«Trio inferno», δηλαδή «τρίο της κόλασης», είναι η έκφραση που συναντά κανείς σε δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, τα οποία αναφέρονται στις τρεις εταιρείες αξιολόγησης, τη Standard & Poor's, τη Moody' s και τη Fitch.

Αυτές οι τρεις εταιρείες «αξιολογούν» τη φερεγγυότητα και την πιστοληπτική ικανότητα επιχειρήσεων, τραπεζών και χωρών. Δηλαδή, αξιολογούν το βαθμό διακινδύνευσης ενός δανεισμού σ' αυτές. Ετσι αν μια χώρα, ή μια επιχείρηση αξιολογηθεί με το βαθμό ΑΑΑ (τον υψηλότερο βαθμό στην κλίμακα που καθιέρωσαν οι εταιρείες «αξιολόγησης») σημαίνει ότι ο δανειστής αναλαμβάνει το μικρότερο δυνατό ρίσκο. Αντιθέτως, όποιος δανείσει μια επιχείρηση, ή μια χώρα που έχει πάρει βαθμό CA- (από τους χαμηλότερους βαθμούς της κλίμακας) τότε σύμφωνα με τις εταιρείες κινδυνεύει σοβαρά να χάσει τα λεφτά του.

Απ' το γεγονός ότι οι τρεις προαναφερόμενες εταιρείες ελέγχουν σήμερα το 95% της παγκόσμιας αγοράς γίνεται σαφές ότι από την αξιολόγησή τους κρίνεται η τύχη επιχειρήσεων, αλλά και ολόκληρων χωρών. Μια χαμηλή βαθμολογία σημαίνει ότι ο δανειζόμενος θα πρέπει να πληρώσει πολύ μεγαλύτερα επιτόκια για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα δάνεια, ενώ αντιθέτως μια υψηλή βαθμολογία δίνει τη δυνατότητα στο δανειζόμενο να έχει εύκολη πρόσβαση στις διεθνείς χρηματαγορές και πολύ ευνοϊκότερους όρους δανεισμού. Για να περιγράψει αυτήν την κατάσταση ο οικονομολόγος, Τόμας Φρίντμαν έγραφε το 1996: «Υπάρχουν δύο υπερδυνάμεις: οι ΗΠΑ και η εταιρεία αξιολόγησης Moody's. Πιστέψτε με, δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρο, ποια από τις δύο διαθέτει τη μεγαλύτερη ισχύ».

Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος αυτών των εταιρειών σημειώνουμε ότι το 2007 η Standard & Poor's είχε τζίρο 2,7 δισ. δολάρια και καθαρά κέρδη 1,1 δισ. δολάρια, η Moody's είχε τζίρο 1,2 δισ. δολάρια και καθαρά κέρδη 537 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η Fitch είχε τζίρο 727 εκατομμύρια δολάρια και καθαρά κέρδη 286 εκατομμύρια δολάρια.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι και οι τρεις εταιρείες δεν ελέγχονται ούτε από την αμερικανική κυβέρνηση, ούτε από κάποιο διεθνή οργανισμό ως προς τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για τις «αξιολογήσεις» τους. Ενα άλλο χαρακτηριστικό αυτής της λειτουργίας είναι ότι χρηματοδοτούνται από τους δανειζόμενους και όχι από τους δανειστές...

Ετσι κάθε επιχείρηση, ή χώρα, που θέλει να εκδώσει ένα ομόλογο, ή ένα χρεόγραφο είναι υποχρεωμένη να ζητήσει την «αξιολόγηση» των τριών εταιρειών για να απευθυνθεί στη συνέχεια στους υποψήφιους δανειστές.

Η πιο καραμπινάτη περίπτωση παραπλάνησης από τις εταιρείες «αξιολόγησης», οι οποίες βαθμολογούσαν το 2008 με ΑΑΑ τα προϊόντα του αμερικανικού κολοσού Leihman Brothers, ο οποίος σε λίγους μήνες κατέρρευσε συμπαρασύροντας και το όποιο κύρος της Moody's, της Stantdard & Poor' s και της Fitch.

Oσον αφορά στη διασύνδεσή τους με το μεγάλο κεφάλαιο και τα «παιχνίδια» πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων στα διεθνή χρηματιστήρια αξίζει να σημειώσουμε ότι βασικός μέτοχος της Moody's είναι ο περιβόητος Ουόρεν Μπάφετ, ο επονομαζόμενος «γκουρού των αγορών».