Εδώ κι εκεί του στήνουνε καρτέρι/ και το χτυπούν και το 'χουνε κυκλώσει./ Μπροστά του, φίλοι, μα είν' οχτροί του, τόσοι/ που, με ποιόνε είναι ποιος, δεν ξέρει.

Ολ' η οικουμένη έχει πια ματώσει./ Μια νυχτ' αφέγγαρη, χωρίς αστέρι./ Λιγάκι φως και να μας το δώσει;

Στο ίδιο, το δικό μας είναι χέρι/ Και του περιστεριού η πληγή να γιάνει/ Κι όλον τον κόσμο μια φωλιά να κάνει

(Αντώνη Γ. Βαζιντάρη, «Της ειρήνης το περιστέρι»)