώνουμε ότι σε όλες τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες της ανθρώπινης ιστορίας, οι γυναίκες ήταν πάντα διπλά εκμεταλλευόμενες από την εκάστοτε κυρίαρχη τάξη σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.

Η ανεργία των γυναικών στην ΕΕ σήμερα φτάνει το 9,2%. Υποκριτικά διακηρύσσουν ότι καταβάλλουν προσπάθειες να τη μειώσουν, όταν βλέπουμε να εφαρμόζουν τη μερική απασχόληση χωρίς εργασιακά δικαιώματα, χωρίς Κοινωνική Ασφάλιση, χωρίς ελπίδα να εξασφαλίσουν οι εργαζόμενες με αυτό το εργασιακό μοντέλο σύνταξη.

Η ΕΕ διακηρύσσει ότι ζήτημα πρώτης προτεραιότητας γι' αυτήν είναι η ισοτιμία ανδρών και γυναικών και ότι παίρνουν μέτρα, ώστε να εξασφαλίσουν ίσες ευκαιρίες και ίση μεταχείριση στην αγορά εργασίας, συμπεριλαμβανομένου και του στόχου για ίση αμοιβή για ίση εργασία.

Σε αντίθεση με τις διακηρύξεις της, η στρατηγική της βαθαίνει την ανισοτιμία.

Η ίση αμοιβή για ίση εργασία δεν έχει επιτευχθεί στην πράξη σε καμία χώρα της ΕΕ.

Οι αμοιβές των γυναικών είναι κατά μέσο όρο 15% κατώτερες των ανδρών και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό το ποσοστό φτάνει και το 30%.

Με πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, στο όνομα της ισότητας το όριο συνταξιοδότησης των γυναικών που εργάζονται στο Δημόσιο στην Ελλάδα αυξήθηκε στα 65 χρόνια. Κατ' αυτόν τον τρόπο τα όρια συνταξιοδότησης των μητέρων με ανήλικα ή ανάπηρα παιδιά και των πολύτεκνων αυξήθηκε από 5 έως 17 χρόνια.

Η μειωμένη ηλικία συνταξιοδότησης των γυναικών δεν αποτελεί προνόμιο. Η ανισότιμη θέση τους στην καπιταλιστική κοινωνία την καθιστά απαραίτητη. Αλλωστε, αποτελεί την ελάχιστη αναγνώριση της κοινωνικής αξίας της μητρότητας και της ιδιαιτερότητας της γυναικείας βιολογίας ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σ' αυτόν το ρόλο.

Ταυτόχρονα, με το πρόσχημα της αύξησης του ορίου ζωής, προωθούν την «ενεργό γήρανση» συνδυαζόμενη με τη «διά βίου κατάρτιση» που μεταφράζεται σε δουλειά μέχρι τον τάφο, δεδομένου ότι οι χαμηλές συντάξεις ή η αδυναμία κατοχύρωσης της σύνταξης δεν μπορούν να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή ζωή.

Μία άλλη παγίδα για τις γυναίκες της εργατικής τάξης είναι το ιδεολόγημα του «συγκερασμού των οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων», προωθώντας τη μερική απασχόληση, το ωρομίσθιο, τα stages, απαλλάσσοντας το κράτος από την υποχρέωση κοινωνικής πολιτικής για την οικογένεια, μεταφέροντας αυτήν του την υποχρέωση στις πλάτες των γυναικών.

Κατ' αυτόν τον τρόπο πλαστογραφούν και μειώνουν το ποσοστό ανεργίας, δεδομένου ότι περισσότερες εργαζόμενες μοιράζονται μία θέση μόνιμης εργασίας μερικώς απασχολούμενες.

Ολο και περισσότερες γυναίκες γίνονται φθηνή εργατική δύναμη, που αποφέρει πλούτο στα μονοπώλια με απλήρωτη εργασία.

Είναι φανερό ότι στόχος της ΕΕ είναι η «απασχολησιμότητα» (όπως άλλωστε διακηρύσσουν) και όχι η εργασία, ενώ οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου ζητάνε σταθερή, μόνιμη δουλειά με όλα τα εργασιακά, κοινωνικά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα.

Σύμφωνα με τη Στρατηγική της Λισαβόνας στοχεύουν να γίνει η ευρωπαϊκή οικονομία η πιο ανταγωνιστική παγκόσμια μέχρι το 2010. Σ' αυτήν την κατεύθυνση θεσμοθέτησαν τη λεγόμενη «ευελφάλεια» σαν στρατηγική τους επιλογή αναφορικά με την αγορά εργασίας. Μεταφράζουν αυτόν τον όρο σαν «ευελιξία με ασφάλεια», θέλοντας να καθιερώσουν ένα νέο μοντέλο για τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, αυτό του «απασχολήσιμου».

Στις 29/11/2007 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ψήφισε τις αρχές της «ευελφάλειας», που περιλαμβάνουν μερική απασχόληση, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, νομιμοποίηση των μαζικών απολύσεων, απολύσεις χωρίς αποζημίωση, μείωση των κοινωνικών επιδομάτων, μείωση του επιδόματος ανεργίας.

Υπάρχουν καταγραμμένες περιπτώσεις «ευελφάλειας» στην Αυστρία και την Ισπανία όπου οι αποζημιώσεις απολύσεων μειώθηκαν υπερβολικά, ενώ στην Ολλανδία και την Ιταλία καταγράφονται περιπτώσεις σοβαρής μείωσης μισθών, όπως και μεγάλη αύξηση των ενοικιαζόμενων εργαζομένων.

Στις αρχές της «ευελφάλειας» στηρίζουν και το νέο μοντέλο Κοινωνικής Ασφάλισης. Αξίζει να αναφερθούμε στην «άτυπη μέριμνα», όπως την ονομάζουν, που αποτελεί συνισταμένη της «τρίτης οικονομίας» ή «κοινωνικής οικονομίας της αγοράς», όπου οι τομείς της Υγείας - Πρόνοιας και της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι προνομιακοί χώροι για τη διείσδυση των επιχειρήσεων.

Ο τομέας της «άτυπης μέριμνας» θα απασχολήσει με ελαστικές μορφές απασχόλησης, ολιγόχρονη εκπαίδευση και υποτυπώδεις αμοιβές κυρίως γυναίκες, δεδομένου ότι έχουν εμπειρίες περίθαλψης της οικογένειας και των ηλικιωμένων. Κατ' αυτόν τον τρόπο και οι εργοδότες θα αποκομίσουν περισσότερα κέρδη, και θα δείξουν μείωση της ανεργίας των γυναικών, και θα απαλλάξουν το κράτος από την υποχρέωσή του για παροχή Δημόσιας, Δωρεάν Υγείας - Πρόνοιας.

Επιπλέον, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε την Οδηγία Μπολκεστάιν, σύμφωνα με την οποία οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στις χώρες - μέλη της ΕΕ δε θα πληρώνονται με βάση τους νόμους της χώρας όπου εργάζονται αλλά με βάση τη χώρα καταγωγής τους.

Στη συνέχεια, υιοθετώντας την Εκθεση Σέρκας, εφαρμόζουν τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» σύμφωνα με τα συμφέροντα των εργοδοτών. Ετσι, οι εργαζόμενες μπορεί να δουλεύουν για ένα χρονικό διάστημα μέχρι 13 ώρες τη μέρα και για άλλο χρονικό διάστημα 3 ώρες, π.χ., αρκεί στο τέλος του έτους οι συνολικές τους ώρες να εμφανίζουν κατά μέσο όρο καθημερινό 8ωρο.

Πέρα από την υπερεκμετάλλευση που αυτό συνεπάγεται, μπορούμε να αντιληφθούμε τις τρομερές αρνητικές επιπτώσεις στην Υγεία, στην προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή των γυναικών. Οπως προβλέπει αυτή η διευθέτηση, ο χρόνος εργασίας διακρίνεται σε «ενεργό» και «ανενεργό», που αυτό σημαίνει ότι ο «ανενεργός» χρόνος δε θα πληρώνεται, έστω και αν οι εργαζόμενοι βρίσκονται στη διάθεση του εργοδότη, ή ο «ανενεργός» χρόνος θα πρέπει να αναπληρώνεται με υπερωριακή απλήρωτη εργασία ανάλογα με τις επιλογές του εργοδότη.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, το ημερήσιο 8ωρο καταργείται και τυπικά, ο εργοδότης θα μπορεί να έχει στη διάθεσή του, παραδείγματος χάριν, την εμποροϋπάλληλο οποιαδήποτε μέρα και ώρα κρίνει, χωρίς αύξηση μισθού, αλλά αντίστροφα μειώνοντάς τον υπολογίζοντας μόνο τον «ενεργό» χρόνο. Επίσης, κατ' αυτόν τον τρόπο καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, δεδομένου ότι για την εφαρμογή αυτού του μοντέλου απαιτείται μόνο η ατομική σύμβαση εργοδότη - εργαζομένου.

Είναι γνωστή η τρομοκρατία που επικρατεί στους χώρους δουλειάς.

Η πίεση που ασκούν στους εργαζόμενους για την επίτευξη των στόχων της «ανταγωνιστικότητας» έχει πολλές φορές τραγικά αποτελέσματα. Η «FranceTelecom» αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση, όπου μέχρι σήμερα έχουν βάλει τέρμα στη ζωή τους 25 εργαζόμενοι.

Τα πια πάνω μέτρα ευνοούν τους εργοδότες να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται ακόμα περισσότερο τους μετανάστες και τις μετανάστριες και τους πρόσφυγες που εργάζονται με συνθήκες εργασιακής σκλαβιάς.

Ολες αυτές οι αντιλαϊκές ρυθμίσεις που υλοποιούν τη στρατηγική της ΕΕ, τα τελευταία 20 χρόνια, επιβεβαιώθηκαν ξανά στις 9 - 10 Νοέμβρη 2009 στο Κείμενο Συμπερασμάτων των ΕΚΟΦΙΝ και Γιούρογκρουπ στις Βρυξέλλες.

Μεταξύ άλλων συμφώνησαν να μειώσουν το δημόσιο χρέος των χωρών - μελών, επιβάλλοντας σκληρή φορολογία στους εργαζόμενους, να αυξήσουν περαιτέρω τη μερική απασχόληση και κατά προτίμηση χωρίς Κοινωνική Ασφάλιση, επιτρέποντας στους εργοδότες να κάνουν απολύσεις ή να μειώνουν αμοιβές λόγω της οικονομικής κρίσης.

Συγχρόνως προτρέπουν τα κράτη - μέλη να προχωρήσουν σε μεγαλύτερη αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ώστε να φτάνει τα 67 και 70 χρόνια. Γίνεται καθαρό ότι επισπεύδουν την ολοκλήρωση των στρατηγικών τους στόχων.

Οι ΜΚΟ έχουν σαν πρώτη τους προτεραιότητα τα ζητήματα της βίας κατά των γυναικών και το τράφικινγκ, αποσιωπώντας την αιτία που δημιουργεί αυτές τις παθογένειες, που δεν είναι άλλη από το καπιταλιστικό σύστημα, την εκμετάλλευση της εργασιακής δύναμης και την προσπόριση κέρδους. Η φροντίδα του τράφικινγκ και των θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας βρίσκεται στα χέρια της Εκκλησίας μέσω των ΜΚΟ και κάποιοι απολαμβάνουν μεγάλα κέρδη απ' αυτήν τη διαδικασία, ιδιαίτερα μέσω της χρηματοδότησης της ΕΕ.

Επιπλέον, πρέπει να τονίσουμε ότι οι ΜΚΟ αποτελούν μηχανισμούς της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, που με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της βίας ή του τράφικινγκ ξεφυτρώνουν ιδιαίτερα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες που έχουν πρόσφατα γίνει μέλη της ΕΕ.

Αναφορικά με τη συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων και τη μεγάλη συζήτηση που έχει ανοίξει αυτό το θέμα, ιδιαίτερα μπροστά από κάθε εκλογική διαδικασία, πιστεύουμε ότι αυτό δεν αφορά τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου στις οποίες εμείς απευθυνόμαστε, δεδομένου ότι σ' αυτά τα κέντρα μπορούν να συμμετέχουν μόνο αυτές που έχουν γερό εισόδημα και οικιακές βοηθούς.

Η συμμετοχή των γυναικών δεν μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με νόμους, αλλά με τη δημιουργία κοινωνικών υποδομών που θα δώσουν τη δυνατότητα στις γυναίκες να συμμετέχουν στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

Η συμμετοχή τους στο προοδευτικό γυναικείο κίνημα, στο ταξικό εργατικό κίνημα είναι πιο σημαντική, γιατί εκεί οι γυναίκες συνειδητοποιούν την ταξική τους εκμετάλλευση και την αναγκαιότητα να αντισταθούν και να αμφισβητήσουν την εξουσία που τις εκμεταλλεύεται.

Αυτή είναι η γυναικεία συμμετοχή που πρέπει να ενθαρρύνουμε, αγαπητές συναγωνίστριες.

Η συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων είναι σωστή, αλλά μπαίνει το ερώτημα ποιας τάξης τα συμφέροντα θα υπερασπιστούν.

Η γυναικεία συμμετοχή στον ταξικό αγώνα, στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα θα στρώσει το δρόμο για την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, όπου θα πραγματοποιηθεί και η ισοτιμία μας.

Ιδιαίτερα αντιλαϊκές είναι οι αποφάσεις της ΕΕ στο πεδίο των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που μπορεί να αποτελέσουν αντικείμενο ξεχωριστής ομιλίας.

Επιγραμματικά εδώ να αναφέρουμε τη Συμφωνία του Προυμ, την παρακολούθηση των ηλεκτρονικών δεδομένων, των προσωπικών δεδομένων, το περίγραμμα αποφάσεων για την «τρομοκρατία», σύμφωνα με το οποίο δημιουργούνται ηλεκτρονικά δεδομένα για την παρακολούθηση και φακελοποίηση των λαών των χωρών της ΕΕ, ώστε οι ευρωπαϊκές διωκτικές αρχές να μπορούν να διώκουν οποιονδήποτε υποπτεύονται, ποινικοποιώντας ταυτόχρονα κάθε άποψη, έκφραση, ιδεολογία που αμφισβητεί το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα χαρακτηρίζοντάς την «ακραία ιδεολογία».

Αυτή η ισχυροποίηση των ευρωπαϊκών κατασταλτικών μηχανισμών, όπως η ΦΡΟΝΤΕΞ, η ΓΙΟΥΡΟΠΟΛ και η ΓΙΟΥΡΟΤΖΑΣΤ, καθώς και η Ευρωπαϊκή Διάταξη για τις Συλλήψεις στοχεύουν στην ποινικοποίηση του μαζικού κινήματος και στην κατάργηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών.

Πριν λίγες μέρες, στις 16 - 17 Νοέμβρη, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συζήτησε το «Πρόγραμμα της Στοκχόλμης» σαν συνέχεια των Συνθηκών Τάμπερε και Χάγης που νομιμοποιούν και θεσμοθετούν την ενδυνάμωση των κατασταλτικών μηχανισμών και τη συνεργασία τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δημιουργώντας μία ασφυκτική αντιδραστική νομολογία.

Επιπρόσθετα, η αντικομμουνιστική εκστρατεία που εκπορεύεται από την ΕΕ σε συνδυασμό με την προσπάθεια τρομοκράτησης των λαών με την επίθεση που γίνεται στα δικαιώματά τους σε όλους τους τομείς της ζωής τους, αποτελεί την προετοιμασία της ΕΕ για τις λαϊκές αντιδράσεις που αντικειμενικά θα συμβούν. Αναμφίβολα, αυτό δείχνει και το φόβο των καπιταλιστών για την αμφισβήτηση της εξουσίας τους από το επαναστατικό κίνημα του 21ου αιώνα, με τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες μπροστά και αυτό είναι που στοχεύουν να εμποδίσουν.

Γι' αυτό προσπαθούν να δηλητηριάσουν τη νέα γενιά παραχαράσσοντας την Ιστορία, κατηγορώντας το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και τις κατακτήσεις του.

Αγαπητές συναγωνίστριες

Η ΠΔΟΓ αγωνίζεται από τη γέννησή της για κοινωνική ειρήνη, δικαιοσύνη και κοινωνικά δικαιώματα, που είναι τα προαπαιτούμενα, ώστε οι γυναίκες να κατακτήσουν τη χειραφέτηση και την ισοτιμία τους.

Ετσι, πιστεύουμε ότι στο σημερινό ευρωπαϊκό πλαίσιο οι ευρωπαϊκές οργανώσεις της ΠΔΟΓ, με τη συμπαράσταση της Εκτελεστικής Γραμματείας και την αλληλεγγύη όλων των οργανώσεων της ΠΔΟΓ στον κόσμο, πρέπει με αποφασιστικότητα και πείσμα να αγωνιστούν ενάντια σ' αυτό το ιμπεριαλιστικό κέντρο που είναι η ΕΕ.

Ξεσκεπάζοντας στις γυναίκες του καθημερινού μόχθου το ρόλο της και τις αιτίες των δεινών που βιώνουν και συντονίζοντας τους αγώνες μας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο διεκδικώντας:

-- Μόνιμη, σταθερή εργασία με όλα τα εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα.

-- Δημόσιο, δωρεάν σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης για όλους, που θα εγγυάται σύνταξη στα 55 χρόνια για τις γυναίκες και στα 50 για τις εργαζόμενες στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.

-- Δημόσια, δωρεάν Παιδεία, Υγεία και Κοινωνική Πρόνοια.

-- Εμπρακτη αναγνώριση της κοινωνικής αξίας της μητρότητας, με τη δημιουργία κοινωνικών υποδομών και παροχών, συμπεριλαμβάνοντας υψηλής ποιότητας βρεφονηπιακούς σταθμούς για όλα τα παιδιά και τα παιδιά των μεταναστών και προσφύγων.

Οσο η ΠΔΟΓ θα δυναμώνει τον αντιιμπεριαλιστικό της αγώνα με σταθερότητα, τονίζοντας ότι ο καπιταλισμός δε διορθώνεται και με στόχο την ανατροπή του, με τους κοινούς μας αγώνες με το ταξικό εργατικό κίνημα, το αντιπολεμικό κίνημα, το κίνημα για τα δημοκρατικά δικαιώματα, τότε θα ανοίγει ο δρόμος να μετρήσουμε περισσότερες αξιόμαχες οργανώσεις της ΠΔΟΓ στην Ευρώπη και να δρομολογήσουμε την ισοτιμία μας στην κοινωνία που θα μπορούμε να απολαμβάνουμε τον πλούτο που παράγουμε, μαζί με όλη την εργατική τάξη.