Θα ήθελα να υπερασπιστώ το δικαίωμα ύπαρξης της - μέτριας αισθητικά και ανεπαρκούς ιδεολογικά - ταινίας «Τη νύχτα που χάθηκαν τα αστέρια», λόγω της μοναδικής της ιδιότητας ως κοινωνικά χρήσιμης. Χρήσιμη για πλατφόρμα τυχόν συζητήσεων και προβληματισμών, που δίχως άλλο συνδέονται και με τους σημερινούς καιρούς κι έχουν να κάνουν με θέματα υπαρκτά στο φιλμ, όπως (ταξικός) δωσιλογισμός ή, προοπτικά, μαζικοί διωγμοί κάτω από διάφορες αιτιολογήσεις (ιδεολογία, ριζοσπαστικοποίηση κ.ά.), καθώς και αφύπνιση κι εγρήγορση της αποκαλούμενης σιωπηλής (και μη) πλειοψηφίας. Η ανέλκυση στην επιφάνεια του ιστορικού αυτού γεγονότος δίνει ακόμη εν μέρει απάντηση στην προσπάθεια εξίσωσης ναζισμού - κομμουνισμού που «δημοκρατικοί» απόγονοι δωσίλογων ευαγγελίζονται μέσω Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και υπολοίπων «δημοκρατικών» θεσμών. Βέβαια και μετά την ήττα του ναζισμού υπήρξαν μπόλικα Ποδηλατοδρόμια, που ονομάζονταν, π.χ., Ιππόδρομοι, σε Ελλάδα, Χιλή και όχι μόνο, τα οποία «λειτούργησε» το ίδιο χέρι - κι αυτό ας μην το ξεχνούν οι περιπαθείς Εβραίοι. Πλάι στο καθήκον της διατήρησης της ιστορικής μνήμης, η ταινία προτρέπει και σε «ανυπακοή». Εάν μια διαταγή είναι άδικη, δεν πρέπει να την υπακούμε. Μια «απλή» αδράνεια από πλευράς της γαλλικής αστυνομίας θα ήταν υπεραρκετή να εμποδίσει τους ναζί να ενεργοποιήσουν τα ολέθριά τους σχέδια. Ορίστε μία, ανώτατης τάξης, «ηθική» που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία...