Ο πρόσφατος θάνατος από ανακοπή του νεαρού κωπηλάτη του ΝΟ Κέρκυρας Διονύση Νικολούζου στο κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά κατά τη διάρκεια προπόνησης στο περιθώριο του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος, έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο των θυμάτων αντίστοιχων τραγικών περιστατικών σε σχολεία και αθλητικούς χώρους, φανερώνοντας την παντελή έλλειψη ιατρικής κάλυψης, πρόληψης και ελέγχου, αλλά και την απουσία ενός συγκεκριμένου πλαισίου που να αφορά τις εξετάσεις των αθλητών. Ελλειψη που προκύπτει από την απουσία κρατικής μέριμνας για αυτά τα ζητήματα. Παράλληλα, οι πολιτικές της εμπορευματοποίησης της Υγείας που εφάρμοσαν όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προσθέτουν ακόμα ένα στοιχείο στο συγκεκριμένο πρόβλημα που μεγιστοποιείται καθώς τα σωματεία εξαιτίας της απουσίας κρατικού σχεδιασμού απευθύνονται τις περισσότερες φορές σε ιδιωτικά ιατρεία με αποτέλεσμα να αδυνατούν να καλύψουν το κόστος ακόμα και για τις λεγόμενες τυπικές εξετάσεις (πόσο μάλλον περισσότερο για τις λεγόμενες εξειδικευμένες).

Το ΚΚΕ στο πρόσφατο παρελθόν με αφορμή ένα παρόμοιο τραγικό γεγονός θανάτου 16χρονου μαθητή στις Σέρρες στο κλειστό γυμναστήριο του σχολείου του κατά τη διάρκεια αγώνα, είχε καταθέσει Ερώτηση στη Βουλή παρουσιάζοντας την πάγια θέση του κόμματος για το γεγονός ότι η υγεία των αθλούμενων και φυσικά όλου του λαού πρέπει να είναι ευθύνη του κράτους, καλώντας παράλληλα τους αρμοδίους να πάρουν τα σχετικά μέτρα. Πιο συγκεκριμένα, στην Ερώτηση του ΚΚΕ αναφερόταν τα εξής:

Τα θέματα πιστοποίησης υγείας των αθλητών και αθλητριών ρυθμίζονται από το άρθρο 33 παρ. 9 του νόμου 2725/1999 (ΦΕΚ 121). «Η πιστοποίηση της υγείας των αθλητών είναι υποχρεωτική και αποτελεί προϋπόθεση για τη συμμετοχή τους σε προπονήσεις και αγώνες. Η πιστοποίηση αυτή γίνεται σε δελτίο υγείας που εκδίδει η οικεία ομοσπονδία και το οποίο θεωρείται από νομαρχιακό νοσοκομείο ή κέντρο υγείας ή αγροτικό ιατρείο ή υγειονομική στρατιωτική μονάδα ή από έχοντες οποιαδήποτε σχέση με το Δημόσιο ή ΝΠΔΔ ιατρούς».

Σύμφωνα, λοιπόν, με το παραπάνω απόσπασμα, η πιστοποίηση της υγείας αθλητή και αθλήτριας (σωστά) είναι υποχρεωτική. Υπάρχει όμως και το υπόλοιπο κομμάτι του νόμου: «Οι παθήσεις και οι βλάβες που δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή αθλητών σε προπονήσεις και αγώνες, οι απαιτούμενες ιατρικές εξετάσεις για τη θεώρηση του δελτίου υγείας, οι προϋποθέσεις, η διαδικασία και τα αρμόδια όργανα για τη θεώρηση του δελτίου, καθώς και κάθε άλλο συναφές θέμα καθορίζονται με απόφαση του Υπουργού Υγείας και Πρόνοιας, που εκδίδεται ύστερα από εισήγηση του ΕΚΑΕΤ (Εθνικό Κέντρο Αθλητικών Ερευνών Τεχνολογίας)». Δηλαδή, για να είναι νόμιμη η πιστοποίηση υγείας αθλητή/τριας πρέπει ο πολιτικός προϊστάμενος της υγείας να καθορίσει με απόφασή του τις προϋποθέσεις και τα πλαίσια. Αυτό επιτάσσει ο νόμος από το 1999. Μέχρι σήμερα υπάρχει αδράνεια. Επίσης, το ΙΚΑ ενημερώνει πως «οι ιατροί του ιδρύματος δε χορηγούν στους ασφαλισμένους μας (1) ιατρικές βεβαιώσεις Ικανότητας και (2) ιατρικές βεβαιώσεις Υγείας που οι ασφαλισμένοι μας πρόκειται να χρησιμοποιήσουν για εξωσχολικά αθλητικά σωματεία, προγράμματα μαζικού αθλητισμού των Δήμων, περιπτώσεις κόπωσης και υπερπροσπάθειας. Το νομικό κενό δεν είναι θέμα τυπολατρίας. Είναι η «κορυφή του παγόβουνου», στον κορμό του οποίου βρίσκεται η ουσία του ζητήματος. Δηλαδή, στην έλλειψη θεσμοθετημένων οδηγιών για το ποιες εξετάσεις πρέπει να περιλαμβάνει ο έλεγχος, ποιος τις κάνει, σε τι υποδομές, κάθε πότε, ποιες καταστάσεις υγείας αποκλείονται για άθληση κλπ. Είναι ευθύνη ζωής να υπάρχουν οι οδηγίες αυτές.

Το θέμα, βέβαια, δεν (πρέπει να) είναι μόνο η θεσμοθέτηση οδηγιών αλλά και η εφαρμογή τους. Ακόμη και αν καθοριστούν οδηγίες αυστηρές και ιδιαίτερα προωθημένες, στις σημερινές συνθήκες παντελούς έλλειψης δημόσιων υποδομών και ειδικευμένου προσωπικού στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας(ΠΦΥ) και εμπορευματοποίησης του δημόσιου συστήματος υγείας, ποιος θ' αναλάβει το οικονομικό βάρος αυτών των εξετάσεων και προληπτικών προγραμμάτων; Χρειάζεται να διασφαλίζεται η πλήρης μόνιμη και σταθερή κάλυψη σε σχολεία, σχολές, αθλητικούς χώρους κ.τ.λ. μέσα από ένα αναπτυγμένο δημόσιο δωρεάν κρατικό φορέα (ΠΦΥ) που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες.

Είναι ευθύνη του κράτους η προστασία της υγείας όλου του λαού, άρα και των αθλουμένων, και όχι ατομική ευθύνη. Δεν μπορεί να ανατίθεται σε ιδιώτες, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, ασφαλιστικά ταμεία, άλλους φορείς.

ΕΡΩΤATAI ο κ. Yπουργός πώς θα αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση. Τι μέτρα θα πάρει;