Eurokinissi

Μόνο σε ένα μήνα, το Δεκέμβρη 2011, οι Αστυνομικές Διευθύνσεις Ορεστιάδας, Αλεξανδρούπολης, Ροδόπης, Ξάνθης, Καβάλας και Δράμας συνέλαβαν συνολικά 3.833 «μη νόμιμους» μετανάστες για παράνομη είσοδο και παραμονή στη χώρα. Τέτοιες συλλήψεις (για παράβαση του Νόμου περί Αλλοδαπών) έγιναν το ίδιο διάστημα και από άλλες Αστυνομικές Διευθύνσεις, π.χ. αυτές του Βόρειου και Νότιου Αιγαίου, αν και μικρότερες στον αριθμό εφόσον τα τελευταία χρόνια ο Εβρος αποτελεί το κύριο σημείο εισόδου στη χώρα.

Θυμίζουμε ότι βάσει στοιχείων του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη το πρώτο δεκάμηνο του 2011 εντοπίστηκαν και συνελήφθησαν στην Ελλάδα 80.844 χιλιάδες «μη νόμιμοι» μετανάστες, ενώ από τα αιτήματα χορήγησης ασύλου που κατατέθηκαν έγιναν δεκτά ελάχιστα. Ως αποτέλεσμα εκδιώχθηκαν πίσω στις πατρίδες τους χιλιάδες μετανάστες κατόπιν διοικητικών/δικαστικών αποφάσεων απέλασης.

Και η καταστολή δε σταματά εδώ, αλλά επεκτείνεται και εκσυγχρονίζεται. Σε αυτό το πλαίσιο, η Υπηρεσία Διαχείρισης Ευρωπαϊκών και Αναπτυξιακών Προγραμμάτων του ΥΠΡΟΠΟ υπέβαλε αίτημα στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Εξωτερικών Συνόρων (μηχανισμός της ΕΕ, ενισχύει οικονομικά τα κράτη μέλη που εφαρμόζουν τις διατάξεις Σένγκεν για τα εξωτερικά σύνορα, π.χ. στην Ελλάδα χρηματοδοτεί τις απελάσεις) για χρηματοδότηση προμήθειας έξι επιπλέον σκαφών θαλάσσιας περιπολίας για το Λιμενικό Σώμα, σκάφη που επίσης θα ριχτούν στο κυνήγι εναντίον των μεταναστών.

Βέβαια, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη για όσους καταφέρουν να μπουν και να παραμείνουν στη χώρα. Χιλιάδες ζουν κυριολεκτικά σε άθλιες συνθήκες, χωρίς να τους χορηγούνται νομιμοποιητικά ή ταξιδιωτικά έγγραφα. Πολλοί από αυτούς έχουν ως τελικό προορισμό άλλες χώρες της ΕΕ, όπου είναι ήδη εγκατεστημένοι συγγενείς ή φίλοι ομοεθνείς τους. Ελέω του ευρωενωσιακού κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ» παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας χωρίς δικαιώματα, ζώντας σε εγκαταλειμμένα σπίτια ή σε πρωτόγονους καταυλισμούς, ιδιαίτερα σε Αθήνα, Πάτρα και Ηγουμενίτσα, αναζητώντας απεγνωσμένα διέξοδο διαφυγής.

Αλλοι πάλι, παρότι βρίσκονται στη χώρα μας για πολλά χρόνια, στερούνται άδειας παραμονής για εργασία ή διεθνούς προστασίας. Και αυτό επειδή είτε δεν κατάφεραν να λάβουν ποτέ άδεια παραμονής, αφού δεν είχαν τις ιδιαίτερα δύσκολες προϋποθέσεις που απαιτούσε η αντιμεταναστευτική νομοθεσία, είτε έλαβαν αλλά δεν μπόρεσαν να την ανανεώσουν εξαιτίας των απαράδεκτων απαιτήσεων (υψηλός αριθμός ενσήμων, σύμβαση εργασίας σε ισχύ, ακριβό παράβολο κ.ά.). Αναγκάζονται έτσι να προσφέρουν «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, έχουν καταντήσει έρμαια της εργοδοσίας που τους εκμεταλλεύεται ασύστολα (π.χ. Μανωλάδα), θύματα των κατασταλτικών μηχανισμών και των ρατσιστικών ομάδων και συμμοριών, στόχοι για χρησιμοποίηση από διάφορα εγκληματικά κυκλώματα.