Πάνε δέκα χρόνια από τότε που μια παρέα μουσικών με αρκετή προϋπηρεσία σε πάλκο και ορχήστρες ξεκινούσε το «ταξίδι» της σ' ένα δικό της «Δρόμο», με «αποσκευές» το μεράκι και την αγάπη της για το καλό λαϊκό τραγούδι. Το συγκρότημα μπουζουκιών «Δρόμος», στη δεκάχρονη πορεία του, απέδειξε ότι όχι μόνο σέβεται το λαϊκό τραγούδι, αλλά και πως διαθέτει την ικανότητα και τη φρέσκια ματιά για τη συνέχιση της μουσικής μας κληρονομιάς, που τόσο υποφέρει στις μέρες μας. Το συγκρότημα αποτελείται από τους Νώε Ζαφειρίδη (μπουζούκι), Γρηγόρη Βασίλα (μπουζούκι), Κώστα Τσεκούρα (κιθάρα), Θοδωρή Κουέλη (κοντραμπάσο), Μιράν Τσαλικιάν (μπαγλαμά) και την Σοφία Εμφιετζή στο τραγούδι. Εχοντας ήδη δύο εξαιρετικές δισκογραφικές δουλειές στο ενεργητικό του, τον ομότιτλο «Δρόμο» και το «Ενα τραγούδι για την Κοκκινιά», το συγκρότημα πρόσφατα παρουσίασε το νέο, τρίτο δίσκο του, με τίτλο «ένα ταξίδι...» (παραγωγή «Δίκτυο»). Περιλαμβάνει 13 λαϊκά τραγούδια, σε στίχους και μουσική του Νίκου Αργυρόπουλου και ενορχήστρωση - μουσική επιμέλεια του Νώε Ζαφειρίδη, που ερμηνεύουν οι Σοφία Εμφιετζή, Αντώνης Αινίτης, Νώε Ζαφειρίδης και Γρηγόρης Βασίλας. Στο δίσκο έπαιξαν οι μουσικοί: Νώε Ζαφειρίδης, Γρηγόρης Βασίλας, Θοδωρής Κουέλης, Κώστας Τσεκούρας, Δημήτρης Γκίνης, Αχιλλέας Παναγούλης και Τζέκυ Σουλκούκη.

Με αφορμή τη δισκογραφική έκδοση, έγινε και η κουβέντα μας με τον δημιουργό των τραγουδιών, Νίκο Αργυρόπουλο, και τους πρωτεργάτες του «Δρόμου», Νώε Ζαφειρίδη και Γρηγόρη Βασίλα, δεξιοτέχνες του μπουζουκιού.

«Οποια κοινωνικά, πολιτικά, συναισθηματικά ερεθίσματα υπήρχαν μέσα μου, ήρθε η ώρα κι έγιναν τραγούδια», λέει ο Νίκος Αργυρόπουλος, μόνιμος κάτοικος εδώ και κάποια χρόνια της Θάσου. Μέχρι το '91 είχε τη «Φραγκοσυριανή» στα Εξάρχεια, ένα χώρο που «προσπάθησε να σεβαστεί αυτό που πέρασε στο λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι, χωρίς να εκπορνευτεί μουσικά και οικονομικά». Με περηφάνια θυμάται τα αφιερώματα στους μεγάλους Μάρκο, Παπαϊωάννου, Τσιτσάνη, τις βραδιές με θεατρικό τραγούδι και τις φοιτητικές με ελάχιστο εισιτήριο... Τώρα, καταθέτει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά - «ήθελα αυτό που δημιούργησα να βγει όμορφο», λέει. «Στο "Δρόμο" βρήκα το παρεΐστικο, που είχαμε παλιά και ολοένα χάνεται στις μέρες μας, βεβαίως τη δεξιοτεχνία των παιδιών που είναι μεγάλοι μουσικοί, καθώς και την ικανότητα ενορχήστρωσης του Νώε, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί και παλιότερα σε ένα μικρό CD. Του έδωσα γύρω στα 30 τραγούδια, από τα οποία αναγκαστικά έπρεπε να διαλέξει κάποια - ο δίσκος περιλαμβάνει δεκατρία κομμάτια». Τι σημαίνει το να γράφει κάποιος σήμερα λαϊκό τραγούδι; Η απάντησή του, αποστομωτική: «Λένε λαϊκό τραγούδι και το βάζουν σε καλούπια - από τότε μέχρι τότε... Δηλαδή, μετά από την περίοδο που λένε, αυτός ο λαός δεν αγαπάει, δεν πονάει, δεν ξενιτεύεται; Μα, ο λαός υπάρχει και τα βιώματά του είναι τα ίδια!». Για τον Ν. Αργυρόπουλο, «το λαϊκό τραγούδι έχει ψιλοταλαιπωρηθεί, το μάσησαν και προσπάθησαν να το εκπορνεύσουν. Ακούς τη "Φραγκοσυριανή" σε ροκ - τζαζ και φοξ τροτ...Δεν έχουμε σήμερα να δώσουμε κάτι δικό μας; Πρέπει να προσπαθήσουμε να γελοιοποιήσουμε αυτά που έδωσαν οι παλιότεροι; Σε διαφημίσεις παγωτών βάζουν την 40ή του Μότσαρτ, σε διαφημίσεις τηλεφωνικών καταλόγων την "Ηρωϊκή" του Μπετόβεν... Υπάρχει εκπόρνευση. Βέβαια, υπάρχει και ο Βαγγέλης Κορακάκης, ακούγονται φωνές που σε τρέχουν στα παλιά και στα καινούρια... Και χαίρομαι που υπάρχει ακόμα το δημοτικό και ρεμπέτικο, και σε στιγμές χαράς και παρέας χαίρεσαι και αγαπάς με τα ίδια τραγούδια...».

«Ο ορισμός του δικού μας σχήματος και το ότι διαρκεί τόσα χρόνια είναι το ότι μπορούμε να πούμε πράγματα που θέλουμε», λέει ο Γρηγόρης Βασίλας αναφερόμενος στο «Δρόμο». «Η μουσική είναι αυτό που δεν μπορώ να πω και στο οποίο είναι αδύνατο να σιωπήσω, είχε πει ο Βίκτωρ Ουγκώ. Είναι πολύ βασική προϋπόθεση για μας ότι με τα χρόνια το σχήμα έγινε ένας κύκλος ανθρώπων, όχι μόνο των μελών του, αλλά και όσων το πλαισιώνουν, ένας δικός μας κόσμος. Ξεκινήσαμε θέλοντας απλά να καλύψουμε τις ανάγκες μας, καταρχήν τις ψυχικές και μετά τις μουσικές. Αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε ένα σχήμα, ώστε έτσι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να αποκοπούμε απ' όλη αυτήν την ιστορία με τα μαγαζιά και τη σκαρταδούρα που υπάρχει. Το σημαντικότερο που προέκυψε ήταν το ότι γίναμε σαν οικογένεια. Στην πορεία άλλοι έφυγαν, άλλοι ήρθαν. Τελικά, ο σκοπός του τώρα φαίνεται. Δείχνει ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε πέρα από τη μουσική. Το σχήμα είναι ένα φάρμακο για μας. Σε οποιαδήποτε αντιξοότητα έρχεται και μας καλύπτει, μας στεγάζει. Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που μας έκανε να υπάρχουμε τόσα χρόνια.

Σ' αυτό το διάστημα αντιμετωπίσαμε τις γνωστές δυσκολίες, που συναντά κάθε μορφή τέχνης σ' αυτήν τη χώρα. Αν δεν είσαι κάπου ενταγμένος, αν δεν είσαι συμβιβασμένος με κάποια πράγματα, είσαι τελείως έξω από το σύστημα. Εμείς είμαστε εσκεμμένα έξω από το σύστημα και τον τρόπο λειτουργίας του. Αυτός είναι ο λόγος που απορρίψαμε προτάσεις συνεργασίας από κάποιες μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες. Εμείς θέλουμε να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο, όχι να τον διασκεδάσουμε. Περίσσεψαν όλα τα προηγούμενα χρόνια αυτός ο τρόπος και η ξεφτίλα στο επίπεδο της διασκέδασης, που συνεχίζεται ακόμα. Εμείς θέλουμε να μιλήσουμε στην ψυχή των ανθρώπων, όχι στα αυτιά τους. Γι' αυτό δεν κάνουμε και εκπομπές στην τηλεόραση, ενώ μας πρότειναν. Αρνούμαστε αυτήν τη διαδικασία και μπορώ να πω ότι τη φτύνουμε κιόλας...».

Το μπουζούκι, με τα χρόνια, «μέσα σ' αυτό το διασκεδαστικό σκηνικό, απέκτησε άλλο ρόλο, έγινε το κερασάκι στην τούρτα, ίσα ίσα για να το δείχνουν», λέει ο Γρ. Βασίλας. Αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος που τα μέλη του συγκροτήματος, έχοντας προσωπική εμπειρία και πορεία σε τέτοιους χώρους, θέλησαν να κάνουν κάτι. «Οχι όμως παίζοντας εμείς μπουζούκι και καλώντας συναδέλφους κιθαρίστες ή μπασίστες να έχουν μειωμένο ρόλο. Θέλουμε όλοι να έχουν ρόλο ομάδας. Εχουμε εισπράξει τη θερμή ανταπόκριση του κόσμου, όμως πάρα πολύς κόσμος παραμένει εγκλωβισμένος, κυρίως επειδή δε γνωρίζει. Δεν υπάρχουν ΜΜΕ, που να υποστηρίζουν τέτοια πράγματα. Απεναντίας, θέλουν να πάψει να υπάρχει το λαϊκό τραγούδι, να πεθάνει. Για τους δίσκους μας συνεργαζόμαστε με μια μικρή εταιρεία, με την οποία έχουμε την ίδια αισθητική. Είμαστε σ' αυτό που θέλουμε εμείς να κάνουμε. Ο συγκεκριμένος δίσκος, με άμεσους στίχους και μουσικές, ήταν στοίχημα για μας, γι' αυτό δόθηκε πάλι μια μικρή αναβολή στο δικό μας υλικό. Είναι δίσκος με λαϊκά τραγούδια και λαϊκή απόδοση».

«Το σχήμα δημιουργήθηκε από την ανάγκη μας να παίξουμε λαϊκό τραγούδι, μ' έναν τρόπο που δεν παίζεται πια, γιατί έχουμε κατακλυστεί από ποπ και λαϊκά - ποπ ακούσματα», λέει ο Νώε Ζαφειρίδης. «Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι με το δικό μας τρόπο, που να αναδείξει και τον ήχο του μπουζουκιού και το καλό λαϊκό τραγούδι. Το μπουζούκι σήμερα, ακόμη κι εκεί που διατείνονται ότι έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι ...γλάστρα, δέσμιο μιας συγκεκριμένης αντίληψης και αισθητικής». Αναφερόμενος στη συνεργασία με τον Ν. Αργυρόπουλο, λέει: «Γράφει αρκετά χρόνια τραγούδια με ένα δικό του τρόπο. Πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν το 2000 - κάναμε ένα ντέμο με τέσσερα κομμάτια - μετά χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε πέρσι που πήγα στη Θάσο. Μου έδωσε τα τραγούδια - είναι λαϊκά, με λαϊκό, άμεσο στίχο - και ανέλαβα να τα φτιάξω για να τα παρουσιάσει ο "Δρόμος"».

Αποτιμώντας τη δεκάχρονη πορεία του συγκροτήματος, λέει πως «η βασική δυσκολία είναι να κρατήσεις ένα σχήμα ενωμένο. Δεν ευδοκιμούν οι ομαδικές προσπάθειες στην Ελλάδα για πάρα πολλούς λόγους. Υπάρχουν αντιξοότητες και όσον αφορά στο χώρο και όσον αφορά το βιοπορισμό. Στο βιοποριστικό θέμα λειτουργεί η λογική του "διαίρει και βασίλευε". Ενας ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου προτιμά να έχει χωριστά μουσικούς παρά ένα σχήμα. Τα πρώτα χρόνια προσπαθήσαμε να βιοποριστούμε με το συγκρότημα και να το κάνουμε πιο γνωστό στον κόσμο. Παίζαμε σε μαγαζιά, σεζόν και μαγαζί, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Οπου μπαίνει ο βιοπορισμός τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα, γίνονται ακόμη μεγαλύτερες εκπτώσεις. Ομως, το σημαντικότερο πρόβλημα είναι το να κρατηθεί ενωμένο ένα σχήμα. Στο δικό μας έχει αλλάξει η σύνθεση πάνω από δύο φορές. Γενικά, στην Ελλάδα, μας νοιάζει πιο πολύ το ιδιωτικό μας συμφέρον παρά το κοινό...».

Παρά τις δυσκολίες, «ο κόσμος είναι πολύ θερμός, ενώ έχουμε πολύ μεγάλη απήχηση στο εξωτερικό. Εχουμε παίξει στη Γαλλία, Κουβέιτ, Συρία, Κίνα - στους Ολυμπιακούς. Σ' αυτές τις συνθήκες συνεχίζουμε να το παλεύουμε. Με τα χρόνια, το συγκρότημα έχει φτιάξει έναν ήχο αναγνωρίσιμο. Εξάλλου, ο χρόνος, αν δε λειτουργήσει εις βάρος σου, λειτουργεί υπέρ σου».