Πριν φέξει ακόμα, την Πέμπτη 3 του Δεκέμβρη 2009, ένα αυτοκίνητο ειδικά εξοπλισμένο να διατηρεί σταθερή θερμοκρασία στο εσωτερικό του, κατάλληλη για μεταφορά ευαίσθητων αντικειμένων, και κάτω από άκρα μυστικότητα, μετέφερε την εικόνα της «Παναγίας της Θεραπεύτριας» (12ος - 14ος αι.), από το Ρωσικό Μουσείο της Πετρούπολης (Λένινγκραντ), στο νεόκτιστο ναό του Αλεξάντρ Νιέφσκι, που βρίσκεται στο επίσης νεόκτιστο «χωριό» με πολυτελή εξοχικά της ρωσικής «ελίτ» υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η λίμνη του Δούκα», στην περιοχή Ιστρίνσκι, στα περίχωρα της Μόσχας.

Η μεταφορά αυτή, που παραπέμπει περισσότερο σε «μαφιόζικη» μεθοδολογία, έγινε γνωστή από τον ίδιο τον διευθυντή του Ρωσικού Μουσείου, Βλαντίμιρ Γκούσεφ, ο οποίος επιχείρησε να δικαιολογηθεί λέγοντας πως αυτός ο τρόπος επιλέχθηκε για λόγους «αποφυγής προβοκατσιών». Πρόσθεσε ότι η εικόνα θα μείνει στο ναό για ένα εξάμηνο και σε περίπτωση που το αντικείμενο «δε συνηθίσει» τις συνθήκες, θα «επιστρέψει» στο μουσείο.

Η εικόνα - που είναι γνωστή και ως «Παναγία η Οδηγήτρια» - φυλασσόταν και συντηρούνταν στο μουσείο επί 70 χρόνια, δηλαδή κατά το μεγαλύτερο μέρος ύπαρξης της ΕΣΣΔ, και οι ειδικοί είχαν αντιδράσει στη μεταφορά της λόγω της ευαισθησίας της. Φαίνεται όμως πως άλλες πιέσεις και όχι μόνο εκκλησιαστικές... τους «άλλαξαν» γνώμη. Είναι χαρακτηριστικό πως οι δημοσιογράφοι ενέπλεξαν το όνομα του προέδρου της κατασκευαστικής εταιρείας του πολυτελούς «χωριού», ο οποίος φέρεται να είναι και ο «εμπνευστής» του στολίσματος του νέου ναού, με ένα πολύτιμο αντικείμενο της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας.

Πρόκειται για ένα μόνο από τα πολλά σχετικά «επεισόδια» του «σίριαλ» της παράδοσης αντικειμένων της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ρωσίας, από το κράτος, στην Εκκλησία και στο κεφάλαιο, παρά και ενάντια ακόμη και στις αντιρρήσεις των συντηρητών, για τους κινδύνους που απειλούν αυτά τα αντικείμενα από τέτοιου είδους παραδόσεις.

Αυτή η «γαλαντομία» όμως του ρωσικού κράτους δεν αφορά μόνο σε κειμήλια. Αφορά και σε γη και κτίρια, μεταξύ αυτών ακόμα και χαρακτηρισμένα ως μνημεία μοναστηριών. Οπως στην περίπτωση της Μονής Νοβοντέβιτσι στη Μόσχα, ένα εκπληκτικό αρχιτεκτονικό συγκρότημα του 16ου αι. (1524), το οποίο ο σοσιαλισμός διατήρησε αναλλοίωτο. Ενώ, από το 2004, συγκαταλέγεται στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Στις αρχές του περασμένου Γενάρη, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας, Βλ. Πούτιν, ανακοίνωσε ότι το σπουδαίο και σημαντικό αυτό ιστορικό συγκρότημα θα δοθεί «ολοκληρωτικά» (sic) στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, εντός του 2010...

Αξίζει να σημειωθεί ότι από το 1943, μέρος του μοναστηριού φιλοξενούσε θεολογικά μαθήματα, ενώ γίνονταν και λειτουργίες καθ' όλη τη σοβιετική περίοδο. Από το 1934, ένα τμήμα του φιλοξενούσε εκθέσεις του Κρατικού Ιστορικού Μουσείου, το οποίο το χρησιμοποιεί μέχρι και σήμερα. Ωστόσο, αυτός ο θησαυρός του ρωσικού λαού, με την παράδοσή του στην Εκκλησία, χάνει και το καθεστώς του αρχιτεκτονικού μνημείου, με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται για το μέλλον του.

Ευλόγως, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία (ΡΟΕ) αποχαλινώθηκε και αποθρασύνθηκε εντελώς. Αλλωστε, από την πρώτη ακόμη περίοδο της Προεδρίας Πούτιν, η «όσμωση» του αστικού κράτους με την Εκκλησία ήταν τόσο έντονη, κυρίως στη «σύμπραξή» τους για την ιδεολογική χειραγώγηση του λαού, που οι επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις για το αμετάκλητο του διαχωρισμού του κράτους από την Εκκλησία αποτελούν μάλλον προπαγανδιστικό προπέτασμα καπνού. Είναι χαρακτηριστικό ότι, από το 2002, η Εκκλησία βγήκε δυναμικά στο προσκήνιο των ΜΜΕ ανακοινώνοντας την ίδρυση δικής της «αλυσίδας» (έντυπα, ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί), ενώ πίεζε τη Δούμα πάνω στο θέμα της απάλειψης από τις τηλεοπτικές οθόνες όλων των προγραμμάτων «που δε μας αρέσουν» (εννοείται αυτά που δεν αρέσουν στην Εκκλησία). Το «επιχείρημα»; Η Εκκλησία, ούτε λίγο - ούτε πολύ, «πρέπει» να κατέχει το 70% του τηλεοπτικού χρόνου, «αφού το 70% των Ρώσων είναι ορθόδοξοι»!

Ολα αυτά και άλλα πολλά κατέληξαν στην πρόσφατη είδηση ότι ολοκληρώνεται η προετοιμασία του νομοσχεδίου για την επιστροφή στην Εκκλησία όσων «πάρθηκαν» από αυτήν, κατά την περίοδο της ΕΣΣΔ! Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, στην ιδιοκτησία της Εκκλησίας θα περάσουν όχι μόνο αντικείμενα, κτίρια, ναοί και γη ομοσπονδιακής σημασίας, αλλά και τοπικής, κάτι για το οποίο η Εκκλησία πίεζε επιμόνως! Ετσι, αρχιτεκτονικά συγκροτήματα ανεκτίμητης ιστορικής αξίας, ακόμη και συλλογές από τα κρατικά μουσεία της χώρας, πολλά από τα οποία είναι χαρακτηρισμένα ως μνημεία, τόσο από την κρατική νομοθεσία, όσο και από τη διεθνή, καθώς και γη, θα έχουν στο εξής αφεντικό τη ΡΟΕ. Οι ειδικοί της «αγοράς» προβλέπουν πως, στην περίπτωση εφαρμογής του νόμου, η ΡΟΕ θα μετατραπεί στον πλέον γιγάντιο, μη κρατικό, «συνομιλητή» του κράτους...

Η υποκρισία του αστικού κράτους εντοπίζεται στους «όρους» του νομοσχεδίου, σύμφωνα με τους οποίους, για την «επιστροφή» των παραπάνω στην Εκκλησία, η τελευταία πρέπει να «αποδείξει» ότι έχει «δικαιώματα» επί αυτών. Ωστόσο, παραμένει άγνωστο ποιος φορέας θα «ελέγξει» αυτή τη διαδικασία...

Μετά από όλα αυτά, ερμηνεύεται πλήρως η φράση του Ρώσου πατριάρχη Κύριλλου, σε πρόσφατο άρθρο του σε περιοδικό, ότι στόχος της ΡΟΕ δεν είναι να «κουλτουροποιηθεί ο χριστιανισμός, αλλά να χριστιανοποιηθεί η κουλτούρα»...