Μπορεί το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο να απέρριψε το αίτημα του μισθωτή του αναψυκτηρίου στο Παλαιό Φρούριο Κέρκυρας να εγκαταστήσει «προσωρινές» κατασκευές ώστε να μπορεί να διοργανώνει συναυλίες (με εισιτήριο), πλην, όμως, το σκεπτικό που αναπτύχθηκε κατά τη συζήτηση είναι μάλλον ανησυχητικό.

Ετσι, αυτό που κυριάρχησε στο Συμβούλιο δεν ήταν αυτό καθεαυτό το αίτημα, αλλά το ότι κινείται εκτός των όρων του μισθωτηρίου μεταξύ του μισθωτή και του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων (που προβλέπει μουσική με χαμηλή ένταση μεταξύ άλλων) και ότι, αν πρόκειται να βγάζει ο ιδιώτης κέρδος διοργανώνοντας συναυλίες μέσα στο μνημείο... τότε θα πρέπει να εισπράττει και το «κατιτίς» του παραπάνω και το ΤΑΠ...

Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν εντοπίστηκε στο γεγονός ότι ένα μνημείο χρησιμοποιείται για την παραγωγή κέρδους από τον οποιονδήποτε ιδιώτη (σ.σ. άλλωστε αν αυτό θεωρούνταν πρόβλημα δε θα μισθωνόταν κιόλας το αναψυκτήριο), αλλά το αν το αστικό κράτος θα «έχει λαμβάνειν» από αυτή την εκμετάλλευση. Αλλωστε, τα μισθωτήρια αλλάζουν...

Πρόκειται για αγοραία λογική, χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο το αστικό κράτος αντιλαμβάνεται την «αξιοποίηση» της πολιτιστικής κληρονομιάς. Οπως και τη λαϊκή περιουσία εν γένει φυσικά.