Η ΕΑΒ ιδρύθηκε το 1975. Οπως η ίδια η εταιρεία αναφέρει στο εταιρικό της προφίλ, κύρια αποστολή της ήταν η «παροχή υπηρεσιών και προϊόντων προς υποστήριξη των πτητικών μέσων των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων». Η εταιρεία επισκευάζει το σύνολο των αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας, αλλά επίσης αναλαμβάνει τα ελικόπτερα του Λιμενικού και του Στρατού Ξηράς, καθώς και τα πυροσβεστικά αεροσκάφη. Επιπλέον, έχει τη δυνατότητα ανάπτυξης, σχεδίασης και κατασκευής ηλεκτρονικών, οπτικοηλεκτρονικών και τηλεπικοινωνιακών προϊόντων για στρατιωτική, αλλά και πολιτική χρήση (π.χ. κρυπτοφωνικές συσκευές και πομποδέκτες).

Η δραστηριότητά της δεν περιορίζεται εκεί, αλλά απλώνεται και στις αεροκατασκευές: «Τόσο στην πολιτική όσο και στην πολεμική βιομηχανία η τεχνογνωσία της ΕΑΒ είναι εξαιρετικά σημαντική», εξηγεί ο Η. Κατσούλας. Για παράδειγμα, κατασκευάζει πόρτες αεροσκαφών για λογαριασμό μεγάλων εταιρειών (π.χ. της AIRBUS). Εχει τη δυνατότητα εργοστασιακής συντήρησης κινητήρων όπως ο «Τ56» και ο «Μ53», αποτελώντας ένα απ' τα λίγα εξουσιοδοτημένα κέντρα στον κόσμο, αλλά και κινητήρες των πολεμικών αεροσκαφών «F16», «F110» και «F129». «Είναι από τους λίγους κατασκευαστές στον κόσμο του "F16" και φτιάχνει το 1/3 του αεροσκάφους, ενώ αντίστοιχα κατασκευάζει μεγάλο μέρος του μεταγωγικού "C130J"», μας λέει ο Χρ. Ζυγογιάννης. Εξαιρετική σημασία έχει και το γεγονός ότι στην ΕΑΒ λειτουργεί εκπαιδευτικό κέντρο τεχνικής εκπαίδευσης, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα να διατηρείται ένα υψηλό επίπεδο τεχνογνωσίας. «Από τότε που η ΕΑΒ ανέλαβε την επισκευή των πυροσβεστικών πτητικών μέσων, υπάρχει 100% ετοιμότητα και κάλυψη», μας εξηγεί ο Χρ. Ζυγογιάννης, αναδεικνύοντας τις τεράστιες δυνατότητες.

Σε αυτό το πλαίσιο έχει αναπτυχθεί ξεχωριστός τομέας έρευνας και ανάπτυξης. Μας λέει ο Χρ. Ζυγογιάννης: «Προς τα τέλη της δεκαετίας του '80, η ΕΑΒ είχε τη δυνατότητα να αναπτύξει δικό της μη επανδρωμένο αεροσκάφος (RPV) και στα μέσα της δεκαετίας του 2000 δικό της σύστημα αντιμέτρων (σ.σ.: ειδικό σύστημα στα αεροσκάφη). Ειδικά το τελευταίο είχε δοκιμαστεί με επιτυχία. Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν προχώρησε, διότι δεν άφησαν τα διεθνή μονοπώλια του κλάδου την ΕΑΒ να αναπτύξει πλήρως τις παραγωγικές της δυνατότητες, τόσο στην πολεμική όσο και στην ειρηνική βιομηχανία. Είναι ενδεικτικό ότι την ίδια περίοδο, στα τέλη της δεκαετίας του '80, η ΕΑΒ ήδη κατασκεύαζε ανεμογεννήτριες».

Ενώ η ΕΑΒ παρουσιάζει ένα σύνολο δραστηριοτήτων με την κατάκτηση υψηλής τεχνογνωσίας, που θα μπορούσε να συνεισφέρει - ως στρατηγικού χαρακτήρα επιχείρηση - όχι μόνο στην άμυνα της χώρας, αλλά συνολικά στη βιομηχανική ανάπτυξη, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αντιθέτως, οδηγούν την ΕΑΒ, όπως και συνολικά την αμυντική βιομηχανία της χώρας σε συνειδητή υποβάθμιση, εξυπηρετώντας τους γενικότερους μονοπωλιακούς σχεδιασμούς του κλάδου. «Η σταδιακή υποβάθμιση έχει αρχίσει από τη δεκαετία του '90, όταν η ΕΑΒ μεταφέρθηκε από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας στο υπουργείο Οικονομικών. Τότε μπήκε και η λογική του μάνατζερ. Από τότε όλα μετράνε με βάση τα οικονομοτεχνικά κριτήρια, δηλαδή με λογική κόστους. Αλλά τι μπορεί να σημαίνει κόστος σε μια τέτοια εταιρεία; Δηλαδή, αν ένα καλοκαίρι συντηρήσουμε τα αεροπλάνα και δεν υπάρχουν φωτιές, θεωρείται κόστος;», μας λέει ο Χρ. Ζυγογιάννης. «Ηδη - συνεχίζει - το 2000, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, έγινε μια πρώτη προσπάθεια αποκρατικοποίησης της ΕΑΒ».

Βασικό στοιχείο της υποβάθμισης είναι η έλλειψη προσωπικού και η σκόπιμη άρνηση της κυβέρνησης να προχωρήσει στις απαιτούμενες προσλήψεις. Ο Ηλ. Κατσούλας μας λέει: «Το 2005 οι διαπιστωμένες ελλείψεις, λόγω συνταξιοδότησης, έφταναν τους 511 εργαζόμενους και η ανάγκη για προσλήψεις ήταν εμφανέστατη. Από αυτές έγιναν οι μισές. Ωστόσο, μόνο πέρσι, συνταξιοδοτήθηκαν άλλοι 165 και φέτος έχουν ήδη συνταξιοδοτηθεί πάνω από 400 εργαζόμενοι. Σύμφωνα, δε, με τις εκτιμήσεις της ίδιας της εταιρείας, τα επόμενα δύο χρόνια (μέχρι το τέλος του 2012) θα έχουν βγει στη σύνταξη άλλοι 500 εργαζόμενοι». Και ο Χρ. Ζυγογιάννης προσθέτει: «Από 3.200 εργαζόμενοι που ήταν στις αρχές της δεκαετίας, το 2012 θα έχουν απομείνει μόλις 1.500!».

«Την ίδια περίοδο, στις αρχές του 2000, άρχισαν να έρχονται και οι πρώτοι υποκατασκευαστές, δηλαδή οι εργολάβοι, μέσα στην ΕΑΒ», σημειώνει ο Χρ. Ζυγογιάννης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το πώς διαμορφώθηκε η εργολαβική δραστηριότητα σε έναν τομέα στρατηγικής σημασίας, όπως η ΕΑΒ. «Οι εργολαβίες ξεκίνησαν από την καθαριότητα, τη συσκευασία, τη συντήρηση και το εστιατόριο. Σήμερα, οι εργολαβικές δραστηριότητες έχουν επεκταθεί σε ένα μεγάλο φάσμα του κατασκευαστικού τομέα», συνεχίζει το μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στην ΕΑΒ. Σήμερα, λοιπόν, όπως μας εξηγούν οι εργαζόμενοι, για κάθε κατασκευαστικό έργο που προκύπτει η μόνη «λύση» είναι η παράδοση του έργου σε εργολάβους. «Την ίδια στιγμή όμως», συνεχίζει ο Χρ. Ζυγογιάννης, «έχει αντίστοιχα περιοριστεί και ο φόρτος παραγγελιών που δέχεται η ΕΑΒ από τις Ενοπλες Δυνάμεις».

Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλης αυτής της συνειδητής «φθοράς» που υπόκειται η ΕΑΒ; Τα όσα μας λένε οι εργαζόμενοι είναι ενδεικτικά:

• Κινητήρες που θα μπορούσαν να γίνουν στην ΕΑΒ, όπως «F110», ήδη δίνονται σε άλλες εταιρείες του εξωτερικού, με αποτέλεσμα τη μείωση των εργασιών συντήρησης που αφορούν την Πολεμική Αεροπορία.
• Αυτή τη στιγμή η ΕΑΒ έχει ανεκτέλεστο έργο που αγγίζει τα 625 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με την ίδια τη διοίκηση.
• Χάνεται απαραίτητη τεχνογνωσία, με τη μη αναπλήρωση των εξειδικευμένων εργαζομένων που συνταξιοδοτούνται.
• Ολόκληρα τμήματα υπολειτουργούν. Για παράδειγμα, συνεργείο 15 ατόμων γενικής επισκευής κινητήρων έχει μείνει μόλις με ...3 εργαζόμενους. Στα πυροσβεστικά αεροσκάφη από 26 εργαζόμενοι έχουν ήδη αποχωρήσει 10, με σημαντικές συνέπειες στο επισκευαστικό έργο.