Ομως για να μπορεί κανείς να φανταστεί και να ερμηνεύσει το μέλλον, είναι αρχή απαράβατη να μην ξεχνά το παρελθόν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα αίτια των πρόσφατων καταστροφών απ' τις πλημμύρες - σε Ανατολική και Δυτική Αττική - βρίσκονται «πίσω». Βρίσκονται, δηλαδή, στους καμένους ορεινούς όγκους που αδυνατούν πλέον να συγκρατήσουν έστω ένα κυβικό βρόχινου νερού, βρίσκονται στα όποια τεχνικά έργα έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες χωρίς τις απαραίτητες αντιπλημμυρικές υποδομές, βρίσκονται στα μπαζώματα δεκάδων, εκατοντάδων ρεμάτων και στο κτίσιμο σπιτιών επάνω σε αυτά. Ατελείωτος αυτός ο κατάλογος των αιτιών, για όσους επιμένουν να έχουν μνήμη: Αντιπαροχές, καταπατήσεις δασικών εκτάσεων, αυθαίρετες βίλες μέσα σε δάση, οικοδομικοί συνεταιρισμοί που τα μέλη τους ήταν οι πελάτες των κομμάτων της κάθε φορά εξουσίας, άπληστοι και ευνοούμενοι - πάλι απ' την εξουσία - εργολάβοι. Είναι η ίδια εξουσία που σήμερα σηκώνει ψηλά τα μανίκια της για να πλύνει τα λασπωμένα χέρια της, αφήνοντας στο έλεος του θεού δεκάδες απεγνωσμένους πολίτες, που είδαν μέσα σε δύο ώρες να χάνονται οι κόποι και οι αγώνες μιας ολόκληρης ζωής...

Τα δάκρυα, λοιπόν, αλλά και οι ευθύνες στη συγκεκριμένη περίπτωση περισσεύουν. Η μνήμη, που δεν μπορεί να θαφτεί απ' τα λασπόνερα της όποιας κυβερνητικής προπαγάνδας, δείχνει ευθέως τον ένοχο για όσα συνέβησαν στην Αττική μετά τη νεροποντή της προηγούμενης Κυριακής. Γιατί αυτή η σημερινή εικόνα της Αττικής δεν έγινε από μόνη της. Χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με τις πολιτικές τους δημιουργούσαν την... υποδομή της καταστροφής. Χρόνια τώρα με επιμέλεια παραμόρφωναν το αττικό τοπίο, για να το καταστήσουν αβίωτο για τους κατοίκους του. Μόνο που το έγκλημα συνεχίζεται. Χωρίς αιδώ, χωρίς ενοχές, χωρίς προσχήματα. Είναι ενδεικτικό το έργο της Αττικής Οδού, που κόβει την Αττική στη μέση, και για το οποίο δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόβλεψη για τη διοχέτευση των ομβρίων υδάτων...

Ο απολογισμός της πρώτης μεγάλης καταστροφής αυτού του χειμώνα είναι λίγο - πολύ γνωστός σε όλους: Μια γυναίκα νεκρή από κατολίσθηση στη νέα Εθνική οδό Αθηνών - Κορίνθου, δύο τραυματίες, δρόμοι που θύμιζαν ποτάμια, νοικοκυριά κατεστραμμένα, επαγγελματίες να τραβούν τα μαλλιά τους, αυτοκίνητα να γίνονται... παιδικά παιγνιδάκια απ' την ορμή των λασπόνερων και μια κυβέρνηση απαθής, ανήξερη, ανεύθυνη.

Αν τώρα κανείς φτάσει και σ' αυτήν την «καταραμένη» περιοχή που ακούει στο όνομα Δυτική Αττική, και κυρίως στο πολύπαθο Μενίδι, καταλαβαίνει ουσιαστικά τη λαϊκή ρήση: «Οπου φτωχός κι η μοίρα του». Είναι, ίσως, ενδεικτικό πως τα ελάχιστα που μπόρεσαν να περισώσουν απ' τον καταστροφικό σεισμό του 1999 οι κάτοικοι του Μενιδίου τα είδαν να χάνονται μέσα σε μια νύχτα την προηγούμενη Κυριακή. Στον καταυλισμό του «Καποτά» ο θρήνος δεν μπορεί να σταματήσει. Μόνο που οι υπεύθυνοι κι αυτής της τραγωδίας συνεχίζουν να επιβεβαιώνουν το άλλο, που επίσης λέει ο λαός μας: «Στου κουφού την πόρτα...».