Τα αγωνιστικά μπλόκα που έχει στήσει η φτωχομεσαία αγροτιά σε όλη τη χώρα, αλλά και η πανεργατική απεργία στις 10 Φλεβάρη φέρνουν στο προσκήνιο ένα σύνθημα βαθιά πολιτικό, κυρίαρχο συχνά στις λαϊκές κινητοποιήσεις: «Εργατιά - αγροτιά, μια φωνή και μια γροθιά».

Σύνθημα γραμμένο με το ανεξίτηλο μελάνι των πολύχρονων διδαγμάτων του λαϊκού κινήματος, αλλά και της πρωταγωνιστικής συμβολής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας. Τόσο το «αγροτικό ζήτημα», πίσω από το οποίο κρύβεται το κρίσιμο θέμα της χρήσης και της ιδιοκτησίας της γης, όσο και η πάλη για σταθερή εργασία είναι δύο σημεία κεφαλαιώδους σημασίας, πολύτιμα για την ανάδειξη του επίκαιρου και μαζί επιτακτικού χαρακτήρα που αποκτά η πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου, όπως αποτυπώνεται πολύ συγκεκριμένα και στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που εγκρίθηκε από το 15ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1996.

Η διαπάλη που οξύνεται, τόσο μέσα στο εργατικό όσο και μέσα στο αγροτικό κίνημα, αντίστοιχα από το ΠΑΜΕ και την ΠΑΣΥ, για την αποδυνάμωση των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, δεν αφορά απλά το πώς θα οργανωθεί η αντίσταση στη νέα αντιλαϊκή επέλαση. Είναι προϋπόθεση για να ανοίξει ο μόνος δρόμος μέσα από τον οποίο ο λαός μπορεί όχι μόνο να αμυνθεί απέναντι σε όσους σαρώνουν τα δικαιώματά του, αλλά και να περάσει σε κατά μέτωπο επίθεση για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.

Η εργατική τάξη πρέπει να ξεσηκωθεί ενάντια σ' εκείνους που συκοφαντούν και λυσσάνε ενάντια στους αγώνες της φτωχής αγροτιάς. Οχι μόνο, όχι απλά, για λόγους αλληλεγγύης.

Η πολιτική ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, που ξεκληρίζει την αγροτική οικογένεια και ενισχύει, σχεδιασμένα, τη συγκέντρωση σε όλο και λιγότερα χέρια της παραγωγής και εμπορίας των αγροτικών προϊόντων:

1. Υπονομεύει τις ίδιες τις διατροφικές ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Καθορίζει την καλλιέργεια της γης όχι με βάση την εξασφάλιση του κατάλληλου διατροφολογίου (επαρκές σε βιταμίνες, πρωτεϊνες και ό,τι ενισχύει τη βιολογική άμυνα του ανθρώπινου οργανισμού) για ολόκληρο τον πληθυσμό μιας χώρας. Αλλά με βάση την εξασφάλιση γρήγορου και εύκολου κέρδους για το κεφάλαιο. Το αν π.χ. κάθε κάτοικος της Ελλάδας θα έχει πρόσβαση σε φρέσκα φρούτα, ασφαλές κρέας, υγιεινό γάλα δεν εξαρτάται καταρχήν από την αξιοποίηση των προϊόντων που μπορεί η χώρα η ίδια να παράγει στην απαραίτητη ποσότητα και ποιότητα. Αλλά από τον ανταγωνισμό και το μοίρασμα των αγορών ανάμεσα στα μονοπώλια. Με αποτέλεσμα π.χ. η Ελλάδα να εισάγει πάνω από το 90% της φακής που καταναλώνει ο πληθυσμός της, ενώ πριν μερικά χρόνια έκανε και εξαγωγές. 'Η, με αποτέλεσμα, από τη μια πλευρά οι ντόπιοι παραγωγοί πορτοκαλιών, ροδακίνων κτλ. (σε μια χώρα που και λόγω της γεωγραφικής και κλιματολογικής της θέσης έχει αφθονία στα εσπεριδοειδή) να βλέπουν την παραγωγή τους να σαπίζει γιατί κανείς δεν την αγοράζει και, από την άλλη πλευρά, οι μισθωτοί να αγοράζουν πορτοκάλια ...Ισπανίας. Τα οποία ασφαλώς, για να τα προτιμά ο μεγαλέμπορος που τα πουλά εδώ, θα έχουν αγοραστεί από τον Ισπανό αγρότη πολύ πιο φτηνά, θα έχουν μαζευτεί από τον Ισπανό εργάτη γης με πολύ χαμηλότερο μεροκάματο κλπ. κλπ.

Συμπέρασμα; Με αυτή την πολιτική, μόνιμος κερδισμένος είναι το κεφάλαιο. Μόνιμος χαμένος ο εργάτης, ανεξάρτητα από έθνος, φυλή ή θρησκεία.

Παράλληλα, η ίδια αυτή πολιτική σπρώχνει το φτωχό αγρότη στην απόγνωση και την εξαθλίωση. Κεφάλαιο - ΕΕ - κόμματα του ευρωμονόδρομου εγκλωβίζουν το φτωχό αγρότη στη διαρκή αγωνία πώς θα τα φέρει βόλτα αν μια καταιγίδα καταστρέψει τη σοδειά, αν η ακρίβεια δεν τον αφήσει να αγοράσει τα μηχανήματα που χρειάζεται, αν οι επιδοτήσεις δε φτάσουν να καλυφθεί το νέο βάρος από την αύξηση του ΦΠΑ, του φόρου στο πετρέλαιο κίνησης αν, αν, αν. Κατάσταση στην οποία τέρμα θα μπει μόνο αν η γη κοινωνικοποιηθεί και γίνει κρατική περιουσία, αν η αξιοποίησή της γίνει αποκλειστική ευθύνη του κράτους.

Ενός κράτους που θα καθορίζει τη χρήση της γης με βάση τις λαϊκές ανάγκες: Πού και πόσα σπίτια χρειάζεται να χτιστούν; Ποιες εκτάσεις λόγω της γονιμότητας του εδάφους πρέπει να αξιοποιηθούν μόνο για καλλιέργεια; Τι μέτρα, με χρήση και της επιστημονικής - τεχνολογικής ανάπτυξης, θα ληφθούν για να έχει ο λαός την τροφή που χρειάζεται; Με δεδομένο μάλιστα ότι η διατροφή είναι κρίσιμο ζήτημα για την ολόπλευρη και ισορροπημένη ανάπτυξη του ανθρώπινου οργανισμού, του οποίου άλλωστε η λειτουργία σε μεγάλο βαθμό βασίζεται σε χημικές διεργασίες (ως τέτοιο κρίσιμο ζήτημα η διατροφή επέδρασε καθοριστικά στην ίδια την ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους, π.χ. η κατανάλωση κρέατος έδρασε καταλυτικά στην εξέλιξη του ανθρώπινου εγκεφάλου, την εξανθρώπιση του πιθήκου).

Τέτοια ερωτήματα μόνο το σοσιαλιστικό κράτος, μόνο η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, μπορεί να απαντήσει, στην πράξη, προς όφελος του λαού. Χωρίς κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, δεν μπορεί να καταργηθούν οι άναρχες επενδύσεις όπου κάθε ατομικός ιδιοκτήτης εκτιμά πιο προσοδοφόρο για τη δική του τσέπη. Χωρίς κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, αλλά και κεντρικό σχεδιασμό, δε θα μπορεί να γίνει συνολικός προγραμματισμός και υπολογισμός για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, να αυξηθεί η παραγωγικότητα.

Τότε, όχι. Κανείς δε θα αγωνιά για την επιβίωσή του. Ολοι, εργάτες στη δούλεψη μιας κοινωνίας, της δικής τους, που θα αξιοποιεί τους καρπούς της για λογαριασμό όσων μοχθούν, θα μπορούν να ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Εκεί δε θα έχει χώρο η αγωνία κανενός για στέγη, υγεία, παιδεία, αθλητισμό, ψυχαγωγία. Δε θα έχει χώρο ούτε και η αγωνία του αγρότη που, σήμερα, κρέμεται κυριολεκτικά από το κομμάτι γης που έχει επειδή από αυτό βλέπει να εξαρτάται η επιβίωσή του.

2. Εμποδίζει την ολόπλευρη αξιοποίηση των «δώρων» της φύσης, αλλά και την παραπέρα επεξεργασία τους. Επιδρά ανασταλτικά στην ανάπτυξη της μεταποιητικής βιομηχανίας, βάζοντας φρένο συνολικά στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Την ώρα που μόνο τα τελευταία χρόνια έμειναν άνεργοι πάνω από 100.000 κλωστοϋφαντουργοί, με την εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής η βαμβακοκαλλιέργεια μειώθηκε από το 2006 κατά 1.200.000 στρέμματα. Γιατί; Ούτε το βαμβάκι σταμάτησε να αποτελεί βασική πρώτη ύλη για να φτιάχνονται ρούχα, ούτε η εξασφάλιση φτηνού, ανθεκτικού, ζεστού (ή αντίστοιχα δροσερού) και ασφαλούς ρουχισμού έπαψε να είναι βασική ανάγκη για τη λαϊκή οικογένεια. Ούτε, βέβαια, έχει διαπιστωθεί κανένα ...πλεόνασμα σε κατάλληλα ρούχα που να καθιστά άχρηστο τον κλάδο του ιματισμού. Αντίθετα. Τα προϊόντα που από πλευράς τιμών είναι πιο προσιτά στη λαϊκή οικογένεια είναι πολλές φορές χαμηλής ποιότητας (π.χ. συνθετικά υφάσματα που συνδέονται και με τον πολλαπλασιασμό των αλλεργιών, δερματοπάθειες κλπ.). Γιατί λοιπόν; Γιατί τα φτηνότερα εργατικά χέρια που οι επιχειρηματίες του κλάδου βρίσκουν σε βαλκανικές και ασιατικές χώρες τούς εξασφαλίζουν μεγαλύτερο κέρδος.

Οι πρώτες ύλες που καταλήγουν να αξιοποιούνται στην εκάστοτε παραγωγική αλυσίδα, είτε απευθείας, είτε μετά από κατεργασία που δίνει νέα παράγωγα, προϋποθέτει την απρόσκοπτη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων μιας χώρας. Με βάση τους καρπούς που μπορούν να προκύψουν από τη γεωγραφική της θέση, το κλίμα και επομένως τα προϊόντα που ευδοκιμούν στο περιβάλλον της κλπ. Μια τέτοια οργάνωση της παραγωγής όμως, ένας ανάλογος σχεδιασμός της οικονομίας, ανατρέπει τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και κουρελιάζει την «ανταγωνιστικότητα».

Η συμβολή που μπορεί να έχει η, κεντρικά και με βάση τις λαϊκές ανάγκες σχεδιασμένη, αγροτική οικονομία είναι καθοριστική και πολύπλευρη. Για παράδειγμα, για την ανάπτυξη της υποδηματοποιίας χρειάζεται εξασφάλιση των κατάλληλων δερμάτων. Στη φαρμακευτική βιομηχανία χρησιμοποιούνται βότανα κλπ.

Η κουβέντα για τη διαχείριση της γης, το «μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης» που η ΕΕ και τα κόμματα του κεφαλαίου ανοίγουν από τη μεριά των συμφερόντων της δικής τους τάξης (για να συγκεντρωθεί η γη σε ακόμα λιγότερα χέρια, να αξιοποιηθεί για νέες μπίζνες π.χ. στον τουρισμό, να ενισχυθούν οι εμποροβιομήχανοι που μέσα από την καλλιέργεια τεράστιων εκτάσεων και την εκμετάλλευση φτηνών εργατικών χεριών πλουτίζουν ασύστολα) πρέπει να ανοίξει και μέσα στους τόπους δουλειάς. Να ενθαρρυνθεί ο προβληματισμός των εργαζομένων. Να αναλάβουν τα ταξικά συνδικάτα πρωτοβουλίες κοινής δράσης με τους αγροτικούς συλλόγους.

Είναι δείκτης για την επιτυχία των αγροτικών κινητοποιήσεων τα βήματα στον αγωνιστικό συντονισμό εργατικής τάξης - φτωχομεσαίας αγροτιάς. Στην καλύτερη, ολόπλευρη ανάδειξη των κοινών τους αντιπάλων. Τα εμπόδια που θα συναντήσουν μπροστά τους όσοι υπηρετούν τους τσιφλικάδες είναι υπόθεση και της εργατικής τάξης. Στα μπλόκα της αγροτιάς δίνεται μια πάλη που αφορά το μέλλον συνολικά της λαϊκής οικογένειας.

Αντίστοιχα, τα εμπόδια που θα συναντήσει η νέα αντεργατική λαίλαπα δεν πρέπει αφορούν μόνο τους εργάτες. Οταν η εργατική τάξη διαδηλώνει ενάντια στα πενιχρά μεροκάματα, την αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων», την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης κλπ., στοχοποιείται πρώτα απ' όλα η πολιτική που αντιμετωπίζει τον εργάτη και τη δύναμή του ως εμπόρευμα. Στοχοποιείται πάνω απ' όλα - κι αυτή είναι η ρίζα του ζητήματος - η ανάπτυξη που επιτρέπει όχι να δουλεύουν οι οικοδόμοι για να φτιάχνουν τα νοσοκομεία, τα σπίτια, τα σχολεία που χρειάζεται ένας τόπος, αλλά να δουλεύουν όσοι οικοδόμοι, όπως και όταν επιβάλλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η σταθερή και με πλήρη δικαιώματα εργασία, εκτός από δικαίωμα του καθενός για να ζει με αξιοπρέπεια, αποτελεί προϋπόθεση για την ολόπλευρη κοινωνική προκοπή.

Είναι σαφές λοιπόν: Η οικοδόμηση της συμμαχίας εργατών - αγροτών είναι όρος για να δεχτεί πλήγμα η πολιτική που αναπαράγει τα αδιέξοδα και των δύο. Για να ανατραπεί ο κοινός τους αντίπαλος: Τα μονοπώλια και ο ιμπεριαλισμός.