Ενα αόρατο «νήμα» αυτό της αληθινής τέχνης, ένωσε νέους και μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους, σε μια απέραντη «χορωδία»: Από τα τραγούδια του αγώνα του Μίκη Θεοδωράκη (Σύλβια Καπερνάρου, Σταύρος Σκουρτόπουλος, Σταυρούλα Μανωλοπούλου, Γιώργος Γεωργακάκης), στα εργατικά αμερικάνικα τραγούδια («Kollektiva») και στα ανεξίτηλα πολιτικά τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου σε ποίηση Γ. Ρίτσου (Ρίτα Αντωνοπούλου), και με τη σκέψη στην αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη. Και στη συνέχεια, το «ταξίδι» στον Καββαδία και τον Μπρεχτ από τον πρώτο διδάξαντα Γιάννη Κούτρα και τα τραγούδια - «σπίθες» του Γιώργου Μεράντζα της «Δίκοπης ζωής», του «Ταμένου» και του υπέροχου α καπέλα (σε στίχους Ρίτσου, Παπαγεωργίου, Θεοδωράκη, Χικμέτ). Και μετά τα λιανοτράγουδα των αγώνων, της θυσίας, της ελπίδας να μπλέκονται με τη μεγάλη αιμάτινη ποίηση (απήγγειλε ο ηθοποιός Γιώργος Τσαγκαράκης). Ανάμεσά τους και μια αφιέρωση για τον πρόωρα χαμένο σύντροφο, βουλευτή του ΚΚΕ Αγγελο Τζέκη («Λεβέντης εροβόλαγε...»).