Πέμπτη 8 Ιούλη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 32
ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Ρούβλια

Στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, 1967 - 1974, δέχτηκα αρκετές φορές περιφρονητικά, υβριστικά και άλλα σχόλια για τη στάση μου απέναντι σ' εκείνο το καθεστώς.

Στις λεωφόρους, τους δρόμους, τα εστιατόρια, τα καφέ, στον ελληνικό κινηματογράφο, στη Νέα Υόρκη, διάφοροι συμπατριώτες μου, που θεωρούσαν τον εαυτό τους πιο πατριώτη από εμένα και όλους τους άλλους που οργανωμένα ή ιδιωτικά αντιστεκόμασταν με όποιον τρόπο μπορούσε ο καθένας ενάντια στη χούντα, με καθύβριζαν χυδαία.

Με είχαν κατονομάσει "Βουλγάρα" (και των δυο γονιών μου οι ρίζες ήταν από τη Μεσσηνία), μια ρατσιστική μομφή, η οποία κατά τον κατήγορό μου μπορεί να υπονοούσε ότι ήμουν άθεη, ενώ και οι Βούλγαροι ήταν χριστιανοί, "υλισμό" ενώ οι υβριστές μου είχαν πέσει με τα μούτρα στα δολάρια δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες, και "κομμουνισμό" στην ακμή του ψυχρού πολέμου, μια επικίνδυνη στάμπα με συνέπειες.

Μια γυναίκα, τι κρίμα που την έλεγαν Αθηνά, στην Ογδόη λεωφόρο, ανάμεσα στην 43η και 44η οδό, στο Μανχάταν, μια πολύ ελληνική περιοχή τότε, είχε αποπειραθεί να μου τραβήξει τα μαλλιά, υπερβάλλοντας έναν άντρα που με είχε απειλήσει ότι θα μου έβγαζε τα μαλλιά τρίχα - τρίχα.

Με είχε διασώσει το αστυνομικό περιπολικό που ακολούθησε το ταξί που με οδήγησε σπίτι μου.

Ομως όλοι, όχι απλώς με ρωτούσαν αλλά μου έλεγαν με βεβαιότητα, πόσα ρούβλια είχα πάρει;

Τους λυπόμουν γιατί μέσα στο κεφάλι τους είχαν μόνο αέρα κοπανιστό. Τα δολάρια τα είχαν στην τράπεζα...

Μετά την ανατροπή της χούντας επέστρεψα στην Ελλάδα, αφού είχα κάνει αρκετή οικονομική ζημιά στην οικογένεια από την οποία προερχόμουν, δεν εξαργύρωσα τίποτα από την αντιχουντική μου δράση, και βέβαια δεν εξαργύρωσα ούτε ένα... ρούβλι.

Τώρα δεν παίρνω από τις Βρυξέλλες ούτε ένα ευρώ, δεν ξέρω ποιος τα παίρνει, ας ψάξουν οι αρμόδιες αρχές για τις διαρροές και τις αμοιβές.

Η δουλειά μου είναι συγγραφέας και το χρέος μου σαν πολίτης αυτής της χώρας, έχω το συνταγματικό μου δικαίωμα, είναι να εκφράζομαι και να διατυπώνω τη γνώμη μου, όποια και αν είναι, θετική ή αρνητική.

Δεν έγινα παπαγαλάκι, ούτε παπαγάλος από εκείνους που επαναλαμβάνουν τις λέξεις που έμαθαν από την εκκόλαψή τους μέχρι τα εκατό τους χρόνια, που κατεβαίνει η μύτη τους και κλείνει το στόμα τους.

Φαντάζομαι πως ύστερα από μια αρκετά μακριά ζωή που έχω ζήσει, τον περισσότερο χρόνο της τον έχω διαβιώσει διαβάζοντας και γράφοντας, μπορώ σε κάποιο μικρότερο ή μεγαλύτερο ποσοστό να διακρίνω τα παπαγαλάκια και να δω στον ορίζοντα ή στον παγκόσμιο χάρτη, όχι το δρόμο του μεταξιού, αλλά τον δρόμο του ευρώ.

Τα ελαττώματά μου είναι άλλα: Αφησα ατελείωτο το δρόμο του μεταξιού, δεν ολοκλήρωσα την πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και παραστράτησα στους δρόμους του Χέμινγουεϊ, που προσπάθησα να ακολουθήσω τ' αχνάρια τους.

Κάποιος αριθμολόγος, το έγραψα και άλλοτε, μου είπε ότι δεν έχω κοινή λογική και αγνοώ την αξία του χρήματος.

Μου το έχει πει πριν από αυτόν η ζωή.


Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ