Οι κομμουνιστές γνωρίζοντας αυτή την αλήθεια έχουμε χρέος - στο βαθμό που μας αναλογεί η ευθύνη - να προσανατολίσουμε τη δράση μας σε αυτή την κατεύθυνση.

Τις επόμενες μέρες γίνονται εκλογές στον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο και τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ που δραστηριοποιούνται στο σύλλογο δρουν παίρνοντας υπόψη τις νέες απαιτήσεις. Οι εκλογές δεν είναι για εμάς μία απλή αριθμητική καταγραφή ψήφων, αλλά η ευκαιρία και η δυνατότητα να πετύχουμε τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση εργαζόμενων μουσικών ώστε στην πορεία να μπορέσει ο σύλλογος να ανταποκριθεί στα σύγχρονα, νέα καθήκοντα.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες υπάρχουν ωστόσο δυνάμεις που προσπαθούν να θολώσουν τα νερά επιδιώκοντας να φέρουν στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης ζητήματα λυμένα εδώ και χρόνια, όπως για παράδειγμα:

«Τι είναι ο ΠΜΣ; Είναι πολιτιστικός σύλλογος ή σωματείο; Ποιο είναι το κριτήριο για να γίνει κάποιος μέλος του; Τι πρέπει να παλεύει;»

Ο ΠΜΣ δεν είναι πολιτιστικός σύλλογος, αλλά εργασιακό σωματείο. Φυσικά ως τέτοιο παλεύει για το μεροκάματο, για τη σύμβαση, για την ασφάλεια. Ταυτόχρονα όμως, πρέπει να παλεύει για το σύνολο των προβλημάτων που απασχολούν τους μουσικούς, όπως η υγεία, η παιδεία και φυσικά ο πολιτισμός και η τέχνη. Η πάλη όμως αυτή δεν μπορεί να παίρνει το χαρακτήρα μίας ομάδας που επιδιώκει να λύσει τα δικά της προβλήματα μέσω γνωριμιών με καταξιωμένους καλλιτέχνες ή επιχειρηματίες του χώρου, κύρια ατομικά ή στην καλύτερη περίπτωση συντεχνιακά. Η πάλη για το δικαίωμα στην εργασία, στην άσκηση του επαγγέλματος και τελικά το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτιστική δημιουργία πρέπει να παίρνει καθολικό χαρακτήρα. Χρέος και του ΠΜΣ είναι υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των μουσικών να ανοίγει τα ζητήματα του πολιτισμού με ολοκληρωμένες προτάσεις και σχέδιο πρωτοστατώντας στο να γίνουν αυτά θέματα και αιτήματα για το σύνολο της εργατικής τάξης και του κινήματός της, ζητώντας και επιδιώκοντας την αλληλεγγύη και την κοινή δράση.

Ο ΠΜΣ είναι το σωματείο των μουσικών. Η έννοια όμως του μουσικού δεν προσδιορίζει κοινωνική θέση. Μουσικός μπορεί να είναι κάποιος εργαζόμενος (μισθωτός ή με μπλοκάκι), μπορεί και κάποιος εργοδότης, μεγάλος επιχειρηματίας. Φυσικά για να είναι κάποιος μέλος του ΠΜΣ πρέπει να είναι μουσικός. Αλλο τόσο όμως πρέπει να είναι και εργαζόμενος. Οσο στο σωματείο δεν έχουν θέση όσοι δεν είναι μουσικοί, άλλο τόσο δεν έχουν θέση και όσοι είναι εργοδότες. Και αυτό μπορεί στο εργατικό κίνημα να είναι λυμένο, ωστόσο τελευταία όλο και περισσότερο στον ΠΜΣ παρουσιάζονται όχι μόνο οι λογικές του εργοδότη, αλλά και οι ίδιοι οι εργοδότες και μάλιστα σε θέση κριτικής επιτροπής για το ποιος μπορεί να γίνει μέλος του σωματείου και ποιος όχι.

Οι σύγχρονες ανάγκες της πάλης απαιτούν ένα σύλλογο που θα μπαίνει μπροστά και χωρίς αυταπάτες θα παλεύει για το μεροκάματο, ενάντια στην κατάργηση του βαρέως και ανθυγιεινού π.χ. για τους μουσικούς που δουλεύουν νύχτα, ενάντια στην εργασιακή εφεδρεία π.χ. στην ΕΡΤ. Απαιτεί ένα σύλλογο που τώρα που διαλύονται πολιτιστικές δομές π.χ. απειλούνται το σύνολο των δημοτικών ωδείων, το Ωδείο Αθηνών αλλά και ορχήστρες με μεγάλη ιστορία και προσφορά, π.χ. Ορχήστρα των Χρωμάτων, θα παλεύουν όχι μόνο για να μη χάσουν τη δουλειά τους οι μουσικοί, αλλά και για μια νέα οργάνωση της μουσικής παραγωγής και διανομής στη χώρα μας σε όφελος των μουσικών και της μουσικής τέχνης και όχι των εταιρειών και των μεσαζόντων. Απαιτείται σύλλογος ο οποίος τώρα που όλο και πιο συχνά μουσικοί δε θα μπορούν να πληρώσουν το κόστος για ενοίκια, ρεύμα, περίθαλψη, θα μπαίνει μπροστά και θα απαιτεί να μη γίνει καμία έξωση, να μην κοπεί το ρεύμα σε κανένα σπίτι, θα επιβάλει τη δωρεάν περίθαλψη σε όποιον δεν μπορεί να πληρώσει για φάρμακα, νοσηλεία κ.λπ.

Οι δυνάμεις που αντιπαλεύουν τη δράση των κομμουνιστών και όσων συμπορεύονται μαζί τους στον ΠΜΣ δεν μπορούν και δε θέλουν να βοηθήσουν το σύλλογο να ανταποκριθεί σε αυτά τα καθήκοντα.

Μερικά παραδείγματα:

Οταν οι εκλεγμένες μας δυνάμεις τους πρότειναν να προχωρήσει ο σύλλογος σε κινητοποίηση για την υπεράσπιση του βαρέος και ανθυγιεινού, αυτοί δήλωσαν πως μία τέτοια κινητοποίηση είναι επικίνδυνη γιατί θα δείξει κακή διαγωγή απέναντι στην επιτροπή που προσπαθούν να πείσουν να μη βγει το επάγγελμα του μουσικού της νύχτας από το καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών. Τα πρόβατα θα πείσουν το λύκο να μην τα φάει δηλαδή!!!

Οταν μετά από πρόσκληση του ΣΕΗ οι εκλεγμένοι με το Αγωνιστικό Μέτωπο Μουσικών πρότειναν στη διοίκηση του συλλόγου να συμμετάσχει σε παγκαλλιτεχνική κινητοποίηση που έθετε ζητήματα συνολικά για τον πολιτισμό, εναντιωνόταν στην πλήρη εμπορευματοποίηση και μονοπώλησή του, στην κατάργηση πολιτιστικών δομών, αυτοί αρνήθηκαν ή στη συνέχεια όταν είδαν την ανταπόκριση της πρωτοβουλίας στον κλάδο προσήλθαν με άλλο πλαίσιο που δεν έθιγε την ουσία του προβλήματος, την αντιμετώπιση δηλαδή του πολιτισμού ως εμπόρευμα.

Στο μεγάλο υπαρκτό πρόβλημα των ανασφάλιστων μουσικών απαντούν με προγράμματα ιδιωτικής ασφάλισης. Θέλουν το σύλλογο ασφαλιστικό πράκτορα που θα πετυχαίνει πακέτα προσφοράς και φυσικά θα αυξάνει την πελατεία στις κάθε φορά ασφαλιστικές εταιρείες. Στον αντίποδα οι δυνάμεις μας προτείνουν μαχητική αταλάντευτη πάλη για δημόσια καθολική ασφάλιση για όλους. Με αποφασιστικότητα να οργανωθεί ο αγώνας για να πετύχουν και οι μουσικοί αυτό που πέτυχαν τα σωματεία της ζώνης. Να έχουν δηλαδή βιβλιάριο με μόνη προϋπόθεση τη σφραγίδα του σωματείου τους.

Οι δυνάμεις αυτές μιλούν για ενότητα. Στην πραγματικότητα εννοούν ταξική συναίνεση. Στην πραγματικότητα προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα. Να υπερασπίσουν τάχα και τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και των εργαζομένων. Στην ουσία καλούν τους εργαζόμενους να υιοθετήσουν τη στρατηγική των μονοπωλίων και της ΕΕ, να οδηγηθούν μόνοι τους σαν τα πρόβατα στη σφαγή. Αυτό εκφράζει η γραμμή πάνω στην οποία καλούν τους εργαζόμενους να συσπειρωθούν. Για παράδειγμα, υιοθετούν τη στρατηγική της κινητικότητας των μουσικών. Πρόκειται για βασική στρατηγική της ΕΕ και του ΥΠΠΟΤ που αντιμετωπίζει τα δικαιώματα των εργαζόμενων καλλιτεχνών (συλλογικές συμβάσεις κ.ά.) ως εμπόδια για την απρόσκοπτη εξαγωγή του εμπορεύματος που αποκαλείται πολιτιστικό προϊόν και ως εμπόρευμα δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή τέχνη: αποτελεί απλά πολιτιστική ατραξιόν για την προσέλκυση τουρισμού.

Οι κομμουνιστές παλεύουν πραγματικά για την ενότητα. Για την ενότητα όμως της εργατικής τάξης ως τάξης καθεαυτήν με τα δικά της συμφέροντα και επιδιώξεις και όχι με αυτές των αφεντικών της, για τη συμμαχία της με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Προϋπόθεση για να επιτευχθεί αυτή η ενότητα είναι να ξεπεράσουν οι εργαζόμενοι τη λογική της ταξικής συναίνεσης, να κάνουν πέρα τις δυνάμεις που τους καλούν στην ταξική υποταγή.

Οι συμβιβασμένες δυνάμεις στον ΠΜΣ μέχρι πριν λίγο καιρό καλούσαν ανοιχτά τους εργαζόμενους να συμπορευτούν με τη ΓΣΕΕ. Τώρα αναγνωρίζοντας ότι οι εργαζόμενοι όλο και περισσότερο της γυρνάν την πλάτη άλλαξαν τακτική. Στις κινητοποιήσεις - όσες δεν μπορούν να αποφύγουν - δεν καλούν πια ανοιχτά με τη ΓΣΕΕ αλλά σε ξεχωριστή προσυγκέντρωση της Ομοσπονδίας - εκεί που μαζεύονται οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ -για να πορευτούν στη συνέχεια πίσω από τη ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Αλλοτε πάλι προβάλλουν τη λογική να πάνε μόνοι τους οι μουσικοί ή οι καλλιτέχνες γενικά. Αυτοί που κόπτονται τάχα για την ενότητα, όταν δεν πετυχαίνουν την ταξική συναίνεση επιδιώκουν να αποσπώνται οι καλλιτέχνες από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ετσι πέφτουν οι μάσκες για το τι εννοούν ενότητα.

Καμία όμως ταλάντευση δε δείχνουν ως προς την εχθρότητά τους απέναντι στις ταξικές δυνάμεις, απέναντι στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ. Αυτό που πραγματικά τους ενοχλεί δεν είναι η πολιτικοποίηση ή κομματικοποίηση όπως λένε. Αλλωστε, ξέρουν πολύ καλά - ανεξάρτητα από τις εντυπώσεις που θέλουν να δημιουργήσουν με την προπαγάνδα τους - ότι το ΠΑΜΕ δεν είναι παράταξη, αλλά συσπείρωση ομοσπονδιών, πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα και συνδικαλιστών που παλεύουν σε ταξική γραμμή. Αυτό που τους ενοχλεί είναι η συγκεκριμένη γραμμή που ακολουθεί το ΠΑΜΕ, η γραμμή της απειθαρχίας, της ανυπακοής, της ρήξης και της σύγκρουσης.

Οσο για την κομματικοποίηση τάχα του συλλόγου, οι κομμουνιστές δεν έβαλαν ποτέ και σε κανέναν τον όρο ότι πρέπει να είναι κομμουνιστής για να είναι μέλος του σωματείου, αλλά δε θα επιτρέψουν και σε κανέναν να μη δέχεται κάποιον στο σωματείο επειδή είναι κομμουνιστής. Ας το σκεφτούν αυτό όλοι οι μουσικοί, γιατί στην πρόσφατη δικαστική διαμάχη που έσυραν το σύλλογο, όσοι πέρυσι προσπάθησαν να μη γίνει γενική συνέλευση, είχαν ως επιχείρημα ότι οι εκλεγμένοι κομμουνιστές πρέπει να φύγουν από τη διοίκηση του συλλόγου επειδή ακριβώς είναι κομμουνιστές. Αυτά τα επιχειρήματα όσο κι αν θυμίζουν άλλες εποχές δεν έπαψαν ποτέ να ανήκουν στο οπλοστάσιο όσων θέλουν να αφοπλίσουν το συνδικαλιστικό κίνημα. Γιατί και ποτέ δεν έπαψε να ισχύει ετούτη η αλήθεια: Δεν υπάρχει κίνημα, κατάκτηση του λαού που να μην έχει συμβάλει με τη στάση και τη δράση του το ΚΚΕ.

Οι κομμουνιστές όπως παντού έτσι και στον ΠΜΣ έχουμε άλλη αντίληψη για το κίνημα.

Το σωματείο πρέπει να μαζικοποιηθεί, να ενταχθεί σε αυτό και η νέα γενιά μουσικών που βιώνει με τον πιο βάρβαρο τρόπο τις νέες συνθήκες, την ετεροαπασχόληση, την ανεργία, την ανασφάλιστη εργασία, να ενταχθεί δηλαδή στο σωματείο το τμήμα αυτό των μουσικών που αντιμετωπίζει την πιο σκληρή εκμετάλλευση. Γι' αυτό και παλεύουμε για να γίνουν εγγραφές νέων μελών .

Το σωματείο πρέπει να ζωντανέψει περισσότερο. Η δράση μας πρέπει να διευκολύνει την επαφή με τα μέλη του συλλόγου, για να έχουν οι ίδιοι γνώμη, άποψη και θέση για τη δράση του σωματείου. Γι' αυτό απαιτείται να γίνονται συχνά γενικές συνελεύσεις, συσκέψεις της διοίκησης με τα μέλη του σωματείου, να δημιουργηθούν και να λειτουργήσουν επιτροπές του σωματείου, π.χ. για τα μουσικά σύνολα, για το ελεύθερο επάγγελμα, για την ανεργία κ.λπ. Γι' αυτό και απαιτείται με αυτοθυσία και χωρίς να λογαριάζουν προσωπικό κόστος οι εκλεγμένοι να βρίσκονται κοντά στους εργαζόμενους, στους τόπους δουλειάς πρώτοι στον αγώνα, στην απεργία, στην κινητοποίηση. Ανεξάρτητα από το συσχετισμό και πώς θα διαμορφωθεί μετά τις εκλογές οι κομμουνιστές θα παλέψουν σε αυτή την κατεύθυνση μέσα στο σύλλογο.

Το σωματείο πρέπει να παλέψει σε ταξική κατεύθυνση, μαζί με αυτό το τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος που δε συμβιβάζεται, μαζί με το ΠΑΜΕ. Σήμερα είναι ακόμα πιο φανερό ότι δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες. Η γραμμή που λέει ότι μπορούμε να γυρίσουμε στο παρελθόν είναι στην καλύτερη περίπτωση ουτοπική, αν δεν είναι εκ του πονηρού. Σήμερα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να χαράξει το δρόμο για αλλαγές ριζικές. Η αλλαγή του συσχετισμού προς όφελος των ταξικών δυνάμεων είναι το πρώτο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση.