Σε διελκυστίνδα ανάμεσα σε κυβερνήσεις, κράτη, τους τραπεζίτες και τις άλλες μερίδες της πλουτοκρατίας που καθένας από αυτούς στηρίζει, εξελίσσονται οι αποφάσεις που πάρθηκαν στις 21 του Ιούλη από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.

Είναι πλέον απόλυτα φανερό ότι ο μεταξύ τους «συμβιβασμός» έχει προσωρινό χαρακτήρα. Η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, η εκδήλωση ανάλογων φαινομένων σε πλαϊνούς κρίκους, σε κράτη και από το σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης, αλλάζει τους αρχικούς όρους και τις προϋποθέσεις, απαιτεί, για ορισμένους από αυτούς, τη διοχέτευση και πρόσθετων κεφαλαίων από τους «μηχανισμούς στήριξης», ζητήματα γύρω από τα οποία ξεσπούν αδυσώπητες κόντρες και ανταγωνισμοί.

Τηλεδιάσκεψη γύρω από την «εφαρμογή των αποφάσεων» της Συνόδου Κορυφής είχαν χτες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ε. Βενιζέλος, ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Ζ. Κ. Γιούγκερ, ο κοιναγορίτης επίτροπος Ο. Ρεν, ο επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) Τ. Νταλάρα (εκπρόσωπος του διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου), ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) Κ. Ρίλινκ και ο πρόεδρος της Οικονομικής και Νομισματικής Επιτροπής της ΕΕ Β. Γκρίλι.

Σε δημόσια δήλωσή του, ο Ε. Βενιζέλος επιχείρησε να οχυρωθεί πίσω από τις «αποφάσεις» της Συνόδου Κορυφής, λέγοντας ότι «έχει ιδιαίτερη σημασία να εφαρμοστούν γρήγορα και ολοκληρωμένα οι αποφάσεις για το νέο ρόλο του EFSF (μηχανισμός σταθερότητας)» μέσα από την «έκδοση ομολόγων που κατέχουν την υψηλότερη δυνατή θέση στις αξιολογήσεις». Είναι απόλυτα φανερό ότι τα πάντα βρίσκονται ακόμη στο τραπέζι. Από την έκδοση του λεγόμενου ευρωομόλογου και τους όρους του, τα επιτόκια για την επιμήκυνση, ο βαθμός του κουρέματος, μαζί ο βαθμός «εθελοντικής συμμετοχής» των ιδιωτών, κυρίως του τραπεζικού κεφαλαίου.

Σύμφωνα, εξάλλου, με πληροφορίες, συζητιέται έντονα το σενάριο στα ομόλογα που θα ανταλλαχθούν με νέα να περιληφθούν τίτλοι που λήγουν μέχρι το 2024, αντί του 2020, που αποφάσισε η Σύνοδος. Αλλες πληροφορίες θέλουν τα κλιμάκια της τρόικας να διαπιστώνουν «σημαντικές αποκλίσεις» και «αστοχίες» στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων για τα δάνεια.