1. Ανάμεσα στην ανάγνωση της αλληλογραφίας του Γκόγκολ και την αγωνία των αγροτών μέσα στη μοναξιά του καθεστώτος, προσπαθώ να καταλάβω πώς πέσαμε πάλι στο δίχτυ τους ενώ το βλέπαμε.

2. Το καθεστώς δεν πεθαίνει από μόνο του. Είμαι θύμα του και δεν πιστεύω στα θαύματα.

3. Ο Παπανδρέου από δω και στο εξής θα ονομάζεται «Ελεημοσυνάριος». Τίποτα δεν θα τον εμποδίζει να εξευτελίζεται όσο θέλει, όπως τώρα που κάλεσε τους αγρότες να κάνουν μαζική ψυχανάλυση στο Ζάππειο αν επιθυμούν να σωθούν.

4. Οποιος συνεχίζει να μιλάει για την πρόοδό μας αντικρίζοντας την πραγματικότητα είναι ύποπτος.

5. Η όλη κατάσταση γεννά στον καθένα από εμάς τη μανία της εκδίκησης. Διά της εκδικήσεως πλουτίζει ο Χρυσοχοΐδης σε σκέψεις και οι συνήθως ευέξαπτοι βοηθοί του σε εμπειρίες.

6. Εχουμε μαύρα μεσάνυχτα από την καθημερινή ζωή των αγροτών. Η ακρισία των μεγαλόσχημων δημοσιογραφικών κύκλων γεμίζει τα χέρια των ανυποψίαστων πολιτών με πέτρες εναντίον των εξεγερμένων. Tο γεγονός ότι οι αγρότες είναι ζωντανοί είναι το σκάνδαλο που δεν μπορεί ν' αντέξει η κοινωνία μας.

7. Η ιδανική κατάσταση του αγρότη κατά το καθεστώς θα ήταν αυτή του Ιώβ. Μέσα στις πληγές του και έχοντας χάσει τα παιδιά του, συνεχίζει να δοξάζει τον Υψιστο.

8. Και ο διανοούμενος μέσα σ' αυτό το αποτρόπαιο περιβάλλον; Θυμίζει τον φιλόσοφο Φαβορίνο όταν, διαλεγόμενος με τον αυτοκράτορα Αδριανό περί της ερμηνείας κάποιας λέξης, βγήκε εύκολα ηττημένος. Καθώς οι φίλοι του Φαβορίνου τον παρηγορούσαν, εκείνος είπε: «Με κοροϊδεύετε. Θέλατε μήπως να κερδίσω κάποιον που διοικεί τριάντα λεγεώνες;» Αυτή η ιστορία είναι από τις αγαπημένες έριδες μεταξύ των στοχαστών. Για τους περισσότερους, ο Φαβορίνος έπραξε το καλύτερο. Οποιος θέλει να φτάσει σε βαθιά γηρατειά δεν τα βάζει με λεγεώνες, κι ας γελάει ο Μπρεχτ όσο θέλει. Από την άλλη, κάθε φορά που τιμούν κάποιον συνήθη ένδοξο στοχαστή, ο νους μου πάει σε όσους δεν συμβιβάστηκαν, δεν έγιναν γελωτοποιοί στα σαλόνια των αστών. Η λίστα με τα ονόματά τους, δόξα τω Θεώ, είναι ατελείωτη. Βέβαια, καμιά φορά ο συνήθης Ενδοξος περάνει στην άρνηση για ίδιον, φυσικά, όφελος. Αποτέλεσμα; Οταν έμαθε κάποτε ο Ερίκ Σατί ότι ο Μωρίς Ραβέλ είχε αρνηθεί τη Λεγεώνα της Τιμής, έλεγε: «Το σημαντικό δεν είναι να αρνηθεί κανείς τη Λεγεώνα της Τιμής. Πρέπει επιπλέον να μην την αξίζει. Ο Ραβέλ αρνείται τη Λεγεώνα της Τιμής, αλλά το έργο του την αποδέχεται». Αφήνουν οι περιστάσεις στον στοχαστή να είναι αληθινός; Από τη στιγμή που δεν παίζει στα δύσκολα, όχι.

9. Το καθεστώς είναι προσκολλημένο στο γράμμα του νόμου. Μετά το τέλος του διαλόγου, αρχίζουν οι απειλές, που δεν αργούν να γίνουν πράξεις.