Στην προσπάθειά τους να απαλλάξουν τον καπιταλισμό, οι αστοί οικονομολόγοι έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι η διεθνής οικονομική κρίση οφείλεται στην κακή διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος και όχι σ' αυτό καθαυτό το σύστημα. Πριν δύο χρόνια, όταν ξέσπασε η κρίση, με σημείο εκκίνησης την κατάρρευση της Liehmann Brothers, προσπάθησαν να την παρουσιάσουν ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τώρα, που η κρίση απλώθηκε σε ολόκληρο το σώμα της οικονομίας, «ανακαλύπτουν» ότι πρόκειται για ...«κρίση χρέους». Κάνουν ό,τι μπορούν για να κρύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα και την πραγματική φύση της κρίσης, ότι, δηλαδή, πρόκειται για καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και προϊόντων. Οτι το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός.

Ηδη, τα στοιχεία των διεθνών οικονομικών οργανισμών διαλύουν και το μύθο περί «κρίσης χρέους».

Πριν από μια βδομάδα ανακοινώθηκε από την επίσημη στατιστική υπηρεσία των Βρυξελλών, την Eurostat, ότι μια χώρα της «ευρωζώνης», η Φινλανδία, βούτηξε ξανά στην ύφεση, ανακοινώνοντας ότι το ΑΕΠ της χώρας υποχώρησε κατά 0,4% στο α΄ τρίμηνο του 2010, ύστερα από πτώση 0,2% στο δ' τρίμηνο του 2009.

Η φινλανδική οικονομία είχε εμφανίσει αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης για 4 συνεχόμενα τρίμηνα, από τον Απρίλη του 2008 έως τον Ιούνη του 2009. Μεσολάβησε ένα τρίμηνο αναιμικής ανάπτυξης (0,5%) και ξαναδιολίσθησε σε αρνητικά επίπεδα.

Το ενδιαφέρον στην περίπτωση της Φινλανδίας έγκειται στο ότι αυτή η σκανδιναβική χώρα, μαζί με το Λουξεμβούργο, είναι οι μόνες χώρες της «ευρωζώνης» που έχουν σήμερα δημόσιο έλλειμμα χαμηλότερο του 3% του ΑΕΠ και χρέος χαμηλότερο του 60% του ΑΕΠ. Δηλαδή, είναι καθόλα εντάξει με τους δείκτες του «Συμφώνου Σταθερότητας» για τα ελλείμματα και το χρέος. Αρα, το υψηλό χρέος και τα μεγάλα ελλείμματα δεν είναι η αιτία της κρίσης.

Η λαθροχειρία που επιχειρούν οι αστοί οικονομολόγοι και οι διεθνείς οργανισμοί, να αποδώσουν, δηλαδή, την κρίση είτε στο χρηματοπιστωτικό τομέα, είτε στο δημόσιο χρέος, αποσκοπεί αφ' ενός να μείνει στο απυρόβλητο η πραγματική αιτία της κρίσης, αφ' ετέρου να δικαιολογηθούν οι πολιτικές και τα μέτρα που εφαρμόζονται. Δηλαδή, τα πάνω από 7,5 τρισεκατομμύρια δολάρια (!) που έδωσαν στις τράπεζες για να σώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ή τα πρωτοφανή αντεργατικά μέτρα για τον περιορισμό (δήθεν) του χρέους και των ελλειμμάτων.

Ετσι, πιο κοντά στην πραγματικότητα (όσον αφορά τις αιτίες της κρίσης) βρίσκονται τα στοιχεία της Eurostat, σύμφωνα με τα οποία ο δείκτης βιομηχανικής παραγωγής στην «ευρωζώνη» παρουσίασε τον περασμένο Μάη τη μεγαλύτερη πτώση από το Νοέμβρη του 2008. Γεγονός που ερμηνεύεται (σε συνδυασμό με τα προβλήματα του χρέους και του ελλείμματος) ως προανάκρουσμα νέας ύφεσης για την «ευρωζώνη», πριν ακόμη συνέλθει από την προηγούμενη.