Η απεργία, ισχυρίζονται, γίνεται «επειδή έτσι αποφάσισε κάποιος κομματικός φορέας, απλώς για να δείξουμε τη δύναμή μας προκαταβολικά και μη λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες που επικρατούν. Θεωρούμε ότι είναι και άκαιρη και αναποτελεσματική». Τι λένε δηλαδή; Οτι την ώρα που η επίθεση στο εισόδημα, στην κοινωνική ασφάλεια, στην υγεία, στην παιδεία, στη σύνταξη, βρίσκεται όχι προ των πυλών, αλλά σε εξέλιξη, την ώρα που οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου μοιράζουν δισεκατομμύρια ευρώ στην εργοδοσία αλλά ψίχουλα και κουπόνια πτωχοκομείου στους εργάτες, η εργατική τάξη πρέπει να πει «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω». Βλέπουν την απεργία άκαιρη και ...αναποτελεσματική. Ισως, γι' αυτούς αποτέλεσμα θα έχει μόνο ο «διάλογος» με το ΣΕΒ και τις κυβερνήσεις των μονοπωλίων.

Και συνεχίζουν: «Θεωρούμε ότι το Σωματείο πρέπει να είναι έξω από κομματικές επιρροές και επιβολές και ότι τα του οίκου μας είμαστε σε θέση και έχουμε τη θέληση να ρυθμίζουμε μόνοι μας και δεν έχουμε ανάγκη από σοφούς, καθοδηγητές και επαγγελματίες συνδικαλιστές». Δηλαδή, ξεδιάντροπα καλούν τους εργάτες να παραδοθούν, να υιοθετήσουν την αντίληψη «ο καθένας να κοιτά την πάρτη του», «εμείς κοιτάμε το εργοστάσιο μας» κλπ. Βάζουν πλάτη για να περάσει αντίληψη ότι «δεν είναι ίδια για όλους η επίθεση». Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού δείχνουν ότι υπηρετούν τα συμφέροντα της εργοδοσίας: βγάζουν σπυράκια στην ουσιαστική έκφραση εργατικής αλληλεγγύης, που δεν είναι άλλη από τη συντονισμένη και ταξικά προσανατολισμένη πάλη όλων αδιαίρετα των εργαζομένων.

Στην ίδια λογική, υπογραμμίζουν: «Διαφωνούμε με την περιφρούρηση της πύλης της εταιρείας από εξωγενείς παράγοντες, διότι θεωρούμε ότι είναι στην κρίση του κάθε εργαζόμενου και αναφαίρετο δικαίωμά του να επιλέξει αν θα απεργήσει ή όχι». Δεν κρύβουν τα λόγια τους. Οπως ανησυχεί την εργοδοσία, έτσι έχει θορυβήσει και τους ίδιους η πάλη στη γραμμή «όλοι για έναν και ένας για όλους», στη γραμμή «το πρόβλημα του ενός είναι πρόβλημα της τάξης μας», στη γραμμή «όπως ενιαία δρα το κεφάλαιο, ενιαία πρέπει να παλέψουν κι οι εργάτες», πάλη στην οποία συμβάλλει ενεργά και το επιχειρησιακό σωματείο, σε συντονισμό με την ταξική Ομοσπονδία του κλάδου. Ανησυχούν για το «δικαίωμα» του εργαζόμενου να «επιλέγει», στο περιβάλλον «ελευθερίας» που εξασφαλίζει κάθε εργοδότης, αλλά δε δίνουν όπως φαίνεται δεκάρα για το δικαίωμά του να ζει και να δουλεύει με αξιοπρέπεια. Καλούν τους εργάτες να ξεχάσουν ποιοι είναι, να ξεχάσουν ότι είναι εργαζόμενοι, ότι είναι μια τάξη απέναντι σε μια άλλη τάξη.