Πάγια αξίωση του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου αποτελούσε ο νόμος για την απελευθέρωση των οδικών εμπορευματικών μεταφορών, που πρόσφατα ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και είχε ως αποτέλεσμα τον απεργιακό ξεσηκωμό του συνόλου των μικρομεσαίων και αυτοαπασχολούμενων μεταφορέων σ' ολόκληρη την Ελλάδα. Τη στιγμή που τα κυβερνητικά στελέχη και το σύνολο του αστικού Τύπου εμφανίζονται ως υπερασπιστές του δικαιώματος κάθε «πολίτη» να εισέρχεται στο επάγγελμα του μεταφορέα, στην πραγματικότητα υπερασπίζονται τα συμφέροντα βιομηχάνων - μεγαλεμπόρων που αναζητούν εναγωνίως ζωτικό χώρο επένδυσης των κεφαλαίων τους και αύξησης των κερδών τους. «Καταπίνοντας» κυριολεκτικά τα «μικρά ψάρια» του κλάδου, τους μικρομεσαίους και αυτοαπασχολούμενους φορτηγατζήδες, που δανείστηκαν από τα νόμιμα τοκογλυφικά ιδρύματα, τις τράπεζες δηλαδή, μέχρι «το λαιμό», για την απόκτηση μισής ή μίας άδειας, μέσω της «μαύρης» αγοράς, που σε γνώση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και των δικών τους ανθρώπων στην «πιάτσα», λειτουργούσε όλα αυτά τα χρόνια. Ολοι αυτοί αποτελούν την «επάρατη συντεχνία» που οι γνωστοί παπαγάλοι των ΜΜΕ αποκαλούν «βαρόνους» και η κυβέρνηση τους επιστράτευσε, επίταξε τα οχήματά τους και προσφάτως τους απειλεί με αφαίρεση της άδειας και φυλάκιση, επειδή αρνούνται να γονατίσουν και να πούνε «σφάξε με αγά μου να αγιάσω»...

Η «απελευθέρωση» των οδικών εμπορευματικών μεταφορών προβλέπεται από την Κοινοτική Οδηγία 96/26, της 29ης τους Απρίλη του 1996, που υιοθέτησαν από κοινού τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ. Ανάμεσα στις υποχρεώσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση απέναντι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ενωση, έτσι όπως καταγράφονται στο μνημόνιο, ήταν και η «μεταρρύθμιση» στις οδικές εμπορευματικές μεταφορές, σύμφωνα με την οποία πρέπει να αρθούν οι περιορισμοί που δεν προβλέπονται στην παραπάνω οδηγία, σχετικά με την είσοδο στο επάγγελμα των οδικών μεταφορών εμπορευμάτων και τις ελάχιστες σταθερές τιμές. Καθορίζεται, επίσης, και το ανώτατο χρονικό όριο εφαρμογής του μέτρου: Σεπτέμβρης του 2010! Αξίζει ένα μεγάλο «μπράβο» το ΠΑΣΟΚ που... εντός χρονοδιαγράμματος, κατέστρεψε οικονομικά, μερικές χιλιάδες μικρούς επαγγελματίες... Είναι και αυτή μια απόδειξη ότι το μνημόνιο έρχεται να επισπεύσει την εφαρμογή αντιλαϊκών αποφάσεων που είχαν παρθεί στο πλαίσιο της ΕΕ και τώρα στο φόντο της συμφωνίας ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΔΝΤ, η κυβέρνηση προχωρά στην υλοποίησή τους.

Μέχρι σήμερα, και σύμφωνα με τα στοιχεία μελέτης της Hellastat που δημοσιοποιήθηκε το Νοέμβρη του 2009, ο εγχώριος κλάδος των μεταφορών είναι διασπασμένος σε πολυάριθμες μικρές επιχειρήσεις, με τις 5 μεγαλύτερες εταιρείες να κατέχουν το 20% του συνολικού μεταφορικού έργου, αλλά σε επίπεδο κερδών προ φόρων η συγκέντρωση είναι μεγαλύτερη, καθώς το ποσοστό που συγκεντρώνουν αυτές οι 5 επιχειρήσεις διαμορφώνεται σε 34,2%. Η μελέτη βασίστηκε σε στοιχεία 370 επιχειρήσεων, με έδρα την Ελλάδα, οι οποίες κατέγραφαν στην κορυφή της λίστας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν την απαγόρευση χρήσης ιδιόκτητου στόλου οχημάτων, η οποία τις ανάγκαζε σε «εξάρτηση» από το κλειστό επάγγελμα του μεταφορέα.

Το ίδιο ακριβώς «πρόβλημα» καταγράφεται και σε παλιότερη μελέτη του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών, τον Απρίλη του 2007, στην οποία θεωρείται απαραίτητη η πλήρης απελευθέρωση του κλάδου των μεταφορών, αφού μια τέτοια ρύθμιση θα επέφερε στους βιομηχάνους υποχώρηση του λειτουργικού κόστους των επιχειρήσεών τους κατά 2,5% - 4,5% σε ετήσια βάση. Στην ίδια έκθεση, οι βιομήχανοι ζητούσαν εκτός από την πλήρη «απελευθέρωση» των οδικών μεταφορών και μια σειρά άλλων συμπληρωματικών μέτρων όπως: Κρατικές ενισχύσεις για την εισαγωγή «καινοτομιών» στον κλάδο, κρατικά προγράμματα για Ερευνα και Ανάπτυξη σχετικά με τις μεταφορές, επιδοτήσεις των καυσίμων, επιδοτήσεις των διοδίων.

Ο σχετικός νόμος, που προώθησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ικανοποίησε τη βασική τους επιδίωξη που ήταν η «απεξάρτησή» τους από το κλειστό επάγγελμα του μεταφορέα. Προβλέπει επίσης επιδοτήσεις με κρατικό χρήμα, μέσω του αναπτυξιακού νόμου, και για την αντικατάσταση παλιότερων οχημάτων με σύγχρονα «οικολογικά». Στο άμεσο μέλλον σίγουρη θα πρέπει να θεωρείται επίσης η καταβολή «ζεστού» χρήματος για την ικανοποίηση και των άλλων απαιτήσεων, όπως φτηνά καύσιμα - κατά το παράδειγμα των εφοπλιστών - εκπτώσεις στα διόδια και ό,τι άλλο προκύπτει από την πολιτική «στήριξης της επιχειρηματικότητας» που ακολουθεί η κυβέρνηση.

Από τις πρώτες μέρες που ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις, άρχισαν να ξεχωρίζουν και τα αντικρουόμενα συμφέροντα που υπάρχουν μέσα και σε αυτήν την επαγγελματική ομάδα. Ετσι, τον περασμένο Ιούλη στην πρωτοκαθεδρία του αγώνα, εμφανίζεται η επίσημη συνδικαλιστική ηγεσία, η οποία «διαπραγματεύεται» με την κυβέρνηση, έχοντας ως προφανή σκοπό, να τελειώνει με την κινητοποίηση όσο το δυνατόν πιο σύντομα, θέλοντας βέβαια και για λόγους «προσωπικής τιμής» να αποσπάσει ορισμένα «κέρδη» για τον κλάδο που εκπροσωπεί. Η διαφοροποίηση στη βάση των αντικρουόμενων οικονομικών συμφερόντων εντός της επαγγελματικής ομάδας των φορτηγατζήδων γίνεται ξεκάθαρη, όταν η ηγεσία του υπουργείου Μεταφορών, στην ουσία αποδέχεται τις προτάσεις των επίσημων συνδικαλιστών και εμφανίζει μια σειρά «βελτιωτικών» τροπολογιών στο αρχικό νομοσχέδιο.

Η συντριπτική πλειοψηφία της βάσης απορρίπτει αυτές τις προτάσεις, αφού «νιώθει» ότι η φορολογική απόσβεση της αξίας της άδειας που προτείνει το υπουργείο Μεταφορών, η ένταξη στον αναπτυξιακό νόμο και οι υπόλοιπες «αποσπάσεις», που «πέτυχαν» για λογαριασμό τους οι επίσημοι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι, δεν αφορούν αυτούς αλλά τους ισχυρούς «συναδέλφους» τους, που πράγματι έχουν και την οικονομική επιφάνεια για να ενταχθούν στο ΕΣΠΑ και διαθέτουν εξασφαλισμένο μεταφορικό έργο, άρα και έσοδα, ώστε να αποσβέσουν την αξία των αδειών που κατέχουν. «Τι φορολογική απόσβεση θα κάνω, άμα δεν έχω δουλειά», λέγανε οι μεροκαματιάρηδες φορτηγατζήδες και απαιτούσαν συνέχιση της απεργίας.

Γι' αυτούς, η άδεια του φορτηγού είναι η θέση εργασίας τους, γνωρίζουν ότι με την αναγκαστική σύσταση ΑΕ και ΕΠΕ, όπως προβλέπει ο σχετικός νόμος, θα μετατραπούν άμεσα σε μικρομετόχους και σύντομα σε φτηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό, με μισθούς και εργασιακά δικαιώματα «γαλέρας».

Με την έναρξη της δεύτερης φάσης της απεργιακής κινητοποίησης, ο έλεγχος πέρασε στα χέρια της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα, στην οποία συσπειρώθηκαν τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία του κλάδου, που συμμετείχαν νύχτα - μέρα στα μπλόκα. Τα ανούσια «αλισβερίσια» της επίσημης συνδικαλιστικής πλειοψηφίας με την κυβέρνηση, έγινε καθαρό στους βιοπαλαιστές φορτηγατζήδες και βυτιοφορείς, ότι μοναδικό στόχο είχαν την εκτόνωση των αγωνιστικών τους διαθέσεων. Ηθελαν να τους στείλουν σπίτι τους «άκλαυτους». Ηταν και αντικειμενικό να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού αλλιώς συμμετέχει στην απεργία αυτός που έχει μια άδεια και αλλιώς αυτός που έχει πέντε, δέκα ή και περισσότερες.

Παράλληλα με τους «ηγέτες» τους, οι μικροϊδιοκτήτες ήρθαν αντιμέτωποι ταυτόχρονα με τον αποκρουστικό κυβερνητικό αυταρχισμό, τη βρώμικη προπαγάνδα και τη συκοφαντία της συντριπτικής πλειοψηφίας των αστικών ΜΜΕ και φυσικά τους βιομηχάνους και μεγαλεμπόρους, που αδημονούν εδώ και χρόνια για την εφαρμογή της «απελευθέρωσης» των οδικών εμπορευματικών μεταφορών. «Βρισκόμαστε σε άθλια οικονομική κατάσταση» και «πίσω μας έχουμε σπίτια που κλαίνε», δήλωναν στον «Ρ» απεργοί, βλέποντας έπειτα από τρεις βδομάδες απεργίας ότι μόνη της μια επαγγελματική ομάδα, όση γενναιότητα ή αγωνιστικό πείσμα κι αν διαθέτει, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να αντιπαρατεθεί με το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - πλουτοκρατίας - συμβιβασμένων συνδικαλιστών και να νικήσει. Ενδεικτικό από αυτήν την άποψη είναι ότι οι μικροϊδιοκτήτες φορτηγών, που όλες αυτές τις μέρες βρέθηκαν στο στόχαστρο της κυβερνητικής επίθεσης και της υπονόμευσης του αγώνα τους από τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, αξιολόγησαν ιδιαίτερα θετικά τη συμπαράσταση που βρήκαν από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της ΠΑΣΕΒΕ.

Βέβαια, την ίδια στιγμή, που αυτοί αγωνίζονταν στα απεργιακά μπλόκα για το ψωμί τους, τα «κοράκια», που η κυβερνητική προπαγάνδα σκόπιμα ταυτίζει με το σύνολο των φορτηγατζήδων, βρήκαν την ευκαιρία να «χτυπάνε» δουλειές, που ήταν «κλεισμένες» από μεροκαματιάρηδες φορτηγατζήδες, ενώ και οι εταιρείες - πελάτες τους ξεκαθάριζαν ότι αν δεν προσέλθουν σύντομα να εκτελέσουν το μεταφορικό έργο που είχαν συμφωνήσει, θα «έσπαγαν» τις συμφωνίες.

Το μεγαλύτερο, μέχρι στιγμής, κέρδος αυτού του αγώνα ήταν η ανάδειξη της ΣΕΑ. Αυτό το στοιχείο είναι κάτι που πρέπει να κρατήσουν και να διαφυλάξουν οι μικροϊδιοκτήτες του κλάδου, γιατί ο αγώνας τους δεν τελείωσε, ακόμη και μετά την όποια προσωρινή αναδίπλωση μπορεί να επιχειρήσουν. Τα συντονιστικά όργανα που προκύπτουν μέσα από τις αυθεντικές αγωνιστικές διεργασίες, η αλληλεγγύη του εργαζόμενου λαού και η συνάντηση των επιμέρους κινημάτων σε ένα ενιαίο μέτωπο, μπορεί να έχει αποτελέσματα και προοπτική.