Πέμπτη 11 Μάρτη 2010 - 2η έκδοση
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 28
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Thehurt locker

Ο μέγας πρωταγωνιστής εδώ είναι η καταρημαγμένη, διψασμένη και καμένη Βαγδάτη και τα πελώρια σκούρα βλέμματα που ξεχειλίζουν από μίσος. Από εκεί πηγάζει ο φόβος των κατακτητών. Γνωρίζετε, μας λέει με τις εικόνες της η σκηνοθέτης, ότι τα πραγματικά θύματα του πολέμου στο Ιράκ είναι οι Αμερικανοί; Μάλιστα. Φοβούνται αυτά τα μαυριδερά, απολίτιστα δίποδα που ξεφυτρώνουν παντού και δεν τους αφήνουν να ησυχάσουν. Σε καρφώνουν με κείνα τα μάτια τους τόσο επίμονα που σου 'ρχεται, μα τω Θεώ, να τραβήξεις τη σκανδάλη. Και οι αλτρουιστές Αμερικανοί δώσ' του και πασχίζουν φορώντας στολή και σκάφανδρα να εξουδετερώσουν, εν προκειμένω, τους βομβιστικούς μηχανισμούς για να γλιτώσουν το θάνατο κάτοικοι και κατσίκες.Η κάμερα κινείται γρήγορα, τις περισσότερες φορές στον ώμο με ντοκουμενταρίστικο ρεαλισμό, φροντίζει να κρατιέται σε απόσταση από τα πρόσωπα των Ιρακινών, αυτοί περιγράφονται σαν σκιές και κουκίδες στις παρυφές των κάδρων. Οι Αμερικάνοι δεν έχουν απλά πρόσωπο, μια που ένας προς έναν περιγράφονται με κοντινά και γκρο πλάνα, αλλά ο φακός επιμένει και στο μαρτύριο ενός, που στο μάτι του έχει καθίσει μια μύγα.

Αμερικάνικο στρατόπεδο στη Βαγδάτη. Κάποτε ονομαζόταν «Ελευθερία» Liberty, τώρα άλλαξε σε Victory «Νίκη» γιατί ηχεί καλύτερα, εξηγεί κάποιος συνάδελφος στο νεοφερμένο Τζέιμς, έναν κουλ, ιδιόμορφο επαγγελματία με την πλήρη έννοια της λέξης και με προϋπηρεσία στο Αφγανιστάν, ο οποίος τίθεται επικεφαλής της ομάδας των πυροτεχνουργών που έχει μπροστά της 38 μέρες για να ολοκληρώσει την αποστολή της, να καθαρίσει δηλαδή τη Βαγδάτη από τους άπειρους, διάσπαρτους εκρηκτικούς μηχανισμούς. «Δεν είναι απαραίτητο αυτή να είναι μια κακή περίοδος στην ζωή σου, μπορεί να είναι και fun» λέει κάποιος στον ήρωα της ιστορίας τον Τζέιμς, που οι άλλοι τον χαρακτηρίζουν νταή και ριψοκίνδυνο, καουμπόη, ελεύθερο από συλλογικότητες, κυνικό, πραγματιστή και απόκοσμο σε ανούσιους συναισθηματισμούς. Η ανάπτυξη της ιστορίας πλαισιώνεται με παράλληλο πυκνό κολάζ «έκθεση των σημείων» για την κατάσταση που επικρατεί και τις σχέσεις που τη διέπουν, εικόνων και στιγμών. Οι Αμερικανοί είναι κύριοι παντού, κύριοι στους δημόσιους και μη χώρους, στους δρόμους και τις πλατείες και αλίμονο σε όποιον δεν κάθεται σούζα στη θέλησή τους, όπως ο Ιρακινός ταξιτζής. Τους κατακτητές τους βλέπουμε και σε ώρα μάχης στην έρημο. - Τι στοχεύουμε; Ρωτά ένας. - Δεν ξέρω. Απαντά ο άλλος. - 500.000 για νεκρό ή ζωντανό. Ο πυροτεχνουργός Τζέιμς γίνεται φίλος με ένα παιδί που πουλά DVD και παίζουν μαζί μπάλα. Ο μικρός Ιρακινός αναδύεται από τη μάζα, βγαίνει από την ανωνυμία, αποκτά ένα πρόσωπο με αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά, για τον Αμερικανό αποκτά ανθρώπινη υπόσταση. Στις επιχειρήσεις καταδίωξης τρομοκρατών ο Τζέιμς βρίσκεται μπροστά σε ένα παγιδευμένο πτώμα παιδιού που μοιάζει με το φίλο του και αρχίζει την αναζήτηση των υπευθύνων για το έγκλημα που αντικρίζει... Κι έχει γέλιο να ξεδιπλώνονται το ένα πίσω απ' το άλλο τα κλισέ ενός λαϊκίστικου αμερικάνικου σινεμά που απευθύνεται σε αντίστοιχου επίπεδου κοινό... και είναι αστείο να βλέπεις τους Αμερικανούς υπερασπιστές των κτιρίων του ΟΗΕ, ξεχειλίζοντας συνάμα από ανθρωπισμό και αλτρουισμό και η εικόνα να σχολιάζει το πόσο φριχτοί κι απάνθρωποι είναι οι αντιστασιακοί. Και εσείς θα ανακαλύψετε ότι το γκεμπελικό αυτό κατασκεύασμα κάνει συνειδητά το άσπρο μαύρο.

Σκηνοθεσία: Κάθριν Μπίγκελοου. Παίζουν: Τζέρεμι Ρένερ, Αντονι Μακ Κι, Μπράιαν Τζεράτι κ.ά.


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ