Η «πιο δύσκολη χρονιά» στην εκπαίδευση ξεκίνησε και είναι προϊόν της κυβερνητικής εμμονής στην αντιλαϊκή - αντιεκπαιδευτική πολιτική που επιβάλλουν ΕΕ - πλουτοκρατία - ΔΝΤ. Η υπουργός Παιδείας μίλησε πρόσφατα για 2.645 κενά στα σχολεία (1.779 στη Δευτεροβάθμια και 866 στην Πρωτοβάθμια). «Λέει ψέματα συνειδητά! Πάνω από 4.500 εκπαιδευτικοί λείπουν από τα σχολεία», επισημαίνει η Πανελλαδική Γραμματεία Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ, με ανακοίνωσή της.

• Σύμφωνα ακόμα και με τα στοιχεία της «φιλικής» της ΔΟΕ τα κενά στην Πρωτοβάθμια είναι 1.328 σε 27 μόνο από τις συνολικά 58 περιφέρειες. Χαρακτηριστικό είναι ότι μέσα σ' αυτές τις 27 περιοχές, δεν περιλαμβάνονται οι μεγάλες περιφέρειες της Αθήνας, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, όπου η κατάσταση είναι κατά γενική ομολογία τραγική. Αρα ο συνολικός αριθμός είναι στην πραγματικότητα τουλάχιστον 2.000.
• Στη Δευτεροβάθμια, σε 12 μόνο από τις σχεδόν 80 περιφέρειες τα κενά είναι 1.107 (π.χ. στη Β' Αθήνας 489, στη Δυτ. Αττική 114, στο Ρέθυμνο 82, στα Δωδεκάνησα πάνω από 100, στη Σάμο 70 κλπ.). Επομένως ο συνολικός αριθμός των κενών στη Δευτεροβάθμια ξεπερνάει τα 2.500.
• Να σημειωθεί ότι 8.000 εκπαιδευτικοί πρόκειται να συνταξιοδοτηθούν στις αρχές του Οκτώβρη 2010, ανεβάζοντας έτσι τον συνολικό αριθμό των πραγματικών κενών πάνω από τις 12.000!!!

Η Πανελλαδική Γραμματεία Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ υπογραμμίζει με ανακοίνωσή της:

«Η υπουργός αντί να έχει φροντίσει να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα που τα γνώριζε από νωρίς, κόμπαζε ότι "τη δυσκολότερη χρονιά κάναμε το καλύτερο ξεκίνημα". Το χειρότερο είναι ότι για να κάνουν αυτό το "καλύτερο" έχουν κάνει άνω κάτω τα σχολεία και τους γονείς. Με 50% μείωση των διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών. Με συμπτύξεις τμημάτων, ώστε να γίνουν 26άρια και 27άρια. Με 35άρια και 37άρια τμήματα εκεί που δεν υπάρχουν αίθουσες. Με πιέσεις στους διευθυντές και στους συλλόγους διδασκόντων να αφήσουν κατά μέρος τα παιδαγωγικά κριτήρια και τα ολιγομελή τμήματα και να υποταχτούν στις επιταγές του μνημονίου, μέσω των προϊσταμένων τους. Με την κατάργηση δεκάδων τμημάτων και την ουσιαστική κατάργηση μ' αυτόν τον τρόπο οργανικών θέσεων. Με τη δημιουργία έτσι υπεραριθμιών ακόμα και σε μόνιμους εκπαιδευτικούς που τους μετακινούν όπου θέλουν. Με μετακινήσεις εκπαιδευτικών απ' τη Δευτεροβάθμια στην Πρωτοβάθμια. Με μετακινήσεις μαθητών από το ένα σχολείο στο άλλο για να γεμίζουν τα τμήματα. Με εφαρμογή ελαστικών ωραρίων ακόμα και σε μόνιμους εκπαιδευτικούς. Με παραβίαση των ωραρίων και λειτουργία των σχολείων με ένα σωρό κενά, αλλά με κανονικό σχόλασμα.

Μια εικόνα που για όσους ζουν αυτές τις μέρες μέσα στα σχολεία μοιάζει με "αλαλούμ", αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα πρώτα δείγματα γραφής του "νέου τους σχολείου". Οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, οι μαθητές δεν πρέπει να αλλάξουν το βασικό τους κριτήριο που δεν είναι άλλο από την ικανοποίηση των μορφωτικών και κοινωνικών τους αναγκών. Αυτό πρέπει να θεωρείται αυτονόητο.

Το παιδαγωγικά αυτονόητο για μας είναι λίγα παιδιά στην τάξη (κάτω από 20) και πρόσθετοι μόνιμοι διορισμοί για την κάλυψη όλων των κενών.

Το εργασιακά αυτονόητο είναι κανένας εκπαιδευτικός με ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Το διοικητικά αυτονόητο είναι απόφαση για όλα αυτά παίρνουν οι σύλλογοι διδασκόντων.

Το συνδικαλιστικά και πολιτικά αυτονόητο είναι: Ανυπακοή κι απειθαρχία με συλλογικές αποφάσεις των συνδικαλιστικών μας οργάνων και των συλλόγων διδασκόντων. Κανένας εκπαιδευτικός να μην μπει σε τμήματα των 25-30 μαθητών.

O καθένας ας αναλάβει την ευθύνη του απέναντι στη ζωή του. Τα δικά τους "κριτήρια" δε μας αφορούν... Να μην πληρώσουν "τα σπασμένα" της κρίσης οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές και οι γονείς!».