Οπως σημειώνει ο Θάνος Κωνσταντινίδης (Απόσπασμα από το «Γιώργος Μπουζιάνης και οι Φίλοι του Μπουζιάνη», ανάτυπο, Μουσείο Μπενάκη 2006), «θυμάμαι καλά τον Γιώργο Μπουζιάνη. Με την απέραντη καλοσύνη και απλότητά του. Με συνείδηση της αξίας του, αλλά και περισσή μετριοφροσύνη. Τον θαυμάσιον άνθρωπο. Με το διαπεραστικό του βλέμμα, που σε κοιτούσε στα μάτια. Την αγάπη στους συναδέλφους του, ιδίως τους νέους. Με ξεχωριστή αγάπη στα μικρά παιδιά. "Δεν υπάρχει πιο συγκινητικό από τα αθώα μάτια ενός μικρού παιδιού που σε κοιτάζουν". Η θερμή υποδοχή όσων αγαπούσε στο σπίτι του. Την παραμονή, πάντα, για λίγη ώρα στο πρώτο δωμάτιο. Για προσωπική επαφή, πριν ανοίξει την πόρτα του εργαστηρίου. Και το εγκάρδιο ξεπροβόδισμα στην εξώπορτα, κουνώντας σαν παιδί τα χέρια του, όταν έφευγαν...».