Με γνώμονα την επιτακτική ανάγκη για συσπείρωση, οργάνωση δυνάμεων και ανάπτυξη δυναμικών μαζικών αγώνων, με στόχο όχι μόνο το φρένο στην αντεργατική - αντιλαϊκή λαίλαπα, αλλά την προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης που θα υποτάσσεται στις λαϊκές ανάγκες, οι εργατοτεχνίτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για το συντονισμό της δράσης ευρύτερων δυνάμεων του λαού του Πειραιά, εργαζομένων άλλων κλάδων και μαζικών φορέων ξεκινώντας από την πόλη του Περάματος. Αυτή είναι η απόφαση της σύσκεψης που διοργάνωσαν χτες το απόγευμα τα ταξικά σωματεία της Ζώνης, στο δημαρχείο του Περάματος.

Σταθμός αυτής της πορείας θα είναι η ευρεία σύσκεψη που θα γίνει στις 15 Μάρτη στις 6 το απόγευμα ξανά στο δημαρχείο Περάματος, όπου θα κληθούν να συμμετέχουν μικροί επαγγελματοβιοτέχνες και έμποροι, σύλλογοι γονέων, εκπαιδευτικών και μαθητών, γυναικείοι σύλλογοι κ.ά., όπου θα καθορίσουν και τα παραπέρα κοινά αγωνιστικά τους βήματα.

Οπως επισημάνθηκε τόσο εισηγητικά από τον πρόεδρο του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά Σ. Πουλικόγιαννη, αλλά και στη διάρκεια του πλούσιου διαλόγου και προβληματισμού που αναπτύχθηκε, δεν είναι μόνον οι εργάτες της Ζώνης θύματα αυτής της πολιτικής. Ολοι οι κλάδοι εργαζομένων βρίσκονται αντιμέτωποι με την πιο άγρια εκμετάλλευση από το κεφάλαιο απόρροια της καπιταλιστικής κρίσης, την ισοπέδωση του συνόλου των εργασιακών τους δικαιωμάτων, την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση.

Οσον αφορά τη Ζώνη, τα στοιχεία είναι τραγικά. Η ανεργία που βιώνουν οι εργάτες της Ζώνης ξεπερνάει το 80%. Με δεδομένο ότι το καλοκαίρι του 2008 στη Ζώνη δούλευαν 8 με 10 χιλιάδες εργάτες σημαίνει ότι οι άνεργοι αυτήν την περίοδο ξεπερνούν τις 7.000!

Είναι δεκάδες οι εργατικές οικογένειες της Ζώνης, που κατά τα σωματεία ζουν χωρίς ρεύμα.

Εργαζόμενος που μίλησε στη διάρκεια της σύσκεψης ανέφερε ότι «είμαι 47 ετών και μετά από τόσα χρόνια δουλειάς με κατάντησαν να υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να αγοράσω ούτε ψωμί για την οικογένειά μου».

«Δεν μπορούμε - συνέχισε ο Σ. Πουλικόγιαννης - να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας αυτήν τη λαίλαπα. Δεν είναι μόνο δική μας υπόθεση η πάλη για μόνιμη σταθερή εργασία με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, δεν αφορά μόνο εμάς η συρρίκνωση που προωθείται της Ζώνης, η διάλυση συνολικά της ναυπηγικής βιομηχανίας της χώρας. Είναι υπόθεση όλων όταν σε άνεργο κόβουν το ρεύμα, ή του βγάζουν το σπίτι στο σφυρί. Κάθε κινητοποίηση ή κλιμάκωση της πάλης μας για να έχει αποτέλεσμα θα πρέπει να έχει στόχο τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, αυτόν που θα συγκρούεται με τα μονοπώλια, θα έχει μπούσουλα τις λαϊκές ανάγκες, θα φέρνει πιο κοντά τη δική μας, τη λαϊκή εξουσία, την οργάνωση της οικονομίας με κεντρικό σχεδιασμό και λαϊκό έλεγχο όπου τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, εργαλεία για την ευημερία του λαού».