Την πολιτική του μίσους εξακολουθεί να επιλέγει η ινδική κυβέρνηση στο Κασμίρ, στα ευαίσθητα σύνορα με το Πακιστάν και την Κίνα, σε μία περιοχή ιδιαίτερου γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος, διατηρώντας και υποδαυλίζοντας εντάσεις μεταξύ μουσουλμάνων που κυριαρχούν στην περιοχή και ινδουιστών, που αποτελούν την πλειοψηφία της χώρας. Οι εθνοτικές συγκρούσεις στην περιοχή του Κασμίρ που συντηρούνται επί δεκαετίες, εμπλέκουν άμεσα και το Πακιστάν, που έχει μέρος της περιοχής. Οι αυτονομιστικές δυνάμεις του Κασμίρ απαιτούν την ανεξαρτησία τους από το ινδικό κράτος, ζητώντας το «δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση», οργανώνοντας το τελευταίο διάστημα καθημερινές απεργίες και κινητοποιήσεις, που καταδικάζουν τη στάση της ινδικής κυβέρνησης απέναντι στην περιοχή του Κασμίρ, κατηγορώντας την για δολοφονίες μουσουλμάνων και καταπάτηση των δικαιωμάτων των μουσουλμανικών πληθυσμών.

Η ινδική κυβέρνηση εδώ και χρόνια επιλέγει να αθωώνει εκτελεστές μουσουλμάνων στην περιοχή του Κασμίρ, ιδιαίτερα όταν αυτοί ανήκουν στις δυνάμεις ασφαλείας και δρουν στα πλαίσια της κρατικής καταστολής. Οι πλέον πρόσφατες κινητοποιήσεις ξεκίνησαν με αφορμή τη δολοφονία ενός νεαρού από το Κασμίρ, με τους αυτονομιστές να κατηγορούν τις ινδικές παραστρατιωτικές δυνάμεις και κατέληξαν σε περισσότερους από 50 νεκρούς, σε διάστημα ενός μήνα. Οι αυτονομιστικές δυνάμεις από την πλευρά τους υποστήριζαν ότι θα αποφύγουν κάθε εμπλοκή σε βίαια επεισόδια, κάνοντας λόγο για ειρηνικές κινητοποιήσεις, παραλύοντας το Κασμίρ από τις καθημερινές απεργίες και διαδηλώσεις σε περιοχές όπως η Σριναγκάρ, παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας που επιχείρησε να επιβάλλει η κυβέρνηση.

Ωστόσο, οι ινδικές αρχές επέλεξαν για ακόμα μία φορά να οξύνουν την κατάσταση, με διαταγές στις δυνάμεις ασφαλείας που βρέθηκαν απέναντι στους διαδηλωτές να πυροβολούν «όποιον αντιστέκεται». Αποτέλεσμα ήταν να ενισχυθούν οι θέσεις των αυτονομιστών και να σκοτωθούν περισσότεροι από 50 νεαροί μουσουλμάνοι διαδηλωτές, ενώ ο Ινδός πρωθυπουργός Μανμόχαν Σινγκχ καλούσε τους κατοίκους του Κασμίρ να «στηρίξουν την ηρεμία και τη σταθερότητα» και να συμβιβαστούν με μεγαλύτερη «αυτονομία». Στο παιχνίδια μπήκε και το Πακιστάν, που ζήτησε από την Ινδία να σεβαστεί τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς.

Το Νέο Δελχί κατηγορεί το Πακιστάν άμεσα για υποκίνηση των κινητοποιήσεων και της έντασης στην περιοχή του Κασμίρ, υποστηρίζοντας ότι το Ισλαμαμπάντ επιχειρεί να δημιουργήσει αστάθεια στην περιοχή, ενισχύοντας τις αυτονομιστικές τάσεις, προκειμένου να επεκτείνει τα σύνορά του.

Στην πραγματικότητα και στην περιοχή του Κασμίρ αναπτύσσονται γεωπολιτικά παιχνίδια και στρατηγικά συμφέροντα που χρησιμοποιούν τους τοπικούς πληθυσμούς, μέσω των εθνοτικών ή θρησκευτικών διαφορών. Οι αυτονομιστικές δυνάμεις που σε αρκετές περιπτώσεις χαρακτηρίζονται «τρομοκρατικές οργανώσεις» ενισχύουν συνεχώς τη δύναμή τους, σε μία ιδιαίτερα ευαίσθητη περιοχή στα σύνορα με το Πακιστάν, όπου ήδη μαίνεται ένας ακήρυχτος πόλεμος ως συνέπεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Αφγανιστάν.

Το Κασμίρ ζει σκόπιμα υποβαθμισμένο από την ινδική κυβέρνηση, με τα δικαιώματα των τοπικών πληθυσμών και τις ελευθερίες να καταστρατηγούνται επί μονίμου βάσεως, δίνοντας βάση ανάπτυξης σε διάφορες αυτονομιστικές δυνάμεις με θρησκευτικό και μη υπόβαθρό, τη στιγμή που ο ινδικός στρατός έχει το ελεύθερο να επιβάλλει απαγορεύσεις κυκλοφορίας, να βιάζει και να δολοφονεί διατηρώντας την κατάσταση εκρηκτική.

Το ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό) έχει επανειλημμένως εκφράσει την αντίθεση του στην πολιτική της κυβέρνησης όσον αφορά το Κασμίρ, καταδικάζοντας την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των μουσουλμανικών πληθυσμών και τη δράση του στρατού στην περιοχή, καλώντας το λαό της περιοχής σε ενότητα. Η συντηρούμενη ένταση στο Κασμίρ είναι αποτέλεσμα των συμφερόντων που αναπτύσσονται στην ευρύτερη περιοχή με το λαό να πρέπει να δώσει τη μάχη με ταξικά κριτήρια, σε μία χώρα όπως η Ινδία, που η φτώχεια πλήττει τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, με τις τιμές βασικών προϊόντων να έχουν ραγδαία αύξηση, με αποτέλεσμα να καθίστανται απαγορευτικά για τους περισσότερους εργαζόμενους, που αμείβονται με εξευτελιστικές αμοιβές, ενώ την ίδια στιγμή χαρακτηρίζεται ως ένα από τα ταχύτερα αναπτυσσόμενα κράτη. Μία χώρα που ο λαός πουλά ζωτικά όργανα για να επιβιώσει και την ίδια στιγμή υπογράφει συμφωνίες δισεκατομμυρίων, διατηρεί πυρηνικά και αναλαμβάνει δράση υπέρ των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, απαιτείται η ταξική λαϊκή ενότητα, χωρίς ο λαός με τις εθνοτικές και θρησκευτικές αντιπαραθέσεις να πέφτει θύμα του «διαίρει και βασίλευε» που επιχειρεί η πλουτοκρατία στην Ινδία και ο διεθνής ιμπεριαλισμός.