Τα χρόνια πέρασαν, ασχολήθηκα με το αθλητικό ρεπορτάζ, γνώρισα από κοντά, και με άλλη ιδιότητα πλέον, αυτούς τους «μύθους» και αυτό που έμεινε ήταν μια πικρή γεύση για το αν αυτή η παιδική μου επιθυμία για το «αυτόγραφο» άξιζε πραγματικά. «Προς Θεού» δεν εννοώ ότι αυτοί οι μεγάλοι παίκτες, και άλλοι πολλοί, δεν άξιζαν το θαυμασμό του αγνού, τότε κοινού. Ομως αν κάποιος κοιτάξει την αλήθεια κατάματα θα διαπιστώσει πως όλα τα «ινδάλματα» στην ουσία δεν έχουν προσφέρει σχεδόν τίποτα στην εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ολοι αυτοί οι «ογκόλιθοι» του λαοφιλέστερου των σπορ δικαίως ή αδίκως δεν ακολούθησαν τη φωνή της... καρδιάς τους. Δηλαδή να διδάξουν αυτό που ήξεραν όσο γίνεται καλύτερα, στα νέα παιδιά. Αυτό που όμως όλοι γνωρίζουν είναι τους πραγματικούς ένοχους που έστειλαν αυτούς τους δασκάλους του ποδοσφαίρου στην ΑΦΑΝΕΙΑ.