Η πετυχημένη απεργία του ΠΑΜΕ στις 17 του Δεκέμβρη έδειξε τη δύναμη που έχει η εργατική τάξη όταν στις απειλές και την ιδεολογική τρομοκρατία απαντά με την ταξική της συσπείρωση και με επιθετικά αιτήματα

Πρόκειται για μια προπαγάνδα καλά επεξεργασμένη. Απαντά στις ανάγκες που έχει σήμερα η άρχουσα τάξη να αντιμετωπίσει την κρίση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες στα κέρδη της, να την εκμεταλλευτεί για να απαλλαγεί από όσα εργασιακά δικαιώματα «φρενάρουν» την κερδοφορία της και το νέο κύκλο συσσώρευσης που θα ακολουθήσει την κρίση.

Στόχος της προπαγάνδας και των εκβιασμών είναι να αποτραπεί η εκδήλωση αγώνων από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, να περάσουν ανεμπόδιστα τα σκληρά ταξικά μέτρα, στο στέρεο έδαφος που δημιούργησε η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ.

«Καλολαδωμένη» η προπαγανδιστική μηχανή δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε το ισχνό και απαράδεκτο «επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης», το οποίο αξιοποιήθηκε από τις κυρίαρχες δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος, για να εγκωμιαστεί η «υπεύθυνη» (!) στάση των μεγαλοεπιχειρηματιών που συναίνεσαν να προσφέρουν φραγκοδίφραγκα, απ' τον αμύθητο, κλεμμένο απ' τους εργάτες πλούτο που διαθέτουν, για την ενίσχυση με μερικά ευρώ όσων βρίσκονται βαθιά στην εξαθλίωση.

Αυτή η κυβερνητική πρωτοβουλία βρέθηκε στο επίκεντρο αναλύσεων που είτε ευθέως είτε συνειρμικά ωθούσαν στο συμπέρασμα ότι η «συναίνεση» είναι χρυσός στις δύσκολες εποχές που διανύουμε. Κανείς, βεβαίως, δεν αναφέρθηκε στο γεγονός ότι η ελεημοσύνη που προσφέρεται σε πάμφτωχους, προέρχεται απ' τους ίδιους, στους οποίους έχουν προηγουμένως προσφέρει απλόχερα τη φτώχεια.

Οι επιχειρηματίες έδωσαν ψίχουλα, γιατί ξέρουν ότι θα τους επιστραφεί ολόκληρο παντεσπάνι και πως θα ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα με νέα μέτρα ενίσχυσης της κερδοφορίας τους, άρα ενίσχυσης των δεινών που αντιμετωπίζουν οι εργατικές λαϊκές οικογένειες.

Στην προσπάθεια να πείσουν το λαό να συναινέσει στο να του αφαιρεθούν και τα ελάχιστα από τα δικαιώματα που του έχουν απομείνει, στο να αποδεχτεί μοιρολατρικά το βύθισμα στη φτώχεια και την εξαθλίωση σαν μια μοιραία και ανεπίστρεπτη εξέλιξη, εντάσσεται και η ομοβροντία πυρών κατά του κινήματος και η κατασυκοφάντησή του, η επιδίωξη ακύρωσης ακόμα και των λόγων ύπαρξής του.

Οχι τυχαία, σε ολόκληρη την ΕΕ, ο αντικομμουνισμός γίνεται σημαία. Η λάσπη στο σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα εκτοξεύεται σε απίστευτες ποσότητες, με σκοπό να διαγραφεί απ' τις λαϊκές συνειδήσεις ως όραμα, προοπτική, τερματικός σταθμός της ταξικής πάλης.

Η αρθρογραφία οργιάζει όταν πρόκειται να υπερασπιστεί το «τέλος» της ταξικής πάλης, την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, να ενοχοποιήσει κινήματα με ταξικό προσανατολισμό και ταξική στόχευση. Κι όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Δηλαδή, έμμεσοι εκβιασμοί και κινδυνολογία για να προκληθεί φόβος που με τη σειρά του θα προκαλέσει καθήλωση.

Ετσι, στα «επιχειρήματα» όσων κηρύττουν την υποταγή, τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια σαν στάση «σωφροσύνης» και «υπευθυνότητας», προστέθηκε και η «απειλή» της τρομοκρατίας. Η αντιμετώπιση της οποίας ανάγεται από «έγκριτους» αστούς αναλυτές και δημοσιολόγους περίπου σε «εθνικό στόχο» για την επίτευξη του οποίου πρέπει όλοι να ενωθούμε, να επιδείξουμε «ομοψυχία» και φυσικά συναίνεση.

Αποδεικνύεται έτσι πως αντικειμενικά οι προβοκατόρικοι μηχανισμοί, με τα γιουρούσια τους σε αστυνομικά τμήματα, «ποτίζουν» πολλές «γλάστρες». Και όχι τυχαία, όλες «κοσμούν» το «μπαλκόνι» της άρχουσας τάξης. Δίνουν άλλοθι για τη λήψη νέων μέτρων καταστολής του κινήματος και περιστολής δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αλλά και επιχειρήματα σε όσους έχουν αναλάβει να πείσουν το λαό να δεχτεί χωρίς πολλές πολλές αντιδράσεις τη λαίλαπα που θα ξεσπάσει σε όλο το φάσμα των δικαιωμάτων του.

Δεν είναι τυχαία η ολοένα συχνότερη εμφάνιση στον αστικό Τύπο άρθρων που καταδικάζουν τη «βία» γενικώς, εξαιρουμένης όμως πάντα της ασύλληπτης βίας που ασκείται καθημερινά με χίλιους τρόπους στους ανθρώπους του μόχθου. Αυτή η βία μένει στο απυρόβλητο, γιατί είναι το θεμέλιο της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Που όμως ερμηνεύει σαν «βία» την αντίδραση στη δική της, δηλαδή κάθε εκδήλωση της ταξικής πάλης.

Ποιον, άραγε, εξυπηρετεί το τσουβάλιασμα των αγώνων της εργατικής τάξης και του λαού με τα τυφλά χτυπήματα σκοτεινών μηχανισμών; Πριν από λίγο καιρό, το πρωτοσέλιδο άρθρο της «Καθημερινής» αξίωνε να μπούμε μπροστά στη «μάχη για να τελειώσει το φαινόμενο της βίας σε αυτή τη χώρα, είτε προέρχεται από τη μία είτε από την άλλη πλευρά» και χαρακτήριζε τα χτυπήματα σαν «τη φυσική εξέλιξη της νοοτροπίας που εξέθρεψε μια γενιά για τα όρια της βίας και της διαμαρτυρίας». Και προηγούμενα το «Βήμα» ισχυριζόταν ότι το «θερμοκήπιο» της τρομοκρατίας είναι αυτοί που κλείνουν τους δρόμους της Αθήνας και όσοι συμμετέχουν σε καταλήψεις σχολείων. Τη θέση ότι «καταδικάζουμε κάθε μορφή βίας απ' όπου και αν προέρχεται» διατύπωσε και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνοντας νερό στο μύλο της κυρίαρχης προπαγάνδας.

Τέτοιες αναλύσεις δεν απέχουν πολύ απ' το να εξισώσουν ευθέως κάθε ταξικό αγώνα με τρομοκρατία και άσκηση βίας. Απ' το να αμφισβητήσουν το αναφαίρετο δικαίωμα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να απαντήσουν με την πάλη τους στην πολύμορφη βία που εισπράττουν. Βία ιδεολογική, βία πολιτική, βία πρακτική.

Δεν ασκούν άραγε βία οι εργοδότες που στα «φέουδά» τους απαγορεύουν στους εργάτες ακόμα και να «φτερνιστούν», απειλώντας τους διαρκώς με απόλυση και με τον εφιάλτη της ανεργίας; Δεν εισπράττει βία ο νέος που θέλει να μορφωθεί και δεν μπορεί, που θέλει να εργαστεί και δε βρίσκει δουλειά; Βία δεν είναι να στερείται μια εργατική λαϊκή οικογένεια το ψωμί, να μην μπορεί να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες της; Μορφή βίας δεν είναι η απαίτηση απ' όλους αυτούς να «καταπιούν» το θυμό τους, να υπομένουν στωικά τα βάσανά τους; Η απαίτηση να παροπλίσουν το τελευταίο και πιο ισχυρό του όπλο που είναι ο αγώνας τους;

Ομως όσο κι αν «αλυχτάνε τα σκυλιά» το «καραβάνι θα περάσει». Ο εργαζόμενος λαός δεν έχει άλλο τρόπο να απαντήσει σ' αυτή τη βία παρά μόνο την πάλη του. Η οποία απέχει όσο η μέρα με τη νύχτα από τυφλά προβοκατόρικα χτυπήματα. Αυτά δεν υπήρξαν ποτέ μέσο για την εκδήλωση της διαμαρτυρίας του, της αγανάκτησής του.

Η αγανάκτηση που προκαλούν τα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού, όταν μπολιαστεί με την ταξική τους συσπείρωση, γεννάει και θα γεννήσει στο μέλλον πιο δυνατούς ταξικούς αγώνες που διεξάγονται στο φως της ημέρας, με ακάλυπτα πρόσωπα, ηχηρές φωνές και αντίπαλο όχι όποιον φορά στολή αλλά την τάξη που κυριαρχεί και πλουτίζει απ' την εκμετάλλευση και όσους συμβάλλουν στο να διαιωνίζεται η εξουσία της και να πολλαπλασιάζονται τα κέρδη της. Κάθε τι άλλο είναι εχθρικό προς το λαό, χτυπά το κίνημά του, συκοφαντεί τους αγώνες του, νομιμοποιεί την επιβολή αντιδραστικών μέτρων σε βάρος του.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ πριν, το εργατικό λαϊκό κίνημα πρέπει να κλείσει τα αυτιά του, στην προπαγάνδα του αντιπάλου του. Να κάνει σημαία του το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και να αξιοποιήσει κάθε μέσο για να το κάνει αυτό πράξη. Να αφαιρέσει δύναμη από μηχανισμούς του συστήματος που είτε προσπαθούν να εγγράψουν την ατζέντα των αγώνων του κατά τρόπον ανώδυνο για την άρχουσα τάξη, είτε να τον πείσουν ότι δεν υπάρχει «ατζέντα» για αγώνες κι αν υπάρχει είναι δευτερεύουσας σημασίας μπροστά στην ανάγκη για «συναίνεση».

Οι ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας δεν περιμένουν, είναι πιεστικές και ζητούν ικανοποίηση εδώ και τώρα. Οι αγώνες της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, για να αποκρουστούν τα χειρότερα, για τη διεκδίκηση μέτρων υπέρ των σύγχρονων αναγκών τους, μπορούν να γίνουν σκαπανείς μιας άλλης προοπτικής προς όφελος των συμφερόντων του λαού. Με σωστή οργάνωση, καθαρό ταξικό προσανατολισμό, διεκδικητικό πλαίσιο που να ενώνει τους πάντες απέναντι στον κοινό εχθρό. Σ' αυτόν το δρόμο, στην πραγματικότητα μονόδρομο για τους ανθρώπους του μόχθου, στήριγμα και συμπαραστάτη θα έχουν το ΚΚΕ. Τόσο πιο ισχυρό στήριγμα, όσο μεγαλύτερη η δύναμη που οι ίδιοι θα δώσουν στο μόνο κόμμα που εκφράζει τα συμφέροντά τους, στο κόμμα που ξέρει, μπορεί και θέλει να πορευτεί αυτό το δρόμο μαζί με το λαό έως το τέρμα του.