Να καλύψει τη βαθιά αντιδραστική κυβερνητική πολιτιστική πολιτική με πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας επιχείρησε ο υπουργός Πολιτισμού, Π. Γερουλάνος, μιλώντας στη γενική συνέλευση του «Διαζώματος» (13/12) στο νέο Μουσείο Ακρόπολης.

Το αυτοαποκαλούμενο «Διάζωμα», «κίνηση ενεργών πολιτών» για την αναστήλωση αρχαίων θεάτρων, είναι «παράγωγο» της πολιτικής της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων για την παρέμβαση της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» στην προστασία και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς. Απώτερος στόχος αυτής της πολιτικής είναι η παράδοση του πολιτισμού στην... «κοινωνία των πολιτών», δηλαδή στο κεφάλαιο, με «χορηγίες» κ.λπ.

Ο υπουργός έδωσε «άλλοθι» σ' αυτήν και σε όλες τις ανάλογες «πρωτοβουλίες», με τον «κλασικό» τρόπο που η σοσιαλδημοκρατία παρουσιάζει ως «προοδευτική» την όμοια με του φιλελευθερισμού πολιτική της. Ετσι, μετέτρεψε σε ...«ζητούμενο» το ποιος χρηματοδοτεί τον πολιτισμό, ώστε να γίνει αποδεκτή η ιδιωτικοποίησή του: «Από πάρα πολύ καιρό υπάρχει (...) αντιπαράθεση για το πώς χρηματοδοτείται ο πολιτισμός και υπάρχει πάντα μία ένταση μεταξύ της επιλογής τού αν ο πολιτισμός χρηματοδοτείται από μεγάλους ευεργέτες ή από τη λαϊκή συμμετοχή του κόσμου (...) Τους μεγάλους ευεργέτες τούς έχει ανάγκη ο πολιτισμός. Ομως μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτούς. Εκεί που πεθαίνει ο πολιτισμός είναι όταν δεν υπάρχει λαϊκή συμμετοχή, όταν δεν συμβάλει ο πολίτης, όταν δεν αισθάνεται ο πολίτης συμμέτοχος σε αυτά που προστατεύουμε και δημιουργούμε. (...) Οταν ο πολιτισμός βασίζεται μόνο (...) σε πολύ μεγάλους χορηγούς, ή μόνο στο κράτος, κινδυνεύει να γίνει πολιτισμός για τους λίγους, πολιτισμός των σαλονιών. Αντιθέτως, όταν βασίζεται στη συμμετοχή και στη συμβολή του κόσμου, τότε ο πολιτισμός γίνεται μέρος της ζωής (...) οποιαδήποτε προστασία ή ανάδειξη μνημείου δεν είναι τίποτα εάν δεν υπάρχει και η συμμετοχή του κόσμου (...)».

Η ιδεολογική «ντρίμπλα» είναι προφανής, αφού ο «κόσμος» σηκώνει ήδη το κύριο βάρος της κρατικής χρηματοδότησης μέσω της βαριάς άμεσης και έμμεσης φορολογίας. Είναι συνειδητή πολιτική επιλογή του αστικού κράτους που το ποσοστό χρηματοδότησης του πολιτισμού από τον κρατικό προϋπολογισμό έχει «κολλήσει» στο θλιβερό 0,5% επί δεκαετίες. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να «ξεφυτρώνουν» διάφορα «σωματεία» και «κινήσεις» που ανοίγουν «κουμπαράδες» σε τραπεζικούς λογαριασμούς για μνημεία (το «Διάζωμα» για τα αρχαία θέατρα), ζητώντας από το λαό να ξαναπληρώσει για την προστασία της κληρονομιάς του. Επιπλέον, «αναγορεύονται», με την πλήρη στήριξη του κράτους, ως«μεσάζοντες» μεταξύ κράτους και ιδιωτών, καθιστώντας την «ιδιωτική πρωτοβουλία» ως «πανάκεια» στη συλλογική συνείδηση.