Το πρόβλημα του χρέους δεν αποτελεί γνώρισμα ορισμένων χωρών όπως η δική μας. Απασχολεί και αφορά το σύνολο του λεγόμενου «αναπτυγμένου κόσμου» και φυσικά τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη. Εξάλλου, η διόγκωση του χρέους ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης δε θα μπορούσε να «παρακάμψει» τα πλουσιότερα κράτη.

Την περασμένη βδομάδα, με δηλώσεις του από το Πεκίνο, ο πρώτος αναπληρωτής γενικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Τζον Λίπσκι δήλωσε ότι φέτος, για πρώτη φορά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο μέσος όρος δημόσιου χρέους στον αναπτυγμένο κόσμο θα ξεπεράσει το 100% του ΑΕΠ.

«Οι δημοσιονομικές επιπτώσεις της πρόσφατης κρίσης πρέπει να αντιμετωπιστούν πριν αρχίσουν να αποτελούν εμπόδιο στην ανάκαμψη και δημιουργήσουν νέους κινδύνους», τόνισε ο Λίπσκι.

Το αμερικανικό δημόσιο χρέος ξεπερνούσε τα 14 τρισ. δολάρια στα τέλη του 2010, έχοντας αυξηθεί κατά 72% τα πέντε τελευταία χρόνια, ενώ αυτό της Ιαπωνίας αναμένεται να διπλασιαστεί, να ξεπεράσει δηλαδή τα 5 τρισ. δολάρια.

Η διαφορά μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων κρατών έγκειται στον τρόπο αντιμετώπισης του χρέους. Δηλαδή χώρες, όπως οι ΗΠΑ, λόγω της θέσης τους στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα έχουν τη δυνατότητα να μετακυλίουν ένα μεγάλο μέρος του προβλήματός τους προς τους ασθενέστερους.

Το κοινό χαρακτηριστικό «πλούσιων» και «φτωχών» κρατών είναι η επίθεση κατά της εργατικής τάξης, κατά του εισοδήματος και των δικαιωμάτων της. Εξάλλου το παραμύθι της «ανταγωνιστικότητας», που ακούγεται και στις ΗΠΑ και στη Γερμανία και στην Ελλάδα, εξαντλείται στη μείωση του μισθολογικού ή μη μισθολογικού «κόστους εργασίας».