Αυτός που πονάει δεν τροχίζει τη μάχαιρα, ιππεύοντας αφ' υψηλού στο άλογο της εξουσίας - παίρνοντας κεφάλια και ψυχές αθώων ανθρώπων... Κατανοεί, ομονοεί και συμπορεύεται!

Αυτός που πονάει έχει καρδιά, έχει αισθήματα, έχει ευαισθησία και δε στηλιτεύει το δίκιο του φτωχού εργαζόμενου με αρλούμπες και παρλαπίπες.

Το 45% τον ψηφίζει και το υπόλοιπο 55% αποδέχεται με κατανόηση και σύνεση τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που πήρε.

Κάτι τέτοια κάθεται και λέει χωρίς να ντρέπεται, χωρίς καν να κοκκινίζει. Τέτοια η διαστροφή.

Και τα εκατομμύρια των εργαζομένων - και πληγωμένων από τα μέτρα ανθρώπων - που απανωτά απεργούν και διαδηλώνουν, που πονάνε και κοκκινίζουν από οργή και αγανάκτηση σ' όλες τις πόλεις και τα χωριά, αυτοί δεν υπολογίζονται; Δε λαμβάνονται υπόψη, αυτοί είναι αμελητέα ποσότητα; Αυτοί συναινούν;

Πώς τολμά να μιλά για πράγματα προσυμφωνημένα και προαποφασισμένα και να βγάζει τόση χυδαιότητα, αποστροφή και συκοφαντία στην ιερότητα της αλήθειας;

Πώς τολμά να υποτιμά τη νοημοσύνη για τόσο καιρό, τόσων και τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς τον τρόμο της ηλιακής έκρηξης;

Ο τηλέπαθος - σαν άλλος Διγενής - ανατριχιά κι η γη τον ετρομάζει...