Η κρίση στον ελληνικό καπιταλισμό συνεχίζεται ως στοιχείο της ευρύτερης κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Στην ευρωζώνη παίρνει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και κατ' επέκταση στην Ελλάδα. Η ελληνική αστική τάξη κρύβεται οχυρωμένη πίσω από τον ευρωενωσιτικό καπιταλισμό. Το αστικό πολιτικό εποικοδόμημα, με επικεφαλής την κυβέρνηση, δημιουργεί τους όρους και τις προϋποθέσεις μια μακροχρόνιας υποταγής των εργαζομένων της πόλης και του χωριού. Πρόκειται για το άνοιγμα του νέου κύκλου ζωής που προσδοκά η σύζευξη ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Το εργατολαϊκό κίνημα μπαίνει μπροστά σε υποχρεώσεις και διλήμματα αντιμετώπισης των επιδιώξεων αυτού του κύκλου σε συνθήκες α) δραματικής αφαίρεσης εργασιακών δικαιωμάτων ζωής και απειλών αφαίρεσης πολιτικών ελευθεριών, β) χρόνιας προδοτικής εγκατάλειψης των ανώτατων συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Η αγωνιώδης ερώτηση «Τι να κάνουμε;» έρχεται ξανά και ξανά στο νου και τα χείλη της εργατικής επαναστατικής πρωτοπορίας. Αυτό είναι το «σημείο μηδέν». Το εργατικό κίνημα υποχρεώνεται πάντα να παρακολουθεί τις εξελίξεις της αστικής κυριαρχίας για να προσαρμόζει τον αγώνα του. Μπροστά στο παιχνίδι του «νέου κύκλου» της κεφαλαιοκρατικής ανανέωσης και στην προδοτική στάση των ανώτατων εργατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών το εγχείρημα δημιουργίας εργατικών και λαϊκών επιτροπών στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές της Ελλάδας αποκτά καθοριστική καταλυτική σημασία. Είναι ο κρίκος που συνδέει τις σημερινές άμεσες δραματικές ανάγκες με το στρατηγικό αύριο. Κάθε εργατική και λαϊκή επιτροπή που αντιμετωπίζει τα οξυμένα άμεσα προβλήματα είναι και ένα εκ των πραγμάτων έμβρυο της νέας εργατικής - λαϊκής εξουσίας, της νέας Ελλάδας.

Αυτό σημαίνει ότι δένει το σήμερα με το αύριο χωρίς ανούσιες προτεραιότητες ενός διαλεκτικά ενιαίου συνόλου. Είναι η εφαρμογή της νέας αντίληψης που αντικατέστησε τα minimum και τα maximum με την ενιαία διαρκή επαναστατική αμφισβήτηση του αστικού καθεστώτος σε όλη την κλίμακα άμεσα και πρακτικά. Η προσπάθεια των εργατικών και λαϊκών επιτροπών έχει τόση χρονική διάρκεια, όση και το αστικό καθεστώς. Περισσότερο, το υπερβαίνει ως το κύτταρο της νέας εργατικής εξουσίας. Ολο αυτό το εγχείρημα δεν είναι ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα. Είναι φυσιολογική απόρροια των εγγενών αντιφάσεων του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Είναι απλά η αναπότρεπτη διαπάλη στο εσωτερικό των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής και εξουσίας μεταξύ του κεφαλαίου και της εργατικής δύναμης. Αυτό σ' όλη την κλίμακα από την απλή καθημερινή εργασία μέχρι το επίπεδο των πολιτικών ελευθεριών. Είναι παραγόμενο της ενιαίας λειτουργίας σ' όλη την κλίμακα του αστικού κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος. Το εργατικό κίνημα απλά παρακολουθεί και προσαρμόζει τον αγώνα του στις εξελισσόμενες μεταβολές του καπιταλισμού. Αυτή την έννοια έχει και το «ενιαίο» των εργατικών και λαϊκών επιτροπών.