...«Οχι λιγότερο έξυπνη ήταν η θεαματική εκτέλεση στην κλασική "μινιατούρα" του Σάαβεμπρα (1895) Λευκά: Ρβ6, Στρ. γ6(2). Μαύρα: Ρα1, Πδ5 (2). Τα λευκά παίζουν 1. γ7 και είναι τελείως φανερό ότι ο μαύρος έχει δύο πιθανότητες να αντιμετωπίσει, την προαγωγή του λευκού πιονιού ή να ελέγξει τη θέση με τον Πύργο, πράγμα που φαίνεται επικίνδυνο. 1... Πδ6+. Η κίνηση δεν είναι τόσο «αθώα», όσο φαίνεται. Αν 2. Ρβ7 τότε Πδ7 και αν 2. Ργ5 ο μαύρος έχει πάλι ισοπαλία με 2... Πδ1. Μία άλλη συνέχεια είναι 2. Ρβ5! Πδ5+ 3. Ρβ4 Πδ4 + 4. Ρβ3 Πδ3 + 5. Ργ2! Τώρα δεν υπάρχουν άλλα σαχ και ο πύργος δεν μπορεί να ελέγξει το «γ1». Ο αγώνας, όμως, είναι μακριά από το τέλος και ο μαύρος χρησιμοποιεί μια πονηρή παγίδα 5... Πδ4! Αν 6. γ8=Β; τότε έχουμε 6... Πγ4 + 7. Βγ4 και ΠΑΤ!

Είναι όμως πράγματι ισοπαλία; 6. γ8=Π! Ο λευκός εκτελεί μια μοναδική επίθεση ΜΑΤ με ελάχιστες δυνάμεις και με την ενεργητική συμβολή του βασιλιά. 6... Πα4 7. Ρβ3! Για να αποφύγει το άμεσο ματ ο μαύρος πρέπει να χάσει τον πύργο. Αυτό το παράδειγμα δείχνει τις σπουδαίες ιδιότητες των συνδυασμών του φινάλε, δηλαδή τον ενεργητικό ρόλο του βασιλιά και τη συνεχώς αυξανόμενη αξία των πιονιών.

Στο διάγραμμα αυτού του κειμένου ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα. Ο λευκός φαίνεται να περνάει μια δύσκολη στιγμή, διότι δυσκολεύεται να προστατέψει το πιόνι «α5». Η θυσία του λευκού μοιάζει περισσότερο με μια πράξη απελπισίας 1. γ6 βγ6. Τώρα, μετά τη φυσιολογική κίνηση 2. Πγ5 θα ακολουθούσε η 2... Ρδ7. Στη συνέχεια, ο μαύρος πύργος πάει στο β5 μέσω του β4 και ο λευκός θα ήταν σε δύσκολη θέση. Είναι δυνατόν να αποσπαστεί ο έλεγχος του πιονιού β6 από το μαύρο πύργο; 2. Πβ5!! Αυτή η τυπική ιδέα ονομάζεται «επικάλυψη». Του μαύρου το πιόνι «επιτρέπει» στο λευκό να προάγει το «β6» σε βασίλισσα! 2... αβ5 3. β7 Πα5 4. β8=Β+ Ρδ7 5. Βθ8.

Ο μαύρος χάνει το θ6 πιόνι και τις τελευταίες ελπίδες για σωτηρία. Ο λευκός δεν θα ασχοληθεί πολύ με τα μαύρα πιόνια στην πλευρά της βασίλισσας, αλλά με την προαγωγή του πιονιού «θ3», ενώ ο μαύρος είναι ανίκανος να το σταματήσει.

Συνεχίζεται.