«Σύμφωνα με την ALCO το 54,2% των ερωτηθέντων συμφωνεί με τα μέτρα (...) αλλά σύμφωνα με την Public Issue το 66% τάσσεται κατά των μέτρων (...) Αφού οι εταιρίες συνεννοούνται και βγάζουν όλες μαζί δημοσκοπήσεις στις εφημερίδες δεν γίνεται να συνεννοούνται και στα αποτελέσματα;» (το σχόλιο στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).

Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που ένα εργαλείο, οι δημοσκοπήσεις, χρησιμοποιείται για τη χειραγώγηση των συνειδήσεων. Αυτή τη φορά όμως οι «μετρήσεις» έπαιζαν τόσο πολύ γροθιές με την κοινή λογική που αναγκαστικά προκάλεσαν από γέλιο ως και αγανάκτηση. Καθώς, «κοντός ψαλμός», ήδη γυναίκες που περίμεναν να βγουν στη σύνταξη μαθαίνουν πως πρέπει να μείνουν στη δουλειά άλλα 10 χρόνια, νέοι που ψάχνουν για δουλειά μαθαίνουν πως πρέπει να δουλέψουν με μισθό το επίδομα ανεργίας και όλοι όσοι ζουν με το μεροκάματο το βλέπουν να εξανεμίζεται από την άμεση φορολογία πριν ακόμα φτάσουν στην πόρτα του σούπερ μάρκετ όπου θα πληρώσουν και τους αυξημένους έμμεσους φόρους. Η κυβέρνηση γνωρίζει αυτό που ξέρει κι ο κόσμος όλος: Οτι όλα τα μέτρα αφορούν σε ενίσχυση του κεφαλαίου, αφαίρεση δικαιωμάτων από τους εργαζόμενους. Και πασχίζει με δημοσκοπικές αλχημείες να κερδίσει χρόνο. Η αναμονή όμως για τα λαϊκά στρώματα ισοδυναμεί με θάνατο. Και κανείς δε θέλει να πάει άκλαυτος. Φάνηκε στις μέχρι τώρα κινητοποιήσεις, θα φαίνεται όλο και περισσότερο όσο οξύνεται η ταξική σύγκρουση, τότε που η μόνη πραγματική δημοσκόπηση θα είναι αυτή όπου χιλιάδες και χιλιάδες θα καταθέτουν τη γνώμη τους έμπρακτα στο δρόμο για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για τη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας, για μια ανάπτυξη που δε χωράει τους καπιταλιστές.

«Απαιτείται μεγάλη ανοχή της Πολιτείας για να επιτρέπει σε πολιτικά σχήματα, οργανώσεις, κινήματα και ομάδες ατόμων δραστηριότητα με στόχο να αλλάξουν θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος (...) Κινούνται λοιπόν εκτός των ορίων της νομιμότητας (...) Αλλο να συζητάμε για το ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων και άλλο να εννοούμε αλλαγές που προφανώς σημαίνουν είσοδο στον χώρο των θαυμάτων του άλλοτε ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού» (ο Στ. Ψυχάρης στο ΒΗΜΑ).

Η αστική τάξη δείχνει να ξεχνά πως και το σημερινό Σύνταγμα είναι επίσης προϊόν ανατροπών. Εκφράζει συγκεκριμένους συσχετισμούς σε συγκεκριμένο χρόνο. Πάνω στη βιάση να επιβάλει ως αιώνια την εξουσία της ομολογεί ότι αυτό που δε δέχεται καν σαν συζήτηση είναι η σοσιαλιστική προοπτική. Γνωρίζοντας πως όταν οι συσχετισμοί θα είναι τέτοιοι, κανείς δε θα υπάρχει για να κλάψει για ένα Σύνταγμα που στην εποχή του υπήρξε για να κατοχυρώνει την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εκμετάλλευση.