Ο αυθαίρετα υπερβολικός τονισμός της «εβραϊκότητας» του γόνου των Ρωσοεβραίων εμιγκρέδων Λυσιέν Γκίνσμπουργκ, μετέπειτα Σερζ Γκένσμπουργκ, δεν έχει ουσιαστική οργανική θέση στην αφήγηση. Ισως ο Εβραίος Σφαρ τοποθετεί την εκλεκτική συγγένεια που αισθάνεται με το είδωλό του, σε βάση αιματολογική. Η επιτηδευμένη, υπεροπτικά αντικομφορμιστική και αντιεξουσιαστική, κατά βάθος αμετάκλητα μικροαστική εικόνα του Γκένσμπουργκ, είναι μάλλον αποτέλεσμα σκληρών διανοητικών - και όχι μόνο - διεργασιών όχι απλά για υπαρξιακή επιβίωση αλλά υπεροχή του στο περιβάλλον της τέχνης και ιδιαίτερα στους κόλπους του γυναικείου φύλου. Το καθοριστικό σύμπλεγμα κατωτερότητας που έχει για την ασχήμια του, τον υποχρεώνει να εκπαιδεύει τον εαυτό του συνειδητά στη σοφιστικέ γοητεία. Τον υποχρεώνει σε συνεχή σκηνοθετική επαγρύπνηση του εαυτού του, απαγορεύοντάς του οποιονδήποτε αυθορμητισμό που θα τον έβγαζε εκτός πλαισίων της εικόνας που πλασάρει. Τον υποχρεώνει σε μια αιώνια παράσταση. Ακριβώς αυτό τον διχάζει, τον εγκλωβίζει στην αισθητική της ντεκαντάνς και της επιφάνειας, ενώ αναζητά απεγνωσμένα την αισθητική της αλήθειας όπερ επιβεβαιώνεται από το ανυπέρβλητο μεγάλου μέρους της καλλιτεχνικής του δημιουργίας...